أدوار الفقه الإمامي: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'هاي' به 'های') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
||
| خط ۴۷: | خط ۴۷: | ||
[[علی بن حسین(ع)، امام چهارم|امام سجاد]] هم با تأليف صحيفه سجاديه و رساله حقوق به تكامل فقه امامى مدد رساند. | [[علی بن حسین(ع)، امام چهارم|امام سجاد]] هم با تأليف صحيفه سجاديه و رساله حقوق به تكامل فقه امامى مدد رساند. | ||
فقه شيعه در عصر امام باقر و امام صادق و در مجالس و حلقات فقهى و حديثى ايشان به اوج | فقه شيعه در عصر امام باقر و امام صادق و در مجالس و حلقات فقهى و حديثى ايشان به اوج رسيد و اصول و مصنفات بسيارى توسط شاگردان ايشان تدوین يافت. | ||
تدوین كنندگان این اصول و متون اوليه آن‌قدر گسترده بودند كه مى‌توان كتب رجالى زيادى را برای شناسايى آنها يافت مانند رجال كشى، رجال عقيقى، مشيخه حسن بن محبوب و رجال حسن بن فضال و رجال نجاشى. | تدوین كنندگان این اصول و متون اوليه آن‌قدر گسترده بودند كه مى‌توان كتب رجالى زيادى را برای شناسايى آنها يافت مانند رجال كشى، رجال عقيقى، مشيخه حسن بن محبوب و رجال حسن بن فضال و رجال نجاشى. | ||
نسخهٔ ۳۰ ژوئن ۲۰۱۹، ساعت ۰۶:۵۴
| ادوار الفقه الامامی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | سبحانی تبریزی، جعفر (نویسنده) |
| ناشر | موسسه امام صادق علیه‌السلام |
| مکان نشر | قم - ایران |
| سال نشر | 1424 ق |
| چاپ | 1 |
| شابک | 964-357-072-x |
| موضوع | فقه جعفری - تاریخ فقیهان شیعه - سرگذشتنامه |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | BP 169/9 /س2الف4 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
أدوار الفقه الإمامی اثر آیت‌الله سبحانى، تحقيقى جامع در تاريخ اجتهاد و تشريع اسلامى بر اساس فقه امامیه است و در 7 مرحله شامل عصر نشاط حديثى و اجتهادى، عصر تبویب، عصر ركود، بازسازى حيات فقهى، ظهور جنبش اخباریه، اوج فعاليت فقهى و عصر ابتكارات فقهى بررسى و تحليل شده است.
هدف و انگيزه
هدف نویسنده شناسايى ویژگى‌ها و اختيارات فقه امامیه با بررسى چشم اندازهاى تاريخى آن و اشاره به منابع، شخصيت‌ها و نظريه‌هاى خاص فقهى است.
ساختار
دو روش كلى در فقه شناسى وجود دارد یک روش فقه را به مانند ساختارى ارگانیک به دوران كودكى، دوران جوانى، دوران پيرى و دوران افول تقسيم مى‌كند اما روش ديگر تحولات و تغييرات تشريع و اجتهاد را بر پايه علل و حوادث و شخصيت‌هاى تاثير گذار و پژوهش در میراث و منابع جامع توضيح مى‌دهد نویسنده معتقد است این روش دوم با فقه و اجتهاد شيعى تناسب دارد و مى‌تواند اجتهاد زنده شيعه را توضيح دهد.
گزارش محتوا
نویسنده، معتقد است فقه شيعه به دليل داشتن شمول و گستردگى و روشنايى منابع و مصادر بر ديگر مذاهب فقهى برترى دارد و برای توضيح این امتيازات به مطالعه متون و نظريات فقيهان گذشته تا عصر حاضر مى‌پردازد و ادوار و مراحل شكل‌گيرى فقه امامى را در 7 مرحله پى مى‌گيرد:
دوره اول، عصر نشاط اجتهاد اسلامى است كه منابع آن قرآن و سنت نبوى است در این دوره صحابه و تابعين بزرگ اولين مجموعه‌هاى فقهى حديثى را از اهل‌بيت فرا گرفتند.
اهل‌بيت طبق آيه اولو الامر و ديگر آيات مرجع امت اسلامى هستند و اطاعت از آنها واجب است. غير از صحائف و رسائل امام على(ع) شخصيت‌هایى مانند ابورافع صحابى، على بن ابى رافع تابعى و برادرش عبيدالله، ربيعه بن سمیع، عبيدالله بن جعفى، اولين منابع فقهى را از حضرت على(ع) به نسل‌هاى بعدى انتقال دادند.
52 نفر از صحابه و تابعين از امام حسین و 109 شخصيت از امام حسین به روايت احاديث فقهى از آن حضرت پرداختند.
امام سجاد هم با تأليف صحيفه سجاديه و رساله حقوق به تكامل فقه امامى مدد رساند.
فقه شيعه در عصر امام باقر و امام صادق و در مجالس و حلقات فقهى و حديثى ايشان به اوج رسيد و اصول و مصنفات بسيارى توسط شاگردان ايشان تدوین يافت.
تدوین كنندگان این اصول و متون اوليه آن‌قدر گسترده بودند كه مى‌توان كتب رجالى زيادى را برای شناسايى آنها يافت مانند رجال كشى، رجال عقيقى، مشيخه حسن بن محبوب و رجال حسن بن فضال و رجال نجاشى.
نویسنده، طبقات اوليه این تدوین كنندگان را به اختصار توضيح داده سپس با معرفى طبقات فقهاى شيعه، کتاب‌ها، مجموعه فتاوى، رساله‌ها و مكاتب آنها را تشريح مى‌كند.
اين مكاتب در قم، رى، كوفه و مدينه شكل گرفتند و هر كدام مشرب خاصى در تدوین فقه شيعه داشتند.
در مرحله دوم يعنى عصر تبویب اجتهاد و شكل‌گيرى مجامع روايى از عالمان، فقيهان و محدثانى مانند كلينى، محمد بن بابویه قمى، سعد بن عبدالله قمى، ابراهيم ثقفى، حسن بن ابى عقيل، على بن احمد كوفى، على بن بابویه صدوق اول، ابن جنيد، ابوحسين ناشى عياشى، ابن قولویه، صدوق، مفيد، سيدمرتضى، ابوصلاح حلبى، ابویعلى ديلمى و محمد بن طوسى و آثار، مشايخ و شاگردان آنها نام مى‌برد و ضمن آن به معرفى اصول و مبانى فقهى، آراى خاص و ویژه، مبانى و اصول رجالى و حديثى و تأثيرات هر كدام بر بعدى‌ها مى‌پردازد و مراكز و نهادهاى فقهى ارزش‌مندى كه در شهرهاى مختلف در این دوره كه از 260 تا460 را شامل مى‌شود بررسى كرده و روش‌مندى و تدوین نهایى فقه شيعى را در این دوره مشخص -مى‌سازد.
در مرحله سوم (460 - 600ق) فقهاى بزرگى چون ابن براج طرابلسى، ابوعلى طوسى، فضل بن حسن طبرسى، قطب راوندى، ابوالفتوح رازى، ابن حمزه، على بن حسن حلبى، ابن زهره حلبى، كيدرى، حمصى، ابن شهر آشوب ظهور كردند و با نگارش متون استدلالى فقه شيعه را تكامل بخشيدند اما به دليل فشارهاى سياسى و فتنه‌هاى مخالفان در برخى حوزه‌هاى علمى شيعه ركور و افول اتفاق افتاد. در این دوره به علم اصول و فقه الآيات توجه ویژه‌اى شد.
در دوره سوم از قرن هفتم تا نيمه اول قرن يازدهم با ظهور ابن ادريس فقه شيعه توسعه وسيعى يافت.
در قرن هشتم 9 نفر از جمله ابن داود -حلى و علامه حلى و فخر المحققين و شهيد اول با تأليف مجامع گسترده فقهى به گسترش فروعات فقهى و مستدل سازى مبانى فقه پرداختند.
در بررسى مشخصات این دوره، نویسنده به تفصيل فقهاى برجسته قرن و مؤلفات و آثار برجسته و نظام فقهى و آراى خاص هر یک را معرفى كرده است.
در قرن 10 و اوايل قرن 11 فقهاى متعددى ظهور كردند و نویسنده، 20 نفر از آنها و سبک اجتهادى استنباطى آنها را معرفى كرده است.
در دوره پنجم اخباریان ظهور كردند و نویسنده 20 نفر از آنها و سبک اجتهادى استنباطى آنها را معرفى كرده است.
محمدتقى مجلسى اول، حر عاملى، فيض كاشانى، محمدباقرمجلسى، هاشم بحرانى، فاضل تونى، فخر‌الدين طريحى، حسین خوانسارى و جمال خوانسارى از شخصيت‌هاى بزرگ این دوره هستند و از لحاظ زمانى نيمه دوم قرن يازدهم تا اواخر قرن 12 را شامل مى‌شود مقابله با اجتهاد و اصول‌گرايى وتكيه بر حديث‌گرايى و اعتنا به همه متون حديثى و ضديت با عقلانيت و عقل‌گرايى از مشخصات علماى این دوره است.
سپس دوره اوج اجتهاد با فعالیت‌های گسترده وحيد بهبهانى و ابتكارات اصولى او و تلاش شاگردانش به توسعه و تكامل اجتهاد شيعى و مقابله با اخبارگرايى كمك كرد و اخباریان را برای همیشه منزوى ساخت.
در دوره هفتم(1260 - 1414ق) شيخ انصارى مكتب اجتهادى جامعى تدوین كرد و اجتهاد و عقل‌گرايى را در همه حوزه‌هاى نجف و قم و سامرا گسترش داد.
نویسنده، ابتكارات اصولى و فقهى و مشخصات نظام فقهى او را توضيح داده و برخى از پيروان او را در عصر حاضر مانند محمدحسین نائينى، ضياء عراقى، حسين بروجردى، امام خمینى، ابوالقاسم خویى و نظام و آراى فقهى و امتيازات كلى این دوره را معرفى كرده است.