۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'یت' به 'یت'
جز (جایگزینی متن - 'یک' به 'یک') برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
جز (جایگزینی متن - 'یت' به 'یت') |
||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
[[حسنزاده آملی، حسن|علامه حسنزاده]] در ابتدای مقدمه خودش بر کتاب پس از ثنای الهی مینویسد: «در خطبه کتاب، معطل نمیشویم و از مفردات آن، مثل اسم اللّه و رحمن و رحیم بحث نمیکنیم؛ زیرا در خود کتاب میآید. مقدمه کتاب را براى تصحیح کتاب و نیز براى نصایح جناب [[آخوند خراسانی، محمدکاظم بن حسین|آخوند]] و اطلاع از اوضاع زمان او میخوانیم و اشارات آن را بیان مینماییم»<ref>ر.ک: مقدمه مؤلف، ص31</ref>. | [[حسنزاده آملی، حسن|علامه حسنزاده]] در ابتدای مقدمه خودش بر کتاب پس از ثنای الهی مینویسد: «در خطبه کتاب، معطل نمیشویم و از مفردات آن، مثل اسم اللّه و رحمن و رحیم بحث نمیکنیم؛ زیرا در خود کتاب میآید. مقدمه کتاب را براى تصحیح کتاب و نیز براى نصایح جناب [[آخوند خراسانی، محمدکاظم بن حسین|آخوند]] و اطلاع از اوضاع زمان او میخوانیم و اشارات آن را بیان مینماییم»<ref>ر.ک: مقدمه مؤلف، ص31</ref>. | ||
نویسنده، از همان مقدمه، شروع به شرح محتوای مطالب [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|صدرای شیرازی]] میکند. شیوه او در شرح مطالب این است که بخش یا کلماتی از عبارت مصنف به زبان عربی را ذکر میکند و سپس به شرح آن مطلب به زبان فارسی میپردازد. شرحی که بر کتاب نوشته شده، از دقت و قلم روان برخوردار است. [[نائیجی، محمدحسین|محمدحسین نائیجی]]، در ابتدای مقدمهای که بر این کتاب نوشته، به تفاوت ظاهری روشهای افلاطون و [[ارسطو]] در ارائه فلسفه و رجوع واقعی هر دو به یک طریق، نبی بودن بسیاری از حکمای یونان قدیم، حکیم بودن [[فارابی، محمد بن محمد|فارابی]] به دلیل نگارش کتاب فصوص و [[ابن سینا، حسین بن عبدالله|بوعلی]] به دلیل عباراتش در اواخر عمر و [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|ملاصدرا]] با استناد به عباراتش، میپردازد و نهایتا نتیجه میگیرد که: «از راه تصفیه و تزکیه و معرفت نفس | نویسنده، از همان مقدمه، شروع به شرح محتوای مطالب [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|صدرای شیرازی]] میکند. شیوه او در شرح مطالب این است که بخش یا کلماتی از عبارت مصنف به زبان عربی را ذکر میکند و سپس به شرح آن مطلب به زبان فارسی میپردازد. شرحی که بر کتاب نوشته شده، از دقت و قلم روان برخوردار است. [[نائیجی، محمدحسین|محمدحسین نائیجی]]، در ابتدای مقدمهای که بر این کتاب نوشته، به تفاوت ظاهری روشهای افلاطون و [[ارسطو]] در ارائه فلسفه و رجوع واقعی هر دو به یک طریق، نبی بودن بسیاری از حکمای یونان قدیم، حکیم بودن [[فارابی، محمد بن محمد|فارابی]] به دلیل نگارش کتاب فصوص و [[ابن سینا، حسین بن عبدالله|بوعلی]] به دلیل عباراتش در اواخر عمر و [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|ملاصدرا]] با استناد به عباراتش، میپردازد و نهایتا نتیجه میگیرد که: «از راه تصفیه و تزکیه و معرفت نفس میتوان به درجه حکمای حقیقی رسید»<ref>ر.ک: مقدمه مقرر، ص15-23</ref>. | ||
وی سپس از معرفت نفس و طریقه کشف و شهود بهعنوان راه رسیدن به حقایق صحبت میکند و به عبارات فراوانی از صدرا و دیگران استشهاد میکند و نتیجه میگیرد که: «صاحبان مکتب اشراق و مشاء و حکمت متعالیه بر این متفقند که رسیدن به امهات حقایق از راه فکر ممکن نیست، گرچه در ارائه مطالب و بیان برای مردم دیگر باید از راه و روش عقلی و قیاسات یقینی کمک گرفت»<ref>ر.ک: همان، ص23-27</ref>. | وی سپس از معرفت نفس و طریقه کشف و شهود بهعنوان راه رسیدن به حقایق صحبت میکند و به عبارات فراوانی از صدرا و دیگران استشهاد میکند و نتیجه میگیرد که: «صاحبان مکتب اشراق و مشاء و حکمت متعالیه بر این متفقند که رسیدن به امهات حقایق از راه فکر ممکن نیست، گرچه در ارائه مطالب و بیان برای مردم دیگر باید از راه و روش عقلی و قیاسات یقینی کمک گرفت»<ref>ر.ک: همان، ص23-27</ref>. | ||