|
|
| خط ۱: |
خط ۱: |
| <div class="boxTitle"><big>'''[[حائری یزدی، عبدالکریم|شیخ عبدالکریم حائری یزدی]]'''</big></div> | | <div class="boxTitle"><big>'''[[فولادوند، محمدمهدی]]'''</big></div> |
| [[پرونده:NUR00176.jpg|بندانگشتی|حائری یزدی، عبدالکریم|175px]] | | [[پرونده:NUR01951.jpg|بندانگشتی|فولادوند، محمدمهدی|175px]] |
|
| |
|
| '''عبدالكریم، حائرى یزدى'''، فقیه امامی، مرجع تقلید و مؤسس حوزه علمیه قم از سال ۱۳۰۱ تا ۱۳۱۵ش، از مهمترین شاگردان او می‌توان به [[آملی، هاشم|میرزاهاشم آملى]]، [[اراکی، محمدعلی|محمدعلى اراكى]]، [[خمینی، سید روح‌الله|امام خمینى]]، [[موسوی خوانساری، احمد|سیداحمد خوانسارى]]، [[گلپایگانی، محمدرضا|سیدمحمدرضا گلپایگانى]]، [[مرعشی، شهاب‌الدین|سیدشهاب‌الدین نجفى مرعشى]] اشاره کرد. | | '''محمدمهدى فولادوند''' (1299-1387ش)، استاد الهیات دانشگاه تهران، نويسنده، مترجم، قرآن‌پژوه و اديب ايرانى، نوه [[عراقی، محسن|آيت‌الله محسن اراكى]]، او فرزند مرحوم حسين بختيارى، در اول دى 1299ش در اراک متولد شد. |
| | فولادوند ضمن آشنايى عميق و تسلط وافر بر زبان‌هاى فرانسه، عربى و آشنايى با انگليسى آشنا شد. مجموعه آثارى وى بيش از 40 مجلد كتاب است. آثار فرانسه او مايه ستايش ژنرال دوگول، شوايستر، فرانسو امورياك، هانرى، دمتنرلان، ژان ككتو، مور و سوريو ونوه، والرى و آكادمى‌هاى فرانسه، سويس و كانادا واقع شده است. |
|
| |
|
| حائرى در 1337ق به قصد زیارت مرقد [[امام رضا(ع)|امام رضا علیه‌السلام]] عازم مشهد شد و در مسیر خود چند روز در قم ماند و با اوضاع این شهر و حوزه علمى آن آشنا شد و از مهجورى و غربت مدارس علمى آنجا افسوس خورد. در ماه رجب 1340ق بار دیگر، در پى دعوت تنى چند از عالمان قم از او (از جمله دعوت كتبى میرزا محمد فیض) و نیز براى زیارت مرقد حضرت معصومه(س)، با همراهى چند تن، از جمله فرزند خردسالش مرتضى، به قم رفت و با استقبال بسیارى از علما و مردم قم و درخواست آنان براى اقامت او در این شهر مواجه شد. نخست تردید داشت، ولى پس از پافشارى شمارى از عالمان، به‌ویژه محمدتقى بافقى، حائرى استخاره كرد و سپس تصمیم گرفت در قم بماند؛ تصمیمى كه در پى آن حوزه‌اى بزرگ در آن شهر تأسیس شد و حائرى، «آیت‌اللّه مؤسس» لقب گرفت.
| | همچنين ترجمه قرآن وى به زبان فارسى از ممتازترين ترجمه‌هاى پنجاه سال اخير معرفى شده و جايزه و پنج لوح تقدير به‌دست آورده كه اميد است، در سطح بين المللى مطرح شود. ديوان اشعار فارسى مرحوم فولادوند به 20 هزار بيت و به زبان فرانسه 700 صفحه سر مى‌زند و در زبان فارسى "مهدا" تخلص مى‌كرد. |
|
| |
|
| هرچند حائرى هیچگاه خود را در معرض مقام مرجعیت قرار نداده و بلكه با ترك حوزه علمى عراق، از آن فاصله گرفته بود، پس از درگذشت سید محمدكاظم یزدى و [[شریعت اصفهانی، فتح‌الله|شیخ‌الشریعه اصفهانى]] و [[شیرازی، محمدتقی بن محب‌علی|میرزامحمدتقى شیرازى]]، در فاصله سالهاى 1337 تا 1339ق كه حائرى هنوز در اراك به سر می‌برد، شمارى از كسانى كه در تكاپوى انتخاب مرجع تقلید بودند، به او رجوع كردند. پس از هجرت او به قم و افزایش شهرتش، رفته‌رفته بر مقلدان او افزوده شد تا اینكه بسیارى از ایرانیان و برخى شیعیان سایر كشورها، از جمله عراق و لبنان، از مقلدان او شدند. از جمله عوامل مهم و مؤثر در مرجعیت حائرى را توجه ویژه [[شیرازی، محمدتقی بن محب‌علی|میرزامحمدتقى شیرازى]] به او، از جمله ارجاع مقلدان خود به حائرى در مسائل مورد احتیاط، دانسته‌اند.
| | ترجمه محمدمهدى فولادوند از متن قرآن در سال 1345ش در تهران تحت عنوان جزوه‌اى به نام "گل‌هايى از قرآن" به چاپ رسيد و چون در آن تاريخ جز ترجمه تفسير گونه مرحوم قمشه‌اى و مرحوم [[پاینده، ابوالقاسم|ابوالقاسم پاينده]] ترجمه فارسى ديگرى از كلام‌الله مجيد در دسترس وجود نداشت، همان جزوه كوچك مورد اقبال شايان قرا گرفت و محمدعلى جمال‌زاده نامه‌اى قريب به شانزده صفحه در تجليل و تشويق مترجم نوشت و از او خواست تا اين كار را تا پايان قرآن ادامه و همت به خرج دهد. |
|
| |
|
| <div class="mw-ui-button">[[حائری یزدی، عبدالکریم|'''ادامه''']]</div> | | این مترجم و خادم قرآن و نهج‌البلاغه، بامداد سه شنبه 15 مرداد 1387 در سن 88 سالگى به دلیل سکته مغزی و کهولت سن در منزل خود به جوار رحمت الهى شتافت. |
| | |
| | |
| | <div class="mw-ui-button">[[فولادوند، محمدمهدی|'''ادامه''']]</div> |
