۶۱٬۱۸۹
ویرایش
جز
جایگزینی متن - '' به ''
جز (جایگزینی متن - 'مي' به 'می') |
جز (جایگزینی متن - '' به '') |
||
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
==تحصیلات== | ==تحصیلات== | ||
در آغاز، قرائت قرآن آموخت و کتاب‌هاى «العمدة» و «مختصر» ابوشجاع را فراگرفت و سپس وارد الأزهر شد و در آنجا به تكمیل دانش خویش و فراگيرى علومى چون معانى و بيان، صرف و نحو، منطق و اصول فقه پرداخت و از استادانى چون يعيش مغربى، داوود مالكى، سنهورى، حصنى، شمنى و [[سخاوی، محمد بن عبدالرحمن|سخاوى]] دانش آموخت. اما بنابر روايتى كه ابن عماد نقل كرده است، وى در آغاز، خادم الأزهر بود و در 36 سالگى، در پى تحولى روحانى به تحصيل علم روى آورد. وى علت اصلى این حال را، ناسزاى یکى از طلاب الأزهر مى‌داند كه سخت بر وى گران آمده بود. ازهرى پس از فراگيرى علم به تدريس پرداخت و دانش‌دوستان بسيارى به مجالس درس وى راه يافتند و نام او بر سر زبان‌ها افتاد. برخى او را هم‌پايه [[سیوطی، عبدالرحمن بن | در آغاز، قرائت قرآن آموخت و کتاب‌هاى «العمدة» و «مختصر» ابوشجاع را فراگرفت و سپس وارد الأزهر شد و در آنجا به تكمیل دانش خویش و فراگيرى علومى چون معانى و بيان، صرف و نحو، منطق و اصول فقه پرداخت و از استادانى چون يعيش مغربى، داوود مالكى، سنهورى، حصنى، شمنى و [[سخاوی، محمد بن عبدالرحمن|سخاوى]] دانش آموخت. اما بنابر روايتى كه ابن عماد نقل كرده است، وى در آغاز، خادم الأزهر بود و در 36 سالگى، در پى تحولى روحانى به تحصيل علم روى آورد. وى علت اصلى این حال را، ناسزاى یکى از طلاب الأزهر مى‌داند كه سخت بر وى گران آمده بود. ازهرى پس از فراگيرى علم به تدريس پرداخت و دانش‌دوستان بسيارى به مجالس درس وى راه يافتند و نام او بر سر زبان‌ها افتاد. برخى او را هم‌پايه [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابیبکر|جلال‌الدين سيوطى]] و [[جامی، عبدالرحمن|عبدالرحمان جامى]] شمرده‌اند و حتى از برخى جهات، برتر از آن دو دانسته‌اند. | ||
وى در روزگار خود، از نحویان بزرگ بشمار مى‌رفت و در منابع، از وى ستايش بسيار شده است. بااين‌همه، او نيز همچون ديگر نحویان آن عصر كه سخن تازه‌اى نداشتند، به شرح يا تلخيص آثار ديگران مى‌پرداخت؛ ازاين‌رو کتاب‌هاى وى همه در شرح آثار نحویان ديگر چون [[ابن‌مالک، محمد بن عبدالله|ابن مالك]] و [[ابن هشام، عبدالله بن یوسف|ابن هشام]] است. شيوه وى در شرح آثار نحویان و استناد به منابع نحوى، مبتنى بر اختصار و ايجاز است؛ به‌گونه‌اى كه این ايجاز، خود گاه مخل معنى و مايه ابهام شده است. ازاين‌رو برخى از منتقدان، وى را شارحى ناموفق دانسته و شروح او را سست و پرخلل شمرده‌اند. به‌علاوه در شناخت او از لغت و ادب عرب نيز ترديد كرده‌اند و مثلاًبه شرح او بر قصيده «برده» خرده‌هایى گرفته‌اند. | وى در روزگار خود، از نحویان بزرگ بشمار مى‌رفت و در منابع، از وى ستايش بسيار شده است. بااين‌همه، او نيز همچون ديگر نحویان آن عصر كه سخن تازه‌اى نداشتند، به شرح يا تلخيص آثار ديگران مى‌پرداخت؛ ازاين‌رو کتاب‌هاى وى همه در شرح آثار نحویان ديگر چون [[ابن‌مالک، محمد بن عبدالله|ابن مالك]] و [[ابن هشام، عبدالله بن یوسف|ابن هشام]] است. شيوه وى در شرح آثار نحویان و استناد به منابع نحوى، مبتنى بر اختصار و ايجاز است؛ به‌گونه‌اى كه این ايجاز، خود گاه مخل معنى و مايه ابهام شده است. ازاين‌رو برخى از منتقدان، وى را شارحى ناموفق دانسته و شروح او را سست و پرخلل شمرده‌اند. به‌علاوه در شناخت او از لغت و ادب عرب نيز ترديد كرده‌اند و مثلاًبه شرح او بر قصيده «برده» خرده‌هایى گرفته‌اند. | ||