آل عصفور، حسین بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'دايرة المعارف' به 'دايرةالمعارف') |
جز (جایگزینی متن - '== منابع==' به '==منابع مقاله==') |
||
| خط ۵۶: | خط ۵۶: | ||
شيخ حسن در سال 1216ق در شاخوره درگذشت و گويا توسط يكى از مخالفان عقيدتى خود كشته شده است و از اين‌رو او را شهيد نيز ناميده‌اند. | شيخ حسن در سال 1216ق در شاخوره درگذشت و گويا توسط يكى از مخالفان عقيدتى خود كشته شده است و از اين‌رو او را شهيد نيز ناميده‌اند. | ||
== منابع== | ==منابع مقاله== | ||
نسخهٔ ۱۳ فوریهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۲۱:۲۸
| نام | آل عصفور، حسین بن محمد |
|---|---|
| نام‌های دیگر | آل عصفور، ش‍ی‍خ حسین
آل عصفور ب‍ح‍ران‍ی، حسین بن محمد آل عصفور درازی ب‍ح‍ران‍ی، حسین بن محمد اب‍ن عصفور ال‍درازی ال‍ش‍اخ‍وری ب‍ح‍ران‍ی، حسین بن محمد درازی ب‍ح‍ران‍ی، حسین بن محمد |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 1216 هـ.ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE6295AUTHORCODE |
حسين بن محمد آل عصفور، فقيه، محدث، متكلم و شاعر بود. او علاوه بر پيوستگى به خاندان علمى آل عصفور، از سوى مادر نيز كه دختر شيخ حسين ماحوزى بود، به سلسله عالمان دين و فقيهان پيوسته است. از زادگاه و حوادث زندگى و چگونگى تحصيلاتش آگاهى چندانى در دست نيست، همين قدر مى‌دانيم كه نزد عمويش يوسف درس خوانده و در شاخوره ماندگار بوده و به تدريس و مرجعيت دينى و تحقيق و تأليف اشتغال داشته است.
او را بزرگ‌ترين فقيه اخبارى زمان خود دانسته‌اند. اين‌كه برخى او را مجدّدِ دين در آغاز سده 13ق/ پايان سده 18م دانسته‌اند، گوياى موقعيت علمى و فقهى و نقش وى در ترويج ديانت است. وى بر بيش‌تر دانش‌هاى متداول روزگار خود احاطه كافى داشته است و تأليفات متنوع او بر اين حقيقت گواهى مى‌دهد. حوزه درس او بسيار وسيع بوده است. طالبان علوم دينى از همه‌جا، به‌ويژه از قطيف و احساء به حوزه درس او روى مى‌آوردند و از اين‌رو شاگردان بسيارى در اين حوزه پرورش يافتند و خود از عالمان بنام دين شدند.
از ويژگى‌هاى برجسته او، داشتن حافظه‌اى بس نيرومند، بود چنان‌كه مى‌توانست آثار و کتاب‌هاى گوناگون را از آغاز تا انجام، بى‌كم و كاست ازبر كند. بارها او را آزمودند و ديدند كه حرف يا كلمه‌اى را از ياد نمى‌برد.
او در پارسايى شهره بود و به ويژه در ابراز اخلاص به امام حسين(ع) و شهيدان كربلا كوشش بسيار داشت و بيش‌تر اوقات در خانه‌اش مجلس سوگوارى برگزار مى‌كرد و از خود اشعار بسيارى در رثاى امام حسين(ع) مى‌خواند.
وى کتاب‌هاى بسيارى در موضوعات مختلف روايى، كلامى و فقهى نوشته است كه خود در اجازه‌اى كه به شاگردانش، از جمله به شيخ فرزدق شويكى نوشته، از اكثر آن‌ها نام برده است. تأليفات او را بيش از 50 اثر دانسته‌اند كه جز معدودى از آن‌ها در دست نيست.
وى داراى 7 فرزند بوده است كه 5 تن آنان از عالمان دين و داراى مناصب فقهى، قضايى و امامت جمعه و جماعت بودند، از جمله عبدالله كه پس از پدر در بحرين امامت جمعه و جماعت و ديگر امور مذهبى را عهده‌دار بود و حسن پس از مرگ پدر به بوشهر مهاجرت كرد و در اين شهر ساكن شد و به امور مذهبى مانند قضاوت و امامت جماعت پرداخت و در 1261ق در همين شهر درگذشت.
شيخ حسن در سال 1216ق در شاخوره درگذشت و گويا توسط يكى از مخالفان عقيدتى خود كشته شده است و از اين‌رو او را شهيد نيز ناميده‌اند.
منابع مقاله
دايرةالمعارف بزرگ اسلامى، ج2، ص72.