قانون التأويل: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ابن عربی، محمد بن عبدالله|اشبیلی]] سپس به شرح سفر خود به‌قصد فراگیری علم می‌پردازد. او در آغاز گزارش سفرش حکایت جالبی را نقل می‌کند که سبب آغاز سفر علمی او بوده است. روزی در محضر تعدادی از معلمین بوده است که دلالی بر آن‌ها وارد می‌شود و بند از بسته کتبی که به همراه داشته می‌گشاید. بسته دلال مشتمل بر کتب علاء‎الدوله احمد بن محمد سمنانی (متوفی444ق) عالم بزرگ اشعری بوده است. اساتید [[ابن عربی، محمد بن عبدالله|اشبیلی]] همه از اهمیت این کتب سخن می‌گویند. او از این واقعه و از این‎که دانشمندان سرزمینش این مباحث را به‌درستی نمی‌فهمند بسیار ناراحت شده و با خود قرار می‌گذارد که خود به این مقامات نائل شود و...<ref>ر.ک: همان، ص77-76</ref>. ‎ سپس به‌تفصیل سفرش را به مصر، اندلس و عراق با ذکر جزئیات شرح می‌دهد.

حقیقت مثل‎های قرآن، اولین باب در موضوع تأویل است که نویسنده به آن پرداخته است. او پیش از ذکر معنای مثل، امثال قرآن را قانونی برای شناخت مستقیم معرفی کرده و چنین توضیح می‌دهد: خداوند سبحان اگر بخواهد می‌تواند برای بندگان تجلی کند تا این‎که حقیقت ذاتش را بدانند، اما از ایشان پنهان داشته و خود را با ادله به ایشان شناخته است. در رابطه با ادله هم اگر می‌خواست تنها یک دلیل می‌آورد تا آفریده‌ها از یک راه به علم برسند اما به حکمت خود ادله را آشکار و مخفی قرار داد تا مؤمنین در درجات و جاهلین در درکات مختلف قرار بگیرند تا گروهی به هدایت و نجات و گروه دیگر به گمراهی و هلاکت برسند<ref>ر.ک: همان، ص141</ref>.

نویسنده گاه به رد فلاسفه پرداخته و این‎که عده‌ای خواسته‌اند با تلفیق شرع و فلسفه ادعا کنند که آن‌ها با هم سازگار و هماهنگ هستند و کلام نبی با کلام فیلسوف از یک منبع خارج می‌شوند را سخنی باطل دانسته که از عقول ناقص بر خواسته است<ref>ر.ک: همان، ص353</ref>.