۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
←گزارش محتوا
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۵۸: | خط ۵۸: | ||
نویسنده در مقدمهاش بر کتاب پس از حمد الهی مینویسد: این اثر را پس از «هميان الزاد إلی دار المعاد» که اثرش در سنین رشد بوده و «داعي العمل ليوم الأمل»، بهعنوان سومین اثر تفسیری خودش نگاشته است<ref>ر.ک: مقدمه نویسنده، ص1</ref>. نویسنده آن را پس از هشتادسالگی، یعنی در سنین پختگی علمی، به اتمام رسانده است<ref>ر.ک: مقدمه محقق، صفحههای ظ و أأ</ref>. | نویسنده در مقدمهاش بر کتاب پس از حمد الهی مینویسد: این اثر را پس از «هميان الزاد إلی دار المعاد» که اثرش در سنین رشد بوده و «داعي العمل ليوم الأمل»، بهعنوان سومین اثر تفسیری خودش نگاشته است<ref>ر.ک: مقدمه نویسنده، ص1</ref>. نویسنده آن را پس از هشتادسالگی، یعنی در سنین پختگی علمی، به اتمام رسانده است<ref>ر.ک: مقدمه محقق، صفحههای ظ و أأ</ref>. | ||
البته نظر محقق کتاب، ابراهیم محمد | البته نظر محقق کتاب، ابراهیم محمد طلای، در مقدمه این است که نویسنده در شصت و چند سالگی و پس از افزون بر چهل سال تدریس و تحقیق و تألیف، دست به نوشتن این اثر زده است<ref>ر.ک: همان، صفحه ز</ref>. خود [[اطفیش، محمد بن یوسف|محمد بن یوسف اطفیش]]، این کتاب را بسیار گرامی میداشت و شاگردانش را بر اقبال و رجوع به آن تحریک و تشویق میکرد. وی این کتاب را «تيسير التفسير» نامید و بهحق میتوان گفت: این اثر، آسانکننده فهم وجوه مختلف نص قرآنی است؛ وجوهی که صناعت و اسالیب لغت عربی پذیرای آن است. اطفیش، در این اثر چونان مدرسی ماهر شاگردانش را بر فهم معانی محتمل از متن ارشاد میکند، ولی نظر خودش را بر آنان تحمیل نمیکند. بااینحال، از بیان وجوه راجح و مرجوح نص غفلت نمینماید<ref>ر.ک: همان، صفحههای ز و ح</ref>. | ||
این اثر، از جنبه دیگر، خواننده را از مراجعه به بسیاری از تفاسیر، اعم از تفاسیری که بر نقل و روایت اعتماد کردهاند یا تفاسیر اعتمادکننده بر رأی و دلالت لغوی، بینیاز میکند؛ نویسنده این اثر بین هر دو روش تفسیری پیشگفته، در اسلوبی مختصر و مفید، جمع کرده است. وی درعینحال، وجهی از وجوه اعراب یا بیان را جا نیانداخته و در همه موارد هم به قواعد نحو و بیان اشاره کرده است. وی همچنین هیچ مسئلهای از مسائل فقهی و اصولی را وانگذارده مگر اینکه متعرض حکم آن شده و وجه صواب و قول مختار خودش یا جمهور علمای امت را هم با آن بیان کرده است<ref>ر.ک: همان، صفحه ح</ref>. | این اثر، از جنبه دیگر، خواننده را از مراجعه به بسیاری از تفاسیر، اعم از تفاسیری که بر نقل و روایت اعتماد کردهاند یا تفاسیر اعتمادکننده بر رأی و دلالت لغوی، بینیاز میکند؛ نویسنده این اثر بین هر دو روش تفسیری پیشگفته، در اسلوبی مختصر و مفید، جمع کرده است. وی درعینحال، وجهی از وجوه اعراب یا بیان را جا نیانداخته و در همه موارد هم به قواعد نحو و بیان اشاره کرده است. وی همچنین هیچ مسئلهای از مسائل فقهی و اصولی را وانگذارده مگر اینکه متعرض حکم آن شده و وجه صواب و قول مختار خودش یا جمهور علمای امت را هم با آن بیان کرده است<ref>ر.ک: همان، صفحه ح</ref>. | ||