ابوالشیخ، عبدالله بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵۸: | خط ۵۸: | ||
==آثار== | ==آثار== | ||
#اخلاق النبى و آدابه؛ | |||
#الامثال في الحديث النبوى؛ | |||
#طبقات المحدثين باصبهان و الواردين عليها؛ | |||
#ذكر القران؛ | |||
#العظمة؛ | |||
#الفوائد؛ | |||
... | ... | ||
| خط ۹۳: | خط ۸۷: | ||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
[[رده: مرداد(98)]] | |||
نسخهٔ ۲ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۲۳:۳۴
| نام | ابوالشیخ، عبدالله بن محمد |
|---|---|
| نام‌های دیگر | ابن ح‍ی‍ان، ابومحمد عبدالله بن محمد
ابن حبان، عبدالله بن محمد ابن ح‍ی‍ان الاص‍ب‍ه‍ان‍ی اب‍و ال‍ش‍ی‍خ، ابومحمد عبدالله بن محمد اب‍و ال‍ش‍ی‍خ الانصاری ابوالشیخ اصفهانی |
| نام پدر | محمد |
| متولد | 274 |
| محل تولد | اصفهان |
| رحلت | 369 ق |
| اساتید | ابن ابى‌حاتم رازى
ابوالقاسم بغوى ابوبكر جعفر بن محمد فريابى |
| برخی آثار | الفوائد
الأمثال في الحديث النبوي |
| کد مؤلف | AUTHORCODE03590AUTHORCODE |
ابوالشيخ اصفهانى، ابومحمد عبدالله بن محمد بن جعفر بن حيان، (274 - آخر محرم 369ق / 887 - 27 اوت 979م)، محدث و مورخ نامى از اعلام اصفهان است. وى را با انتساب به جدش، حيانى نيز خوانده‌اند. برخى او را ابن حبان نيز خوانده‌اند. ابوالشيخ در خاندانى اهل علم و آشنا به حديث تولد و رشد يافت. وى پس از آموزش‌هاى مقدماتى در اصفهان، برای استماع حديث به شهرهاى مختلف بصره، بغداد موصل، مكه و مدينه سفر كرد.
مشایخ
وى نزد مشايخ بسيارى به فراگيرى دانش پرداخت. او در طبقه 10 و 11 طبقات المحدثين، شمار بسيارى از مشايخ نام‌آور خود را چون ابوالقاسم بغوى، ابن ابى‌حاتم رازى، ابوبكر جعفر بن محمد فريابى، ابویعلى موصلى، ابوبكر بزّاز، محمد بن يحيى ابن منده و ابوالحسن ابن شنبو را برشمرده است.
در میان شاگردان و راویان ابوالشيخ نيز افراد مشهورى به چشم مى خورند، از جمله ابونعيم اصفهانى، ابوسعد مالينى، محمد بن اسحاق ابن منده، ابن مردویه و نيز نواده‌اش محمد بن عبدالرزاق بن ابى‌الشيخ.
رجال‌شناسانى چون ابونعيم اصفهانى و سمعانى، وى را ثقه دانسته‌اند. تنها ابواحمد عسال اصفهانى به دليلى كه دانسته نيست، وى را تضعيف كرده است. ابوالشيخ در فقه، تفسير و نيز قرائت تبحر داشت.
آثار
- اخلاق النبى و آدابه؛
- الامثال في الحديث النبوى؛
- طبقات المحدثين باصبهان و الواردين عليها؛
- ذكر القران؛
- العظمة؛
- الفوائد؛
...
وى داراى تفسيرى بوده كه مورد استفاده كسانى چون سيوطى در «الدر المنثور» قرار گرفته و ظاهراً مفقود شده است.