كشف التعمية في حکم التسمية: تفاوت میان نسخه‌ها

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ،  ‏۱۱ نوامبر ۲۰۱۸
جز
جایگزینی متن - 'نويسنده' به 'نویسنده'
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ')
جز (جایگزینی متن - 'نويسنده' به 'نویسنده')
خط ۶: خط ۶:
[[فتلاوی، مهدی حمد]] (محقق)
[[فتلاوی، مهدی حمد]] (محقق)


[[حر عاملی، محمد بن حسن]] (نويسنده)
[[حر عاملی، محمد بن حسن]] (نویسنده)
| زبان =عربی
| زبان =عربی
| کد کنگره =‏‎‏BP‎‏ ‎‏51‎‏/‎‏35‎‏ ‎‏/‎‏ح‎‏4‎‏ک‎‏5*
| کد کنگره =‏‎‏BP‎‏ ‎‏51‎‏/‎‏35‎‏ ‎‏/‎‏ح‎‏4‎‏ک‎‏5*
خط ۲۰: خط ۲۰:
| تعداد جلد =1
| تعداد جلد =1
| کتابخانۀ دیجیتال نور =18035
| کتابخانۀ دیجیتال نور =18035
| کتابخوان همراه نور =14091
| کد پدیدآور =
| کد پدیدآور =
| پس از =
| پس از =
خط ۴۴: خط ۴۵:
در فصل اول، به احاديثى كه دلالت بر جواز تصريح به نام امام منتظر(عج) دارند، اشاره و به متن كامل برخى از آن‌ها تصريح شده است. اين احاديث بيشتر از كتاب‌هاى «كمال‌الدين و تمام‌النعمه، عيون‌الأخبار، امالى و من لايحضره الفقيه» [[ابن‌بابویه، محمد بن علی|صدوق]]، «اعلام‌الورى، الغيبه و امالى» [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]]، «كشف‌الغمه» على بن عيسى، «الغيبه» نعمانى، «[[الخرائج و الجرائح]]» راوندى، «مشارق أنواراليقين» رجب البرسى، «كشف‌الغمه فى معرفه‌الائمه» عيسى [[اربلی، علی بن عیسی|اربلى]]، «مفتاح الفلاح» شيخ بهاءالدين، «مهج الدعوات» [[ابن طاووس، علی بن موسی|ابن طاووس]] و «مطالب السؤول فى مناقب آل الرسول» كمال‌الدين محمد بن طلحه مى‌باشد.
در فصل اول، به احاديثى كه دلالت بر جواز تصريح به نام امام منتظر(عج) دارند، اشاره و به متن كامل برخى از آن‌ها تصريح شده است. اين احاديث بيشتر از كتاب‌هاى «كمال‌الدين و تمام‌النعمه، عيون‌الأخبار، امالى و من لايحضره الفقيه» [[ابن‌بابویه، محمد بن علی|صدوق]]، «اعلام‌الورى، الغيبه و امالى» [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]]، «كشف‌الغمه» على بن عيسى، «الغيبه» نعمانى، «[[الخرائج و الجرائح]]» راوندى، «مشارق أنواراليقين» رجب البرسى، «كشف‌الغمه فى معرفه‌الائمه» عيسى [[اربلی، علی بن عیسی|اربلى]]، «مفتاح الفلاح» شيخ بهاءالدين، «مهج الدعوات» [[ابن طاووس، علی بن موسی|ابن طاووس]] و «مطالب السؤول فى مناقب آل الرسول» كمال‌الدين محمد بن طلحه مى‌باشد.


در دوم، به چهارده قرينه و دليل بر ثبوت احاديث مذكور و صحه نقل آن‌ها از معصوم(ع)، اشاره شده است. گر چه نويسنده امكان مناقشه در برخى از اين ادله را ممكن دانسته، ولى معتقد است تمامى آن‌ها را نمى‌شود، ناديده گرفته و رد كرد.
در دوم، به چهارده قرينه و دليل بر ثبوت احاديث مذكور و صحه نقل آن‌ها از معصوم(ع)، اشاره شده است. گر چه نویسنده امكان مناقشه در برخى از اين ادله را ممكن دانسته، ولى معتقد است تمامى آن‌ها را نمى‌شود، ناديده گرفته و رد كرد.


برخى از اين ادله عبارتند از:
برخى از اين ادله عبارتند از:
خط ۵۶: خط ۵۷:
كيفيت استدلال بر جواز تصريح به اسم مبارک ولى عصر(عج)، توسط هر يك از اين احاديث در سوم، بيان شده است.
كيفيت استدلال بر جواز تصريح به اسم مبارک ولى عصر(عج)، توسط هر يك از اين احاديث در سوم، بيان شده است.


نويسنده معتقد است بيست و هشت حديث اول، صريح در جواز ذكر اسم بوده و حتى در برخى از آن‌ها، تسيمه به دليل تعليم و تعلم، واجب دانسته شده و حكم به كفر كسى كه علم به آن نام مبارک ندارد، شده است.
نویسنده معتقد است بيست و هشت حديث اول، صريح در جواز ذكر اسم بوده و حتى در برخى از آن‌ها، تسيمه به دليل تعليم و تعلم، واجب دانسته شده و حكم به كفر كسى كه علم به آن نام مبارک ندارد، شده است.


پيرامون اين مسئله كه نام آن حضرت بايد با حروف مقطعه نوشته شود، نويسنده چند اشكال را مطرح كرده است؛ از جمله اين كه:
پيرامون اين مسئله كه نام آن حضرت بايد با حروف مقطعه نوشته شود، نویسنده چند اشكال را مطرح كرده است؛ از جمله اين كه:


# در بسيارى از كتب، نام آن حضرت با حروف متصله نوشته شده و اين روايات چندان معتبر نيست.
# در بسيارى از كتب، نام آن حضرت با حروف متصله نوشته شده و اين روايات چندان معتبر نيست.
خط ۷۰: خط ۷۱:
پنجم، اختصاص دارد به تحقيق، بررسى و سپس مناقشه در سلسله سند احاديثى كه در آن‌ها از تصريح به نام نهى شده است.
پنجم، اختصاص دارد به تحقيق، بررسى و سپس مناقشه در سلسله سند احاديثى كه در آن‌ها از تصريح به نام نهى شده است.


در ششم، به رجهان احاديث دال بر جواز تسميه نسبت به رواياتى كه از آن نهى كرده‌اند، اشاره شده است. نويسنده پس از ذكر اين مطلب كه بايد احاديث نهى را تأويل كرد، نظر خويش را پيرامون اين احاديث چنين بيان كرده است:
در ششم، به رجهان احاديث دال بر جواز تسميه نسبت به رواياتى كه از آن نهى كرده‌اند، اشاره شده است. نویسنده پس از ذكر اين مطلب كه بايد احاديث نهى را تأويل كرد، نظر خويش را پيرامون اين احاديث چنين بيان كرده است:


# حديث هفتم و هشتم: دلالت دارند بر تخصيص نهى در زمان خوف و تقيه.
# حديث هفتم و هشتم: دلالت دارند بر تخصيص نهى در زمان خوف و تقيه.
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش