ابطحی سدهی، محمدباقر: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '<references /> ' به '<references/> ') |
جز (جایگزینی متن - '' به '') |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
|- | |- | ||
|نام‌های دیگر | |نام‌های دیگر | ||
| data-type="authorOtherNames" | | | data-type="authorOtherNames" |آيتالله سدهي | ||
ابطحي سدهي اص‍ف‍ه‍ان‍ي، محمدباقر | ابطحي سدهي اص‍ف‍ه‍ان‍ي، محمدباقر | ||
نسخهٔ ۳۰ ژوئن ۲۰۱۹، ساعت ۰۷:۱۸
| نام | ابطحي سدهي، محمدباقر |
|---|---|
| نام‌های دیگر | آيتالله سدهي
ابطحي سدهي اص‍ف‍ه‍ان‍ي، محمدباقر سدهي اص‍ف‍ه‍ان‍ي |
| نام پدر | میرزا محمدعلی |
| متولد | 1251ش / 1290ق |
| محل تولد | اصفهان |
| رحلت | 1326ش / 1367ق |
| اساتید | محمدهاشم چهارسوقی
سید محمدباقر درچه‌ای |
| برخی آثار | رسالة شريفة في تعارض اليد و الأستصحاب |
| کد مؤلف | AUTHORCODE12128AUTHORCODE |
محمدباقر ابطحی سدهی (1290-1367ق)، از علمای معاصر اصفهان و از شاگردان آیت‌الله محمدهاشم چهارسوقی و آخوند کاشی می‌باشد. «رسالة في تعارض اليد و الاستصحاب»، از جمله آثار ایشان است.
ولادت
سید محمدباقر ابطحی مجتهد سدهی اصفهانی، در ماه جمادی‌الاول 1290ق، در سده اصفهان، در خانواده‌ای پرسابقه و ریشه‌دار در تقوی و علم و فضیلت، دیده به جهان گشود[۱].
خانواده
پدرش، میرزا محمدعلی، مردی بافضیلت و در زهد و تقوی، زبانزد خاص و عام بوده و مادرش گوهر بیگم، نام داشت. وی سه برادر و پنج خواهر داشت که یکی از برادرها، حاج میرزا ابوالقاسم واعظ سدهی اصفهانی، از علمای معروف اصفهان است[۲].
وی در سن 32 سالگی با صبیه دایی خود، حجت‌الاسلام سید عبدالرحیم معروف به حاج آقا سدهی ازدواج نمود که حاصل آن، نه فرزند بود که دو نفر از آنها، در زمان حیات پدر بدرود زندگی گفته و هفت نفر تا هنگام رحلت ایشان، حیات داشتند[۳].
تحصیل
وی در سن سیزده سالگی، به اصفهان رفته و در حجره‌ای در مسجد شاه، ساکن شده و مشغول تحصیل می‌شود و در سن بیست‌وپنج سالگی، پس از دوازده سال تحصیل، موفق به گرفتن اجازه اجتهاد از آیت‌الله میرزا محمدهاشم روضاتی چهارسوقی گردید[۴].
ایشان یکی از ارکان علمی و وزنه‌های دینی بود، به‌طوری‌که اصفهان و توابع آن، در غالب امور شرعی، به ایشان مراجعه می‌نمودند و بسیاری از علما، از ایشان، اجازه گرفتند. وی در فقه شیعه، کمال تسلط و استحضار را داشته و حتی بزرگان علما، در بعضی از موارد، به ایشان مراجعه می‌نمودند و در اصلاح امور عامه، کمال جدیت و سعی را داشتند[۵].
او عالمی خوش‌بیان و مجتهدی طلیق‌اللسان بود. در مدرسه صدر و مدرسه کاسه‌گران سطوح فقه را تدریس می‌نمود و عده‌ای کثیر از طلاب از محضر او مستفیض می‌شدند[۶].
اساتید
اساتید معروف ایشان، عبارتند از:
- محمدهاشم چهارسوقی؛
- سید محمدباقر درچه‌ای؛
- آخوند کاشی؛
- جهانگیرخان قشقایی؛
- حاج میرزا بدیع؛
- آقا نجفی اصفهانی؛
- محمدعلی ثقةالاسلام؛
- میرزا ابوالمعالی فرزند حاجی کلباسی؛
- شیخ فضل‌الله نوری؛
- میرزا محمدحسن آشتیانی[۷].
وفات
وی در شب نیمه شعبان 1367ق، در مشهد مقدس سکته نموده و در غروب نیمه شعبان، به ملکوت اعلی پیوست و پس از تشییع باشکوه ایشان، آیت‌الله اردبیلی، بر ایشان نماز خوانده و در جوار ثامن‌الحجج(ع)، دفن گردید[۸].
آثار
کتب زیر از تألیفات اوست:
- «رسالة شريفة في تعارض اليد و الاستصحاب»، که در سال 1407ق، به ضمیمه رساله‌ای در احوال و آثار مؤلف و اجداد و فرزندان او به طبع رسیده است.
- «رساله در حرمت کشیدن تریاک و جواز استماع صوت رادیو».
- تقریرات اساتید خویش را نیز به رشته تحریر در آورده است[۹].
پانویس
منابع مقاله
- ابطحی سدهی، محمدباقر، «رسالة شريفة في تعارض اليد و الاستصحاب»، 1365ش.
- مهدوی، سید مصلح‌الدین، «اعلام اصفهان»، تصحیح، تحقیق و اضافات غلامرضا نصراللهی، اصفهان، سازمان فرهنگی - تفریحی شهرداری اصفهان، چاپ نخست، 1387.