دیوان کامل ناصرالدین شاه قاجار: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ناصر الدين‌ قاجار، شاه‌ ايران‌|ناصرالدین شاه]]، بخش اعظم سروده‎های مذهبی خود را به امام حسین(ع) و سایر شهدای کربلا اختصاص داده است. دیگر اشعار آیینی او در وصف [[امام على(ع)|امام علی(ع)]] و [[امام رضا(ع)]] و شعری ترکی در مصیبت کربلاست. او برای سرایش این بخش از دیوان، از انواع قوالب شعری چون مثنوی، قصیده، غزل، قطعه و رباعی استفاده کرده است. در دیگر اشعار این بخش، تقسیم‎بندی سروده‎ها بر اساس قالب شعری بوده و مضمون در درجه دوم اهمیت قرار گرفته است. بااین‎وجود، اشعاری متأثر از مذهب و با شمه‎ای آیینی، در بخش غزلیات دیوان هم مشهود است. [[ناصر الدين‌ قاجار، شاه‌ ايران‌|ناصرالدین شاه]] در این بخش از اشعار خود یک غزل کامل و یک غزل ناتمام با ردیف «پنداری» دارد که در هر دو غزل، غیر از ردیف یکسان، از سه بیت تکراری و مضمونی واحد، استفاده کرده است.<ref>ر.ک: همان</ref>.

با توجه به آنچه در کتاب «کاروان شعر عاشورا» به قلم محمدعلی مجاهدی آمده، سبک سروده‎های ناصرالدین شاه عموماً عراقی بوده و از ضوابط این سبک پیروی کرده است. او «در سرودن شعر دارای طبعی لطیف و قریحه‎ای سرشار از ظرایف و معانی بوده است. در میان سروده‎ها و اشعار [[ناصر الدين‌ قاجار، شاه‌ ايران‌|ناصرالدین شاه]]، مراثی و اشعار مذهبی او جایگاه ویژه و خاصی دارد و حتی می‎توان گفت که شاعری و معروفیت اشعار وی بیشتر مربوط به همین‎گونه اشعار است. به‎طوری‎که [[ناصر الدين‌ قاجار، شاه‌ ايران‌|ناصرالدین شاه]] به‎عنوان یکی از مرثیه‎سرایان اهل بیت‎(ع) شناخته می‎شود. او در غزلیات عاشقانه خود، بیشتر از سعدی و حافظ تبعیت کرده و به استقبال این دو شاعر بزرگ رفته است»<ref>ر.ک: همان</ref>.

امیر مولایی بیدگلی کتابی با عنوان «مقتل أنا العطشان» نوشته است درباره چهل علت عطش سیدالشهداء(ع) از ظهر عاشورا تا لحظه شهادت. در این کتاب، علاوه بر استفاده از مطالب تحریفی، به ابیاتی از دیوان این شاه قاجار اشاره شده است. منتقد این اثر، آقای محسن حدادی، مطالب مندرج در این مقتل را از جمله تحریفات مدرن واقعه عاشورا می‎داند و در معرفی کتاب می‎نویسد: «کتاب با شعری از دیوان ناصرالدین شاه قاجار آغاز می‎شود و البته نویسنده «مقتل نوین» به این شعر اکتفا نکرده و در جای‎جای کتاب نیز با زنده نگاه‎داشتن یاد و خاطره شاه شهید، جناب [[ناصر الدين‌ قاجار، شاه‌ ايران‌|ناصرالدین شاه قاجار]]، به وی ادای دین کرده است». برای نمونه، او ذیل داستانی که برای یکی از چهل علت عطش امام حسین(ع) ذکر کرده، به سروده‎ای از ناصرالدین شاه هم اشاره کرده که گویی صورت نظم آن داستان است:

{{ب|''برگوی پیکری که منش پروریده‎ام ''|2='' بیند چسان جراحت بسیار جبرئیل''}}

{{ب|''بردار سایه‎ات ز سرم این دم وصال ''|2='' حایل مشو میان من و یار جبرئیل''}}

علاوه بر کتاب حاضر، نسخه‎های دیگری هم از دیوان ناصرالدین شاه به چاپ رسیده است. یکی از این نسخ، دیوانی است به کوشش مهدی آصفی که با توجه به آنچه گردآورنده در مقدمه کتاب خود ذکر کرده است، بخشی از آثار منتشرنشده ناصرالدین شاه محسوب می‎شود. به همین دلیل تعدادی از اشعار کتاب او در دیوانی که گل‎محمدی گردآوری کرده، چاپ نشده است. آنچه آصفی در بخش «افزوده‎ها»ی کتاب خود انجام داده، مشابه بخش «پیوست‎ها»ی دیوان گل‎محمدی است. با این تفاوت که او در این بخش فقط به معرفی اشعار تضمین‎شده از سروده‎های ناصرالدین شاه اکتفا نکرده است، بلکه به تعدادی از اشعار شاعران دیگر در وصف این شاه قاجار، مدیحه‎ای که متأثر از قالب و محتوای یکی از اشعار ناصرالدین شاه بوده و نمونه‎هایی از تأثیرپذیری شعرای دربار ناصری از حافظ نیز پرداخته است. همچنین به غزلی آیینی از وصال شیرازی که در تفسیر فال ناصرالدین شاه سروده بود، اشاره کرده است. بخش‎هایی از این غزل:

{{ب|''رنگ گل سرخ است، او دارد نشانی از حسین''|2=''چون‎که او وقت شهادت چهره‎ای گلنار داشت''}}

از اشتباهات ادبی این کتاب، بیتی است که گردآورنده، آن را به حافظ نسبت داده و اظهار داشته است که ناصرالدین شاه و جمعی از شعرای هم‎عصر او، به استقبال از آن، غزل‎هایی را سروده‎اند:

سالی [[ناصر الدين‌ قاجار، شاه‌ ايران‌|ناصرالدین شاه]] به مرض سخت مبتلا گردیده بود که معالجه‎اش در تهران میسر نگردید. نذر کرد درصورتی‎که بهبود یابد، پانزده روز کفش‎داری و جاروب‎کشی صحن مقدس [[امام رضا(ع)|امام هشتم(ع)]] را به‎عهده بگیرد؛ لذا وقتی که سلامتی برای او حاصل می‎شود، نذر به‎جا آورده و به این مناسبت شعر زیر را سروده و دستور داد آن را بالای کفش‎کن حرم مطهر [[امام رضا(ع)|حضرت رضا(ع)]] کتیبه کنند:

در پایان باید به این نکته اشاره نمود که گرچه اشعار ناصرالدین شاه، از حیث کمیت و تعداد ابیات، کم و ناچیز است، اما از جنبه محتوی و غنای شعری و سادگی بیان و پرباری معنی و زیبایی سبک، مقبول صاحب‎نظران و در حد شاعران حرفه‎ای است. به این نمونه از غزلش توجه کنید که چقدر روان و شیوا و شاعرانه و دلنشین، سروده است: