تلخيص نواميس أفلاطون: تفاوت میان نسخه‌ها

[[فارابی، محمد بن محمد|فارابی]] در ابتدای کتاب در دو صفحه‎ درباره این نوشته چنین توضیح می‌دهد: مایه تمایز انسان با حیوان در عقل اوست؛ عقلی که با مشاهده موارد تجربی به کلیات حکم می‌کند. کسی که تجربه بیشتری کسب کند، در انسانیت افضل و اکمل خواهد بود. البته خطا در تجربه را نباید از نظر دور داشت که در بحث مغالطات کتاب‌های منطقی درباره آن توضیح داده شده است. حکما کسانی هستند که در میان مردم، بیشترین مقدار از تجربه حقیقی را کسب می‌کنند. طبایع مردم بر این عادت کرده که پس از مشاهده تکرار چندباره امری از یک شخص، حکم به کلیت آن می‌کنند؛ مثلاًاگر کسی چند مرتبه راست بگوید، او را راستگو و کسی که چند مرتبه دروغ بگوید را دروغگو می‌خوانند. حکما چون از وجود چنین حالتی در انسان آگاه هستند، گاهی حالی از احوال را در موارد متعدد از خود بروز می‌دهند تا جایی که مردم آن امر را برای او دائمی بشمارند و سپس خلاف آن را بروز می‌دهند. این امر بر مردم پوشیده می‌ماند و در مورد آن به‎سان سابق حکم می‌کنند. [[فارابی، محمد بن محمد|فارابی]] در اینجا به شخصی مثال می‎زند که دروغ نمی‌گوید و بین مردم به زهد و تقوا شهره شده؛ از طرفی این شخص برای نجات جانش از تهدید سلطان مجبور به ترک شهر است. سلطان هم دستور جلب او را داده. او برای چاره این کار، لباس اهل بطالت را می‌پوشد و تنبوری در دست می‌گیرد و در ابتدای شب به سمت درب خروجی شهر می‌رود و در پاسخ پرسش دربان که شما کیستید؟ با حالت خنده‎آوری می‌گوید: من فلان زاهد هستم. دربان هم او را به تمسخر گرفته، متعرضش نمی‌شود و این‎گونه نجات می‎یابد.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص3-4</ref>