دو سفر نامه از جنوب ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

نويسنده سفرنامه اول در 27 جمادى‌الاول 1256، به دستور محمدشاه، سفر خود را از اصفهان به سوى شيراز آغاز كرده است. وى از شيراز به بوشهر و از آن جا به بندر گناوه و عسلويه و بندر ديلم و نواحى دشستان رفته و سرانجام به بندر شيو رسيده است. اين سفر، چنان كه از گزارش‌هاى نويسنده برمى‌آيد، حدود يك سال تا (19 ربيع‌الاول 1257) به درازا كشيده است. از آن جا كه شيوه نويسنده در ذكر حوادث، روزشمارانه است، مى‌توان گفت كه از آثار سال‌شمار تاريخى تأثير پذيرفته بوده است. وى تقريبا هر روز به يكى از شهرها يا شهرك‌ها و روستاهاى اين مسير مى‌رسيده و، ذيل وقايع هر روز، يكى از اين شهرها يا روستاها توصيف شده است. البته گزارش نويسنده هميشه روزانه نيست. مثلاً او وقايع نهم رجب تا پنجم ذى‌حجه؛ يعنى قريب به يك ماه، را در يك فصل ذكر كرده يا پس از وقايع يازدهم ذى‌حجه به وقايع بيستم همان ماه پرداخته و متذكّر شده كه چند روز فاصله را در كازرون متوقف بوده است. توصيف شهرها و روستاها شامل پستى و بلندى‌ها، رودها، راه‌ها و فواصل آن، كاروانسراها، قنات‌ها، سكنه شهرها، محلاّت و كوى‌ها، و گاه برخى ابنيه و عمارات تاريخى است.

سفرنامه دوم نوشته دو تن از مهندسان تحصيل كرده دارالفنون تهران در ايام ناصرالدين شاه قاجار است، و هر چند بر اين اثر نام هر دو تن آمده، ولى ويراستار كتاب، با مقايسه اثر حاضر و سفرنامه ديگرى كه از محمّدحسن ميرزا باقى مانده و در واقع دنباله گزارش سفر او از شيراز به فسا و دارابگرد و جهرم و خُفر و كوار در 1308 است، به اين نتيجه رسيده كه سفرنامه حاضر نيز به قلم اين محمّدحسن ميرزاست و على‌خان مهندس نويسنده را در كارهاى فنّى يارى كرده است. به هر حال، پيداست كه مقصود بررسى و شناخت احوالِ راهِ تهران به شيراز و وضعيّت راه‌ها و روستاهاى اين مسير براى سفر ناصرالدين شاه بوده است؛ زيرا نام هر يك از منازل اين مسير طولانى را در كنارِ عنوانِ «اردوى مبارك» ياد كرده است؛ مثلاً «منزل حسن‌آباد محل اردوى مبارك» يا «منزل شصت و سوم اردوى مبارك قريه لنگرود است».