ابوالشیخ، عبدالله بن محمد: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
| data-type="authorWritings" | | | data-type="authorWritings" |[[الفوائد]] | ||
الأمثال في الحديث النبوي | |||
[[أخلاق النبي و آدابه]] | |||
|- class="articleCode" | |- class="articleCode" | ||
|کد مؤلف | |کد مؤلف |
نسخهٔ ۲ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۲۳:۳۱
نام | ابوالشیخ، عبدالله بن محمد |
---|---|
نامهای دیگر | ابن حیان، ابومحمد عبدالله بن محمد
ابن حبان، عبدالله بن محمد ابن حیان الاصبهانی ابو الشیخ، ابومحمد عبدالله بن محمد ابو الشیخ الانصاری ابوالشیخ اصفهانی |
نام پدر | محمد |
متولد | 274 |
محل تولد | اصفهان |
رحلت | 369 ق |
اساتید | ابن ابىحاتم رازى
ابوالقاسم بغوى ابوبكر جعفر بن محمد فريابى |
برخی آثار | الفوائد
الأمثال في الحديث النبوي |
کد مؤلف | AUTHORCODE03590AUTHORCODE |
ابوالشيخ اصفهانى، ابومحمد عبدالله بن محمد بن جعفر بن حيان، (274 - آخر محرم 369ق / 887 - 27 اوت 979م)، محدث و مورخ نامى از اعلام اصفهان است. وى را با انتساب به جدش، حيانى نيز خواندهاند. برخى او را ابن حبان نيز خواندهاند. ابوالشيخ در خاندانى اهل علم و آشنا به حديث تولد و رشد يافت. وى پس از آموزشهاى مقدماتى در اصفهان، برای استماع حديث به شهرهاى مختلف بصره، بغداد موصل، مكه و مدينه سفر كرد.
مشایخ
وى نزد مشايخ بسيارى به فراگيرى دانش پرداخت. او در طبقه 10 و 11 طبقات المحدثين، شمار بسيارى از مشايخ نامآور خود را چون ابوالقاسم بغوى، ابن ابىحاتم رازى، ابوبكر جعفر بن محمد فريابى، ابویعلى موصلى، ابوبكر بزّاز، محمد بن يحيى ابن منده و ابوالحسن ابن شنبو را برشمرده است.
در میان شاگردان و راویان ابوالشيخ نيز افراد مشهورى به چشم مى خورند، از جمله ابونعيم اصفهانى، ابوسعد مالينى، محمد بن اسحاق ابن منده، ابن مردویه و نيز نوادهاش محمد بن عبدالرزاق بن ابىالشيخ.
رجالشناسانى چون ابونعيم اصفهانى و سمعانى، وى را ثقه دانستهاند. تنها ابواحمد عسال اصفهانى به دليلى كه دانسته نيست، وى را تضعيف كرده است. ابوالشيخ در فقه، تفسير و نيز قرائت تبحر داشت.
آثار
1. اخلاق النبى و آدابه؛
2. الامثال في الحديث النبوى؛
3. طبقات المحدثين باصبهان و الواردين عليها؛
4. ذكر القران؛
2. العظمة؛
3. الفوائد؛
...
وى داراى تفسيرى بوده كه مورد استفاده كسانى چون سيوطى در «الدر المنثور» قرار گرفته و ظاهراً مفقود شده است.