شهاری، ابراهیم بن قاسم بن مؤیدبالله: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '</div> «' به '</div> «') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
'''ابراهيم بن قاسم بن المؤيدبالله شهارى'''، در شهر شهاره (از شهرهاى شمالى يمن) به دنيا آمد. تاريخ ولادت وى به‌درستى معلوم نيست، اما بنا بر استناد به قول صاحب «نفحات العنبر» مبنى بر تلمذ وى در محضر قاضى احمد بن سعدالدين مسورى، متوفى 1079ق، مى‌توان تخمين زد كه وى تقريبا از مواليد سال 1066ق مى‌باشد، با اين فرض كه وى لااقل در دوازده سالگى به دانش‌آموزى پرداخته است<ref>ر.ک: شهارى، ابراهيم بن قاسم، ج1، ص3- 4</ref> | |||
دوران رشد، بالندگى و تحصيل وى، در ربع آخر قرن يازدهم قمرى و در شهر شهاره، سپرى گرديد<ref>ر.ک: همان</ref> | دوران رشد، بالندگى و تحصيل وى، در ربع آخر قرن يازدهم قمرى و در شهر شهاره، سپرى گرديد<ref>ر.ک: همان</ref> | ||
نسخهٔ ۲۵ سپتامبر ۲۰۱۸، ساعت ۱۲:۲۷
| نام | شهاری، ابراهیم بن قاسم بن مؤید بالله |
|---|---|
| نامهای دیگر | |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 1152 ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE4101AUTHORCODE |
ابراهيم بن قاسم بن المؤيدبالله شهارى، در شهر شهاره (از شهرهاى شمالى يمن) به دنيا آمد. تاريخ ولادت وى به‌درستى معلوم نيست، اما بنا بر استناد به قول صاحب «نفحات العنبر» مبنى بر تلمذ وى در محضر قاضى احمد بن سعدالدين مسورى، متوفى 1079ق، مى‌توان تخمين زد كه وى تقريبا از مواليد سال 1066ق مى‌باشد، با اين فرض كه وى لااقل در دوازده سالگى به دانش‌آموزى پرداخته است[۱]
دوران رشد، بالندگى و تحصيل وى، در ربع آخر قرن يازدهم قمرى و در شهر شهاره، سپرى گرديد[۲]
وى در خانواده‌اى كه به علم و ديانت، شهره بودند، بزرگ شد. جد وى، المنصوربالله قاسم بن محمد و نيز المؤيد بالله محمد بن قاسم، از بزرگان و مشاهير زيديه مى‌باشند[۳]
پدرش، قاسم بن امام المؤيدبالله محمد بن قاسم، در 18 ذى‌الحجه سال 1042ق، در شهاره به دنيا آمد و در همان شهر، كسب علم نمود و از مجتهدين برجسته آن ديار گرديد[۴]
وى محضر اساتيد زيادى را درك نموده كه برخى از آن‌ها عبارتند از:
1. ابراهيم بن هادى قاسمى مغربى شهارى (متوفى 1137ق)؛
2. احمد بن جابر كينعى شهارى (متوفى 1110ق)؛
3. احمد بن سعدالدين مسورى (متوفى 1079ق)؛
4. احمد بن محمد بن على اكوع (1032-1115ق)؛
5. احمد بن محمد بن حسن كبسى روضى (متوفى 1161ق)؛
6. احمد بن محمد عيانى (متوفى 1136ق)؛
7. حسن بن محمد بن سعيد مغربى (1050-1142ق)؛
8. حسين بن احمد بن صلاح زباره (1068-1141ق)؛
9. زيد بن محمد بن حسن (1075-1123ق)؛
10. صلاح بن حسين اخفش (متوفى 1142ق)؛
11. طه بن عبدالله (متوفى 1141ق)؛
12. عبدالله بن على وزير (1074-1147ق)؛
13. على بن محمد عقيبى انصارى (1033- 1101ق).
14. قاسم بن احمد بن محمد عيانى (متوفى 1159ق)[۵]
علماى زيادى نزد وى كسب علم نموده كه معروف‌ترين آن‌ها، سيد حافظ احمد بن يوسف بن حسين بن حسن بن قاسم مى‌باشد.
مهم‌ترين تأليفات و آثار او عبارتند از:
1. إجازة في الحديث؛
2. الدرر المضيئة المستخرجة من أحاديث أئمة الزيدية المروية عن سيد البرية؛
3. الروضة البهية في المساجلة بنفائس الأشعار[۶]
وى مدتى در شهر تعز (از شهرهاى يمن) منصب قضاوت را بر عهده داشته است. او در حدود سال 1153ق، در همان شهر، دار فانى را وداع گفت[۷]
پانويس
منابع مقاله
شهارى، ابراهيم بن قاسم، «طبقات الزيدية الكبرى (القسم الثالث) و يسمى بلوغ المراد إلى معرفة الإسناد»، تحقيق عبدالسلام بن عباس الوجيه، اردن، مؤسسة الإمام زيد بن علي الثقافية، چاپ اول، 1421ق2001/م.