اصفهانی، محمدحسین بن محمدباقر: تفاوت میان نسخه‌ها
(←اساتيد) |
|||
| خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
از اساتيد او مى‌توانيم [[رشتی، حبیب‌الله|ميرزا حبيب‌الله رشتى]]، شيخ راضى نجفى، [[میرزای شیرازی، محمدحسن بن محمود|ميرزا محمدحسن شيرازى]] و ميرزا باقر شكى را برشماريم.<ref>همان</ref> | از اساتيد او مى‌توانيم [[رشتی، حبیب‌الله|ميرزا حبيب‌الله رشتى]]، شيخ راضى نجفى، [[میرزای شیرازی، محمدحسن بن محمود|ميرزا محمدحسن شيرازى]] و ميرزا باقر شكى را برشماريم.<ref>همان</ref> | ||
او بعد از طى مدارج علمى درسال 1296ق به اصفهان بازگشت. مدت‌ها بعد در سال 1303ق بار ديگر به عتبات عاليات بازگشت و به تهذيب نفس پرداخت. او در آغاز محرم 1308 ظهرهنگام، در سن 42 سالگى وفات كرد و در جوار حرم علوى به خاك سپرده شد.<ref>همان و نجفى اصفهانى، نورالله ص16</ref> | او بعد از طى مدارج علمى درسال 1296ق به اصفهان بازگشت. مدت‌ها بعد در سال 1303ق بار ديگر به عتبات عاليات بازگشت و به تهذيب نفس پرداخت. | ||
== وفات == | |||
او در آغاز محرم 1308 ظهرهنگام، در سن 42 سالگى وفات كرد و در جوار حرم علوى به خاك سپرده شد.<ref>همان و نجفى اصفهانى، نورالله ص16</ref> | |||
ماده تاريخ وفاتش اين است: «با حسين شهيد شد محشور».<ref>نجفى اصفهانى، نورالله، ص17</ref> | ماده تاريخ وفاتش اين است: «با حسين شهيد شد محشور».<ref>نجفى اصفهانى، نورالله، ص17</ref> | ||
نسخهٔ ۱۰ آوریل ۲۰۱۸، ساعت ۱۱:۴۴
| نام | اصفهانی، محمدحسین بن محمدباقر |
|---|---|
| نام‌های دیگر | |
| نام پدر | شیخ محمدباقر نجفی |
| متولد | 1266ق |
| محل تولد | اصفهان |
| رحلت | 1308 هـ.ق |
| اساتید | ميرزا حبيب‌الله رشتى |
| برخی آثار | مجد البیان در تفسیر قرآن |
| کد مؤلف | AUTHORCODE24222AUTHORCODE |
شيخ محمدحسين اصفهانى (۱۲۶۶ - ۱۳۰۸ق) از علمای برجسته حوزه اصفهان، فرزند شیخ محمدباقر نجفی و نوه شیخ محمدتقی نجفی اصفهانی صاحب «هدایة المسترشدین» است. نسب او از جانب مادر به شیخ جعفر نجفی صاحب کشف الغطاء می‌رسد.
در دوم محرم الحرام 1266ق، در اصفهان به دنيا آمد. قبل از رسيدن به سن بلوغ مقدمات علوم را گذراند و پس از آن فقه و اصول را نزد پدر خواند. سپس جهت تكميل تحصيلات به حرم علوى هجرت كرد.[۱]
اساتيد
از اساتيد او مى‌توانيم ميرزا حبيب‌الله رشتى، شيخ راضى نجفى، ميرزا محمدحسن شيرازى و ميرزا باقر شكى را برشماريم.[۲]
او بعد از طى مدارج علمى درسال 1296ق به اصفهان بازگشت. مدت‌ها بعد در سال 1303ق بار ديگر به عتبات عاليات بازگشت و به تهذيب نفس پرداخت.
وفات
او در آغاز محرم 1308 ظهرهنگام، در سن 42 سالگى وفات كرد و در جوار حرم علوى به خاك سپرده شد.[۳]
ماده تاريخ وفاتش اين است: «با حسين شهيد شد محشور».[۴]
برادرش حاج آقا نورالله نجفى در ماده تاريخ وفاتش اين چنين گفت: «ثلم الإسلام ثلمة».[۵]
آثار
از آثار وى غير از تفسير مجدالبيان في تفسير القرآن، چند اثر ديگر نيز به جاى مانده است كه عبارتند از: رساله‌اى در اصل برائت، رساله‌اى در اثبات اعجاز قرآن، شرح شرايع الإسلام، رسائلى در فقه و اصول و رساله‌اى در اصول عقايد.[۶]
پانويس
منابع مقاله
- نجفى اصفهانى، نورالله، مجد البيان في تفسير القرآن (مقدمه)، چاپ اول، مؤسسه البعثة، تهران، 1366ش.
- حسينى لرگانى، سيد محمد، معرفى تفسير مجد البيان، پايگاه کتابخانه، موزه و مركز اسناد مجلس شوراى اسلامى