بابارکن‌الدین شیرازی، مسعود بن عبدالله: تفاوت میان نسخه‌ها
(←آثار) |
|||
| خط ۶۶: | خط ۶۶: | ||
== منابع مقاله== | == منابع مقاله== | ||
شمس، محمدجواد، دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ اول، 1380 | [https://www.cgie.org.ir/fa/publication/entryview/5013 شمس، محمدجواد، دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ اول، 1380] | ||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
نسخهٔ ۱۸ فوریهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۵۸
| نام | بابا رکنالدین شیرازی، مسعود بن عبدالله |
|---|---|
| نامهای دیگر | بابا رک‍ن‍ا
رکنالدین شیرازی، مسعود بن عبدالله |
| نام پدر | عبدالله |
| متولد | |
| محل تولد | بیضا (یکی از روستاهای تابع اردکان) از استان فارس |
| رحلت | 769ق - تخت فولاد اصفهان |
| اساتید | عبدالرزاق كاشانى
داوود قيصرى |
| برخی آثار | نصوص الخصوص في ترجمة الفصوص |
| کد مؤلف | AUTHORCODE03791AUTHORCODE |
مسعود بن عبدالله بيضاوى شيرازى (متوفای 769ق - اصفهان)، مشهور به بابا ركن‌الدين شيرازى يا بابا ركنا، عالم و عارف سده 8ق است.
تولد
اصل وى از بيضا، يكى از روستاهاى تابع اردكان از استان فارس بود. تاريخ ولادت او معلوم نيست. مؤلف تاريخ اصفهان و رى، او را از خاندان جابرى انصارى شمرده است.
اساتید
وى از اوان كودكى به عرفان و تصوف گرايش داشت و پس از آن‌كه با احوال عارفان آشنايى يافت، به طريق سير و سلوك گام نهاد.
وى نخست نزد عبدالرزاق كاشانى (متوفى 736ق) به تعليم عرفان نظرى و سلوك عملى پرداخت و پس از وى از داوود قيصرى (متوفى 751ق) بهره جست و نزد آن دو «فصوص الحكم» ابن عربى را خواند و نيز در حل مشكلات فصوص، از نعمان خوارزمى كمك گرفت. قديمى‌ترين شرح فارسی «فصوص الحكم» محيى الدّين ابن عربى كه مى‌شناسیم، از آثار بابا ركن‌الدين است.
او محضر امين بليانى را در شيراز دريافته و از وى به بزرگى ياد كرده و او را «شيخ المشايخ» خوانده است.
وفات
بابا ركن‌الدين در اصفهان درگذشت و در همانجا مدفون شد. وفات او بر پايه سنگ نوشته سر در آرامگاهش، در 769ق روى داده است. آرامگاه او كه اكنون در تخت فولاد اصفهان باقى است، همواره محل ذكر و عبادت درويشان و صوفيه بوده است.
مذهب
در مذهب وى اختلاف كرده‌اند: برخى او را شيعه دانسته و عده‌اى ديگر او را اهل تسنن شمرده‌اند؛ اما سنگ نوشته قبرش حاكى از شيعه بودن اوست. از جهت مسلك عرفانى، از جمله در باور به وحدت وجود، او را از پيروان ابن عربى دانسته‌اند.
آثار
- نصوص الخصوص في ترجمه الفصوص؛
- كشف الضر في نظم الدر يا شرح التائية الكبرى اثر ابن فارض؛
- كنوز الرموز؛
- قلندريه[۱].