ضميمة طلب الثواب أو الهروب من العقاب في نية العبادة: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «قصد قربت به عنوان شرط صحت اعمال عبادى مهمترين ركن عبادات و معيار ثواب و عقا...» ایجاد کرد) |
(بدون تفاوت)
|
نسخهٔ ۱۱ فوریهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۲۲:۲۴
قصد قربت به عنوان شرط صحت اعمال عبادى مهمترين ركن عبادات و معيار ثواب و عقاب است. نيت داراى مراتبى است چنان كه اميرمؤمنان عبادت كنندگان را در سه گروه تاجران، بردگان و آزادگان جاى مىدهند. گروه اول به اميد بهشت، گروه دوم از بيم دوزخ و گروه سوم جهت سپاس گزارى از حضرت حق سر بر آستان او مىسايند.
در اين رساله اين سؤال مطرح شده است كه آيا فقط عبادت دستهى اخير پذيرفته مىشود و يا اين كه اگر عبددر هنگام عبادت علاوه بر قصد قربت، بهشت و دوزخ را نيز در نظر گرفت عمل او صحيح است اگر چه از ارزش كمترى برخوردار است.
قول مشهور اين است كه در چنين صورتى عمل صحيح است به اين معنى كه تكليف را ساقط مىكند و تكرار عمل لازم نيست. قول ديگر اين است كه هر عملى كه به انگيزههاى ديگرى غير از تحصيل رضاى پروردگار انجام شود فاسد است و بايد با قصد صحيح اعاده شود.
مؤلف در ابتدا كلمات فقها و ادلهى دو گروه را نقل و سپس ديدگاه خود را بيان مىكند. بر اساس اين ديدگاه اگر انگيزهى اصلى عبادت تحصيل رضاى معبود باشد عمل صحيح است اگر چه علم به ثواب و عقاب در انگيزهى شخص اثر گذاشته باشد ولى چنانچه غرض اصلى از عبادت تحصيل ثواب يا فرار از عقاب باشد عمل فاسد است و به اين ترتيب جمع بين ادلهى دو قول ميسر مىگردد.
اين رساله پانزدهمين رسالهى كتاب رسائل آل طوق و مشتمل بر 48 صفحه است.