۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'پيروي' به 'پیروی'
جز (جایگزینی متن - 'كتابي' به 'كتابی') |
جز (جایگزینی متن - 'پيروي' به 'پیروی') |
||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
== گزارش محتوا == | == گزارش محتوا == | ||
أبامطرف، در نوشته خود از شيوه عماد اصبهاني - كه در تاريخ ادب یکی از اركان كتابت عربی مسجع همراه با محسنات بديعي است - الگوبرداري كرده است. ابن عميره و كاتبان عصر او مانند حلقه‌اي مهم و مرحله مشخصي در سلسله تطور نثر فني در ادب اندلسي به شمار مى‌روند. اين نثر مبتني بر انواع سجع و اشكال مختلف جناس و استفاده از تلميحات و اشارات و اصطلاحات و الفاظ فقهي و منطقي است. او در سجع نظريه خاصي وضع نمود كه در كتاب تنبيهات آن را "حد وسط بين افراط و تفريط" ناميده است. او متذكر مى‌شود كه اين مساوات نبايد به گونه‌اي باشد كه به اوزان شعري تبديل شود. او از شيوه معاصرينش؛ مانند: ابن آبار، ابن قطان كه كتاب عماد اصبهاني "الفتح القدسي" را شرح و اختصار كردند، نيز | أبامطرف، در نوشته خود از شيوه عماد اصبهاني - كه در تاريخ ادب یکی از اركان كتابت عربی مسجع همراه با محسنات بديعي است - الگوبرداري كرده است. ابن عميره و كاتبان عصر او مانند حلقه‌اي مهم و مرحله مشخصي در سلسله تطور نثر فني در ادب اندلسي به شمار مى‌روند. اين نثر مبتني بر انواع سجع و اشكال مختلف جناس و استفاده از تلميحات و اشارات و اصطلاحات و الفاظ فقهي و منطقي است. او در سجع نظريه خاصي وضع نمود كه در كتاب تنبيهات آن را "حد وسط بين افراط و تفريط" ناميده است. او متذكر مى‌شود كه اين مساوات نبايد به گونه‌اي باشد كه به اوزان شعري تبديل شود. او از شيوه معاصرينش؛ مانند: ابن آبار، ابن قطان كه كتاب عماد اصبهاني "الفتح القدسي" را شرح و اختصار كردند، نيز پیروی نكرد و كتابی با موضوعي متفاوت ايجاد نمود. چه بسا او قصد داشته با تأليف جديدش نگاه‌ها را به خود جلب كند. | ||
آنچه در نثر او جلوه چشمگير دارد، تكلف و افراط در كاربرد صنايع بديعي، از قبيل جناس و طباق و مقابله است و ميل به اطناب و طولانى كردن بندهاي سجع و التزام به حرف واحد در آنها و گاه در همه كلمه‌ها و خلاصه هر آنچه سخن را در عين آراستگي، از رواني و شادابي دور مي‌كند، به همين سبب شيوه نگارش او را آميزهاي از شيوه‌هاي نگارش اديبان و عالمان دانسته‌اند. | آنچه در نثر او جلوه چشمگير دارد، تكلف و افراط در كاربرد صنايع بديعي، از قبيل جناس و طباق و مقابله است و ميل به اطناب و طولانى كردن بندهاي سجع و التزام به حرف واحد در آنها و گاه در همه كلمه‌ها و خلاصه هر آنچه سخن را در عين آراستگي، از رواني و شادابي دور مي‌كند، به همين سبب شيوه نگارش او را آميزهاي از شيوه‌هاي نگارش اديبان و عالمان دانسته‌اند. | ||