۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'سيد ' به 'سيد'
جز (جایگزینی متن - 'براى' به 'برای') |
جز (جایگزینی متن - 'سيد ' به 'سيد') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۵۶: | خط ۵۶: | ||
احمد در 14 سالگى به مكتب‌خانه مى‌رفت و در همان سن نوجوانى در محضر بزرگان حاضر مى‌شد. | احمد در 14 سالگى به مكتب‌خانه مى‌رفت و در همان سن نوجوانى در محضر بزرگان حاضر مى‌شد. | ||
او به كوفه و بصره نيز سفرهايى داشت و از علماى حديث آن شهرها نيز استفاده كرد. احمد پنج بار حج انجام داد كه سه سفر آن با پاى پياده بود. در اين سفرها نيز از افراد معتبر حديث مى‌شنيد. احمد خيلى زود به مرحله‌اى | او به كوفه و بصره نيز سفرهايى داشت و از علماى حديث آن شهرها نيز استفاده كرد. احمد پنج بار حج انجام داد كه سه سفر آن با پاى پياده بود. در اين سفرها نيز از افراد معتبر حديث مى‌شنيد. احمد خيلى زود به مرحله‌اى رسيدكه خود مى‌توانست فقه و حديث را تدريس كند، با اين حال گفته‌اند كه او تا پيش از 40 سالگى فتوا نمى‌داد. او شاگردان و راویان بسيارى داشت و راویان حديث بعد از او، كه درس او را درك كردند، در انتقال احاديث از تلاش‌هاى او در زمينه انتقال حديث استفاده كرده‌اند. | ||
يكى از حوادث مهم در زندگى او، واقعه محنه است كه حتى باعث شده است كه ستايشگران او به اغراق روى بياورند. در واقعه محنه، مأمون در سال 218ق نامه‌اى به شرطه بغداد نوشت كه از قاضيان و محدثان بغداد در مساله «خلق قرآن» سوال كند و آنان را تهديد كند كه اگر به خلق قرآن شهادت ندهند، كشته مى‌شوند. به همين علت، همه آنان اين مسأله را پذيرفتند. در جلسه‌اى كه احمد بن حنبل حضور داشت او اين شهادت را نداد و فقط گفت كه قرآن كلام الله است و عده‌اى ديگر نيز او را تأييد كردند. شرطه بغداد ماجرا را برای مأمون گزارش داد و مأمون در نامه‌اى آن‌ها را به جهل و نادانى متصف كرد و گفت اگر از سخن خود بازنگشتند، آن‌ها را به نزد او بفرستيد. در نهايت همه جز احمد بن حنبل و محمد بن نوح به خلق قرآن شهادت دادند و اين دو زندانى شده و سپس به اقامتگاه خليفه در طرسوس فرستاده شدند. محمد بن نوح در بازگشت به بغداد و در حالى‌كه در بند بود، درگذشت و فقط احمد به بغداد بازگشت و تا زمان معتصم در حبس ماند. در آن دوره به محضر خليفه فراخوانده شد و با آن‌كه تهديد به تازيانه شده بود، با شجاعت و مقاومت تحسين‌آميزى با عقيده خلق قرآن مبارزه كرد. همين عمل او در ميان عامه مردم از او يك قهرمان ساخت. او در نهايت محكوم به ضربات تازيانه شد. او در مجموع 28 ماه در بند بود. معتصم پس از مشاهده سرسختى او، از زندان آزادش كرد ولى تدريس و حديث گفتن علنى را برای او ممنوع ساخت. | يكى از حوادث مهم در زندگى او، واقعه محنه است كه حتى باعث شده است كه ستايشگران او به اغراق روى بياورند. در واقعه محنه، مأمون در سال 218ق نامه‌اى به شرطه بغداد نوشت كه از قاضيان و محدثان بغداد در مساله «خلق قرآن» سوال كند و آنان را تهديد كند كه اگر به خلق قرآن شهادت ندهند، كشته مى‌شوند. به همين علت، همه آنان اين مسأله را پذيرفتند. در جلسه‌اى كه احمد بن حنبل حضور داشت او اين شهادت را نداد و فقط گفت كه قرآن كلام الله است و عده‌اى ديگر نيز او را تأييد كردند. شرطه بغداد ماجرا را برای مأمون گزارش داد و مأمون در نامه‌اى آن‌ها را به جهل و نادانى متصف كرد و گفت اگر از سخن خود بازنگشتند، آن‌ها را به نزد او بفرستيد. در نهايت همه جز احمد بن حنبل و محمد بن نوح به خلق قرآن شهادت دادند و اين دو زندانى شده و سپس به اقامتگاه خليفه در طرسوس فرستاده شدند. محمد بن نوح در بازگشت به بغداد و در حالى‌كه در بند بود، درگذشت و فقط احمد به بغداد بازگشت و تا زمان معتصم در حبس ماند. در آن دوره به محضر خليفه فراخوانده شد و با آن‌كه تهديد به تازيانه شده بود، با شجاعت و مقاومت تحسين‌آميزى با عقيده خلق قرآن مبارزه كرد. همين عمل او در ميان عامه مردم از او يك قهرمان ساخت. او در نهايت محكوم به ضربات تازيانه شد. او در مجموع 28 ماه در بند بود. معتصم پس از مشاهده سرسختى او، از زندان آزادش كرد ولى تدريس و حديث گفتن علنى را برای او ممنوع ساخت. | ||