گفتگوی تمدنها در قرآن و حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - ' <ref>' به '<ref>') |
جز (جایگزینی متن - 'در باره' به 'درباره') |
||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
'''گفتگوى تمدنها در قرآن و حديث'''، تأليف [[محمدی ری‌شهری، محمد|محمد محمدى رى‌شهرى]] و ترجمه‌ى محمدعلى سلطانى است. اين كتاب، هفتمين جلد مستقل از موسوعه ميزان الحكمة است كه براى تبيين ديدگاه اسلام | '''گفتگوى تمدنها در قرآن و حديث'''، تأليف [[محمدی ری‌شهری، محمد|محمد محمدى رى‌شهرى]] و ترجمه‌ى محمدعلى سلطانى است. اين كتاب، هفتمين جلد مستقل از موسوعه ميزان الحكمة است كه براى تبيين ديدگاه اسلام درباره گفتگوى تمدنها تدوين شده است. | ||
== ساختار == | == ساختار == | ||
| خط ۶۵: | خط ۶۵: | ||
فصل اول، | فصل اول، درباره فن گفتگوست. اولين نكته در گفتگوى تمدنها اين است كه هركسى نبايد به خود اجازه دهد كه به‌عنوان نماينده يك تمدن، بر سر ميز گفتگو با تمدن‌هاى ديگر بنشيند؛ زيرا لازم است گفتگوكننده، از توان علمى و بيانى و تسلط بر فن گفتگو برخوردار باشد و به همين دليل، اسلام بر آنانى كه شناخت درست و حقيقى از اسلام ندارند، روا نمى‌داند كه خود را مدافع تمدن اسلامى بشمارند<ref>پيشگفتار، ص 20</ref> | ||
فصل دوم در مورد آداب گفتگوست. يكى از آداب گفتگو نگاه كردن به سخن مى‌باشد نه به گوينده‌ى آن؛ اگرچه حق در دست اهل باطل باشد بايد آن را فراگرفت. يكى ديگر از آداب، از دانسته‌ها سخن گفتن و از نادانسته‌ها لب فروبستن است. | فصل دوم در مورد آداب گفتگوست. يكى از آداب گفتگو نگاه كردن به سخن مى‌باشد نه به گوينده‌ى آن؛ اگرچه حق در دست اهل باطل باشد بايد آن را فراگرفت. يكى ديگر از آداب، از دانسته‌ها سخن گفتن و از نادانسته‌ها لب فروبستن است. | ||
نسخهٔ ۴ ژانویهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۲۱:۲۹
| نام کتاب | گفتگوی تمدنها در قرآن و حدیث |
|---|---|
| نام های دیگر کتاب | |
| پدیدآورندگان | مرکز تحقیقات دارالحدیث (محقق)
سلطانی، محمد علی (مترجم) محمدی ری‌شهری، محمد (نويسنده) برنجکار، رضا (نويسنده) |
| زبان | فارسی
عربی |
| کد کنگره | BP 228/4 /م3گ7 |
| موضوع | احادیث اهل سنت - قرن 14
احادیث شیعه - قرن 14 اسلام - احتجاجات |
| ناشر | موسسه علمی فرهنگی دار الحديث، سازمان چاپ و نشر |
| مکان نشر | قم - ایران |
| سال نشر | 1379 هـ.ش |
| کد اتوماسیون | AUTOMATIONCODE18157AUTOMATIONCODE |
معرفى اجمالى
گفتگوى تمدنها در قرآن و حديث، تأليف محمد محمدى رى‌شهرى و ترجمه‌ى محمدعلى سلطانى است. اين كتاب، هفتمين جلد مستقل از موسوعه ميزان الحكمة است كه براى تبيين ديدگاه اسلام درباره گفتگوى تمدنها تدوين شده است.
ساختار
كتاب حاضر، شامل پيشگفتار و پنج فصل با ترتيب و عناوين زير است:
1. فن گفتگو؛ 2. آداب گفتگو؛ 3. آفت‌هاى گفتمان؛ 4. احكام گفتمان؛ 5. نمونه‌هايى از گفتگوها.
روش كتاب بدين صورت است كه در يك صفحه، متن عربى و در صفحه‌ى مقابل آن ترجمه فارسى آن نوشته شده است.
گزارش محتوا
فصل اول، درباره فن گفتگوست. اولين نكته در گفتگوى تمدنها اين است كه هركسى نبايد به خود اجازه دهد كه به‌عنوان نماينده يك تمدن، بر سر ميز گفتگو با تمدن‌هاى ديگر بنشيند؛ زيرا لازم است گفتگوكننده، از توان علمى و بيانى و تسلط بر فن گفتگو برخوردار باشد و به همين دليل، اسلام بر آنانى كه شناخت درست و حقيقى از اسلام ندارند، روا نمى‌داند كه خود را مدافع تمدن اسلامى بشمارند[۱]
فصل دوم در مورد آداب گفتگوست. يكى از آداب گفتگو نگاه كردن به سخن مى‌باشد نه به گوينده‌ى آن؛ اگرچه حق در دست اهل باطل باشد بايد آن را فراگرفت. يكى ديگر از آداب، از دانسته‌ها سخن گفتن و از نادانسته‌ها لب فروبستن است.
ويژگى ديگر آداب گفتگو اهتمام به ناشناخته‌هاست؛ به گفته‌ى حضرت على(ع)، دانشور كسى است كه بداند آموخته‌هايش در بين ناآموخته‌هايش كم است. يارى جستن از حقيقت، رهنمودجويى از قرآن و سنت و همچنين توضيح چگونگى بهره‌گيرى از قرآن در گفتمان، راستى سخن، يارى‌جويى از خدا در برابر كسى كه بحث كند، از ديگر ويژگى‌هاى آداب گفتگو مى‌باشد.
در فصل سوم، آفت‌هاى گفتمان كه شامل هفت مورد مى‌شود (پيروى از گمان، هواهاى نفسانى، تقليد، جدالگرى، دشمنى، خشم و يارى‌جويى از باطل) توضيح داده شده است.
فصل چهارم، احكام گفتمان را شرح مى‌دهد. گفتمان شايسته و جدال به روش نيكو چيزى است كه خداوند آن را به پيامبر خويش دستور داده است و گفتمان نكوهشبار، جدال و مباحثه به قصد توهين و ستيز و نيز گفتگو در امورى است كه براى شخص قابل شناسايى نيست.
در فصل پنجم، نمونه‌هايى از گفتمان پيامبران و پيامبر خاتم و اهل‌بيت(ع) ارائه شده است.
وضعيت كتاب
فهرست مطالب، در ابتداى كتاب و فهرست‌هاى «آيات»، «نام‌هاى پيامبران و فرشتگان»، «نام‌هاى امامان»، «اشخاص»، «فرقه‌ها و مذهب‌ها»، «گروه‌هاو قبيله‌ها»، «شهرها و مكان‌ها» و «منابع تحقيق» در انتهاى آن ذكر شده است.
پانويس
- ↑ پيشگفتار، ص 20
منابع مقاله
متن و مقدمه كتاب.