لاری، سید عبدالحسین: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
جز (جایگزینی متن - 'كسي' به 'کسی') |
||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
|-class='articleCode' | |-class='articleCode' | ||
|کد مؤلف | |کد مؤلف | ||
|data-type='authorCode'| | |data-type='authorCode'|AUTHORCODE00052AUTHORCODE | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
| خط ۷۳: | خط ۷۳: | ||
# معارف السلماني بمراتب الخلفاء الرحماني؛ | # معارف السلماني بمراتب الخلفاء الرحماني؛ | ||
# رساله در عقوبت حبّ دنيا (عرفان السلماني بحقائق الإيماني)؛ | # رساله در عقوبت حبّ دنيا (عرفان السلماني بحقائق الإيماني)؛ | ||
# | # إکسیر السعادة في أسرار الشهادة؛ | ||
# استخاره نامه؛ | # استخاره نامه؛ | ||
# آيات الظالمين؛ | # آيات الظالمين؛ | ||
نسخهٔ ۱۳ نوامبر ۲۰۱۸، ساعت ۲۰:۴۸
| نام | لاری، عبدالحسین بن عبدالله |
|---|---|
| نام های دیگر | لاری دزف‍ول‍ی، عبدالحسین
م‍وس‍وی لاری، عبدالحسین ن‍ج‍ف‍ی لاری، عبدالحسین |
| نام پدر | |
| متولد | 1226 ش یا 1848 م |
| محل تولد | نجف اشرف |
| رحلت | 1303 ش یا 1342 ق یا 1924 م |
| اساتید | |
| برخی آثار | معارف السلماني بمراتب خلفاء الرحماني |
| کد مؤلف | AUTHORCODE00052AUTHORCODE |
سيد عبدالحسين لارى فرزند سيد عبدالله در سال 1264ق برابر با 1226ش متولد شد.
کسب علم و دانش
تحصيلاتش را در شهر نجف آغاز كرد و بعد از گذراندن دروس مقدماتى و سطح حوزه در درس خارج آیت‌الله سيّد محمّد حسن شيرازى (ميرزاى شيرازى) حاضر شد و از ايشان بهرمند شد.
وى همچنين از محضر آيات: شيخ محمدحسین كاظمى و شيخ لطف‌‌الله مازندرانى بهره‌ها برد و در سن 22 سالگى به درجه اجتهاد نائل آمد.
نام فقهاى بزرگى كه به وى اجازه اجتهاد دادند عبارت است از:
- آیت‌الله شيخ محمدحسین كاظمى (متوفى 1308ق)؛
- آیت‌الله محمّد فاضل ايروانى (متوفى 1306ق)؛
- آیت‌الله شيخ لطف‌اللّه مازندرانى (متوفى 1311ق)؛
- آیت‌الله شيخ حسينقلى همدانى (متوفى 1311ق).
در اين ميان، آیت‌الله همدانى از بزرگان فقهاى ربّانى و عارفان واصل و از پرچمداران توحيد است كه در نجف اشرف به تربيت شاگردان بسيارى توفيق يافته است.
سيّد عبدالحسين موسوى لارى در سال 1309ق نجف اشرف را به دستور استادش ميرزاى شيرازى ترك كرد و به لارستان رفت. ميرزاى شيرازى هنگام خروج سيد لارى خطاب به حاج سيد على كبير و هيئت همراهش فرمود:
«با بردن آقا سيد عبدالحسين به لارستان، نجف را به آنجا برده‌اى و گهواره فضيلت و دانش را از فرزند فضيلت و علم خالى گذاردى».
تأسيس «حوزه علميه لار» از نخستين گامهاى اين مرد بزرگ براى رسيدن به اهداف عالى اسلامى بود كه دانشمندان و فقهاى گرانقدرى را در آن حوزه تربيت نمود. از آن جمله‌اند:
سيد عبدالباقى موسوى شيرازى، سيّد عبدالمحمد موسوى لارى، سيد محمدحسین مجتهد لارى، سيد احمد مجتهد فال اسيرى، سيّد عبدالمحسن مهرى، سيد اسد اللّه اصفهانى، سيد ابوالحسن لارى، سيد محمد سيرجانى، سيّد محمد على شريعتمدارى جهرمى، شيخ محمدحسین لارى و شيخ عبدالحميد مهاجرى نوايجانى.
در سال 1315ق سيد لارى قصد زيارت خانه خدا نمود. هنگام رفتن، انبوه مردم بندر لنگه به استقبال مرجع تقليد خود شتافتند. سيد محمد عالم بحرينى دانشمند پرهيزكار آن ديار هم به استقبال سيد لارى آمد.
ايشان بعد از بازگشت به لار مبارزه با استعمار را رهبرى نمود. جهاد دليرمردان جنوب و تنگستانيان به رهبرى حضرت آیت‌الله سيد عبدالحسين لارى سبب شد تا قسمت پهناورى از خاک مقدس ايران اسلامى از چنگ انگليسى‌ها آزاد شود و مردم مسلمان آن ديار را از يوغ استعمار رهايى بخشد.
آثار
آيت‌اللّه لارى علاوه بر جهاد در راه خدا، با تأليف كتب ارزشمندى در علم فقه و كلام و فقه سياسى و اصول و حديث ميراث، گرانبهايى براى آيندگان باقى گذاشت. حدود چهل اثر از ايشان شناخته شده است كه در علوم اسلامى و شيوه‌هاى حكومتى و قانون‌گذارى نگاشته شده است. از آن جمله است:
- معارف السلماني بمراتب الخلفاء الرحماني؛
- رساله در عقوبت حبّ دنيا (عرفان السلماني بحقائق الإيماني)؛
- إکسیر السعادة في أسرار الشهادة؛
- استخاره نامه؛
- آيات الظالمين؛
- قانون در اتحاد دولت و ملت؛
- قانون مشروطه مشروعه؛
- هداية الطالبين في أصول‌الدين؛
- تعليقات المكاسب؛
- كتاب الأصول؛
- حاشيه بر فرائد الأصول شيخ انصارى؛
- حاشيه بر شرح كبير؛
- حاشيه بر قوانين الأصول[۱]
وفات
آیت‌الله لارى در روز جمعه چهارم شوال 1342ق (15 ارديبهشت 1303ش) بعد از اقامه نماز جمعه پس از بيست‌وسه سال اقامت در لار، چهار سال در فيروزآباد و شش سال در جهرم، در ميان مردم دلير تنگستان و مجاهدان جنوب به ديار باقى شتافت. هم اينك مرقد مطهر آن بزرگ مجاهد در شهر جهرم به مقبره «آقا» مشهور و زيارتگاه پيروان خاندان عصمت و طهارت و فرزندان جهاد و شهادت است[۲]
پانويس
منابع مقاله
گلشن ابرار، جمعى از پژوهشگران، قم، نشر معروف، چاپ اول، 1379.