دیوانبیگی، حسین: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '</div> ' به '</div> ') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
ميرزا حسين ديوان بيگى فرزند ميرزا رضاعلى است. ميرزا رضاعلى در عهد سلطنت ناصرالدين شاه از رجال متشخص و اعيان كردستان و از عمال قابل و مدبر دولت در شمار مى‌رفت و همواره مورد احترام ناصرالدين شاه و ديوانيان بود و به مناسبت تصدى امور ديوان بيگى و همچنين نايب الايالگى در كردستان داراى حشمت و سطوتى در آن منطقه مخصوصاً کرمانشاه و سنندج و اورامانات بود. عنوان ديوان بيگى براى او در حكم لقبى مى‌بود و اسلافش بعدها همان عنوان را نام خانوادگى خويش قرار دادند. | |||
'''ميرزا حسين ديوان بيگى''' فرزند ميرزا رضاعلى است. ميرزا رضاعلى در عهد سلطنت ناصرالدين شاه از رجال متشخص و اعيان كردستان و از عمال قابل و مدبر دولت در شمار مى‌رفت و همواره مورد احترام ناصرالدين شاه و ديوانيان بود و به مناسبت تصدى امور ديوان بيگى و همچنين نايب الايالگى در كردستان داراى حشمت و سطوتى در آن منطقه مخصوصاً کرمانشاه و سنندج و اورامانات بود. عنوان ديوان بيگى براى او در حكم لقبى مى‌بود و اسلافش بعدها همان عنوان را نام خانوادگى خويش قرار دادند. | |||
ميرزا رضاعلى ديوان بيگى به سن هفتاد و يك سالگى در سال 1301 قمرى درگذشت. با رفتن او شيرازده‌ى امور خانوادگى سستى گرفت. ميرزا حسين ناچار به تهران آمد و در اين شهر ماندگار شد؛ اما فرزند هيچ گاه نتوانست به مرتبت پدر برسد. در خاطرات خود مقام پدر را به خوبى و روشنى نمايانده است. | ميرزا رضاعلى ديوان بيگى به سن هفتاد و يك سالگى در سال 1301 قمرى درگذشت. با رفتن او شيرازده‌ى امور خانوادگى سستى گرفت. ميرزا حسين ناچار به تهران آمد و در اين شهر ماندگار شد؛ اما فرزند هيچ گاه نتوانست به مرتبت پدر برسد. در خاطرات خود مقام پدر را به خوبى و روشنى نمايانده است. | ||
نسخهٔ ۲۴ سپتامبر ۲۰۱۸، ساعت ۱۰:۲۹
| نام | دیوانبیگی، حسین بن رضاعلی |
|---|---|
| نامهای دیگر | دیوانبیگی ک‍ردس‍ت‍ان‍ی، میرزا ح‍س‍ی‍ن‌خ‍ان |
| نام پدر | |
| متولد | 1310 ش |
| محل تولد | |
| رحلت | 1334 ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | خاطرات دیوانبیگی (میرزا حسین خان) از سالهای 1275 تا 1317 قمری (کردستان و طهران) |
| کد مؤلف | AUTHORCODE7196AUTHORCODE |
ميرزا حسين ديوان بيگى فرزند ميرزا رضاعلى است. ميرزا رضاعلى در عهد سلطنت ناصرالدين شاه از رجال متشخص و اعيان كردستان و از عمال قابل و مدبر دولت در شمار مى‌رفت و همواره مورد احترام ناصرالدين شاه و ديوانيان بود و به مناسبت تصدى امور ديوان بيگى و همچنين نايب الايالگى در كردستان داراى حشمت و سطوتى در آن منطقه مخصوصاً کرمانشاه و سنندج و اورامانات بود. عنوان ديوان بيگى براى او در حكم لقبى مى‌بود و اسلافش بعدها همان عنوان را نام خانوادگى خويش قرار دادند.
ميرزا رضاعلى ديوان بيگى به سن هفتاد و يك سالگى در سال 1301 قمرى درگذشت. با رفتن او شيرازده‌ى امور خانوادگى سستى گرفت. ميرزا حسين ناچار به تهران آمد و در اين شهر ماندگار شد؛ اما فرزند هيچ گاه نتوانست به مرتبت پدر برسد. در خاطرات خود مقام پدر را به خوبى و روشنى نمايانده است.
ميرزا حسين ابتدا به مرحوم ميرزا يوسف مستوفى الممالك نزدیک شد. پس از آن مدتى را با فخرالملك اردلان گذرانيد و سپس با وكيل‌السلطنه برادر اتابك مربوط شد و با پسران اتابك حشر و نشر پيدا كرد و از اين طريق در دستگاه امين‌السلطان به خدمت در آمد و در سفرها همراه اتابك بود. همچنين در بعضى سفرهاى شاه جزو اردو مى‌بوده است. نسخه‌ى خاطرات ميرزا حسين در دست فرزندش آقاخان بود.
يكى از فرزندان ميرزا حسين، آقاخان نام داشت. او بعدها نام جد خود رضاعلى را اختيار كرد و در ميان رجال معاصر بدين نام شهرت داشت. تولد او 20 ذيقعده‌ى 1310 در تهران بود.
وابسته‌ها
خاطرات دیوان بیگی (میرزا حسین خان) از سالهای 1275 تا 1317 قمری (کردستان و طهران)