اصفهانی، محمدحسین بن محمدباقر: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '</div> '''' به '</div> '''') |
جز (جایگزینی متن - '</div> '''' به '</div> '''') |
||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
'''شيخ محمدحسين اصفهانى''' (۱۲۶۶ - ۱۳۰۸ق) از علمای برجسته حوزه اصفهان، فرزند [[نجفی اصفهانی، محمدباقر|شیخ محمدباقر نجفی]] و نوه [[ایوان کیفی، محمدتقی بن عبدالرحیم|شیخ محمدتقی نجفی اصفهانی]] صاحب «[[هداية المسترشدين في شرح أصول معالم‌الدين|هدایة المسترشدین]]» است. نسب او از جانب مادر به [[کاشف‌الغطاء، جعفر بن خضر|شیخ جعفر نجفی]] صاحب کشف الغطاء می‌رسد. | '''شيخ محمدحسين اصفهانى''' (۱۲۶۶ - ۱۳۰۸ق) از علمای برجسته حوزه اصفهان، فرزند [[نجفی اصفهانی، محمدباقر|شیخ محمدباقر نجفی]] و نوه [[ایوان کیفی، محمدتقی بن عبدالرحیم|شیخ محمدتقی نجفی اصفهانی]] صاحب «[[هداية المسترشدين في شرح أصول معالم‌الدين|هدایة المسترشدین]]» است. نسب او از جانب مادر به [[کاشف‌الغطاء، جعفر بن خضر|شیخ جعفر نجفی]] صاحب کشف الغطاء می‌رسد. | ||
نسخهٔ ۲۶ ژوئیهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۲۳:۵۳
| نام | اصفهانی، محمدحسین بن محمدباقر |
|---|---|
| نام‌های دیگر | |
| نام پدر | شیخ محمدباقر نجفی |
| متولد | 1266ق |
| محل تولد | اصفهان |
| رحلت | 1308 ق |
| اساتید | ميرزا حبيب‌الله رشتى |
| برخی آثار | مجد البیان در تفسیر قرآن |
| کد مؤلف | AUTHORCODE24222AUTHORCODE |
شيخ محمدحسين اصفهانى (۱۲۶۶ - ۱۳۰۸ق) از علمای برجسته حوزه اصفهان، فرزند شیخ محمدباقر نجفی و نوه شیخ محمدتقی نجفی اصفهانی صاحب «هدایة المسترشدین» است. نسب او از جانب مادر به شیخ جعفر نجفی صاحب کشف الغطاء می‌رسد.
در دوم محرم الحرام 1266ق، در اصفهان به دنيا آمد. قبل از رسيدن به سن بلوغ مقدمات علوم را گذراند و پس از آن فقه و اصول را نزد پدر خواند. سپس جهت تكميل تحصيلات به حرم علوى هجرت كرد.[۱]
اساتيد
از اساتيد او مى‌توانيم ميرزا حبيب‌الله رشتى، شيخ راضى نجفى، ميرزا محمدحسن شيرازى و ميرزا باقر شكى را برشماريم.[۲]
او بعد از طى مدارج علمى درسال 1296ق به اصفهان بازگشت. مدت‌ها بعد در سال 1303ق بار ديگر به عتبات عاليات بازگشت و به تهذيب نفس پرداخت.
وفات
او در آغاز محرم 1308 ظهرهنگام، در سن 42 سالگى وفات كرد و در جوار حرم علوى به خاک سپرده شد.[۳]
ماده تاريخ وفاتش اين است: «با حسين شهيد شد محشور».[۴]
برادرش حاج آقا نورالله نجفى در ماده تاريخ وفاتش اين چنين گفت: «ثلم الإسلام ثلمة».[۵]
آثار
از آثار وى غير از تفسير مجدالبيان في تفسير القرآن، چند اثر ديگر نيز به جاى مانده است كه عبارتند از: رساله‌اى در اصل برائت، رساله‌اى در اثبات اعجاز قرآن، شرح شرايع الإسلام، رسائلى در فقه و اصول و رساله‌اى در اصول عقايد.[۶]
پانويس
منابع مقاله
- نجفى اصفهانى، نورالله، مجد البيان في تفسير القرآن (مقدمه)، چاپ اول، مؤسسه البعثة، تهران، 1366ش.
- حسينى لرگانى، سيد محمد، معرفى تفسير مجد البيان، پايگاه کتابخانه، موزه و مركز اسناد مجلس شوراى اسلامى