دیوان ایرج‌میرزا: تفاوت میان نسخه‌ها

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ،  ‏۲۲ اوت ۲۰۱۹
جز
جایگزینی متن - 'ی‎ش' به 'ی‌ش'
جز (جایگزینی متن - 'ه‎ه' به 'ه‌ه')
جز (جایگزینی متن - 'ی‎ش' به 'ی‌ش')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
خط ۳۶: خط ۳۶:
{{ب|'' دلم به حال تو ای دوستدار ایران سوخت''|2='' که چون تو شیر نری را در این کنام کنند''<ref>ر.ک: صدری‌نیا، باقر، ص34؛ متن کتاب، ص182</ref>‏}}{{پایان شعر}}  
{{ب|'' دلم به حال تو ای دوستدار ایران سوخت''|2='' که چون تو شیر نری را در این کنام کنند''<ref>ر.ک: صدری‌نیا، باقر، ص34؛ متن کتاب، ص182</ref>‏}}{{پایان شعر}}  


شعر ایرج، ویژگی‎هایی دارد که نظام‎ زبانی‎ او را از نظام‎های زبانی‎ معاصرانش متمایز می‌کند. شعر‎ او‎ نه فقط از حیث تنوع‎ معنایی‎، که از حیث ساختار جمله، کاربرد دستور زبان، کنش و واکنش واژه‌ها، تصویر‎سازی‎ و گاه نمادپردازی و کاربرد زیبایی‎شناختی زبان‎ در‎ بین‎ هم‎عصرانش برجسته‎ است‎<ref>ر.ک: صارمی، سهیلا، ص84-83</ref>.  
شعر ایرج، ویژگی‎هایی دارد که نظام‎ زبانی‎ او را از نظام‎های زبانی‎ معاصرانش متمایز می‌کند. شعر‎ او‎ نه فقط از حیث تنوع‎ معنایی‎، که از حیث ساختار جمله، کاربرد دستور زبان، کنش و واکنش واژه‌ها، تصویر‎سازی‎ و گاه نمادپردازی و کاربرد زیبایی‌شناختی زبان‎ در‎ بین‎ هم‎عصرانش برجسته‎ است‎<ref>ر.ک: صارمی، سهیلا، ص84-83</ref>.  


کاربرد زبان عامیانه در شعر ایرج در سطح وسیعی صورت می‎گیرد که غالباً ً‎ آن‎ را با نوعی طنز و شوخی‎ درمی‎آمیزد:
کاربرد زبان عامیانه در شعر ایرج در سطح وسیعی صورت می‎گیرد که غالباً ً‎ آن‎ را با نوعی طنز و شوخی‎ درمی‎آمیزد:
خط ۴۶: خط ۴۶:
{{ب|'' گهی دندان به درد آید گهی چشم‎''|2='' زمانی معده می‎آید سر خشم‎''<ref>ر.ک: گلبن، محمد، ص514</ref>}}{{پایان شعر}}
{{ب|'' گهی دندان به درد آید گهی چشم‎''|2='' زمانی معده می‎آید سر خشم‎''<ref>ر.ک: گلبن، محمد، ص514</ref>}}{{پایان شعر}}


گاه هنجارهای تربیتی عصر و در نتیجه، هنجارهای کلام عادی را در‎ هم‎ می‎شکند‎ و آن را با کلمات رکیک درمی‎آمیزد. گاهی نیز این هنجارشکنی و دور شدن از ادب مرسوم، در سطح ‎‎معنایی‎ صورت می‎گیرد؛ مانند طعنه‎ای که در این بیت‎ها به عارف قزوینی‎ - موسیقی‌دان‎ و شاعر‎ ملی - می‎زند:
گاه هنجارهای تربیتی عصر و در نتیجه، هنجارهای کلام عادی را در‎ هم‎ می‌شکند‎ و آن را با کلمات رکیک درمی‎آمیزد. گاهی نیز این هنجارشکنی و دور شدن از ادب مرسوم، در سطح ‎‎معنایی‎ صورت می‎گیرد؛ مانند طعنه‎ای که در این بیت‎ها به عارف قزوینی‎ - موسیقی‌دان‎ و شاعر‎ ملی - می‎زند:
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|'' گروهی بچه ژاندارمند در وی''|2='' که اللهم احفظهم من الغی''}}
{{ب|'' گروهی بچه ژاندارمند در وی''|2='' که اللهم احفظهم من الغی''}}
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش