صرف و نحو عربی: تفاوت میان نسخه‌ها

بخش اول، مربوط به علم صرف می‌باشد. علم صرف، علم به احوال کلمه است زمانی که کلمه در جمله داخل نشده باشد و یا علم هویت کلمه است؛ چنان‌که مثلاًدر این علم خواهیم شناخت که «المُعَلِّم» اسم، مفرد، مذکر، مشتق (اسم فاعل از تعلیم و از باب تفعیل)، معرفه به ال و معرب می‌باشد و یا «يَكتُبُ» فعل مضارع، مفرد، مذکر، غائب، ثلاثی مجرد، سالم و متعدی است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص9</ref>.

بخش دوم، به علم نحو اختصاص یافته است. علم نحو از تغییراتی که در جملات مختلف پیش می‌آید و از ارتباط کلمات با یکدیگر بحث می‌کند، ولی علم صرف از تغییرات کلمه پیش از دخول در جمله گفتگو می‌کرد؛ چنان‌که اگر کلمه «مُعَلِم» را به‌تنهایی در نظر بگیریم، این کلمه اسم فاعل از «تَعلیم» بوده و ممکن است به‌صورت «مُعَلِمان» و «مُعَلِمَین» (مثنی) و «مُعَلِمونَ» و «مُعَلِمِینَ» (جمع مذکر سالم) و «مُعَلِمات» (جمع مؤنث سالم) درآید و این تغییرات مربوط به علم صرف، ولی اگر از تغییرات کلمه «مُعَلِم» و اعراب حرف آخر که نشان‌دهنده حالت اسنادی آن است، مانند این جملات «جاء مُعَلِّمٌ، ‎رأيت مُعَلِّماً، ‎سلمت علی مُعَلِّمٍ» بحث شود، این نوع تغییرات، مربوط به علم نحو است و به‌عبارت‎دیگر می‌توان چنین گفت که علم صرف، علم صحیح خواندن کلمات و علم نحو، علم صحیح خواندن جملات است<ref>ر.ک: همان، ص87</ref>.