الطرق و الأسانيد إلی مرويات أهل‌البیت علیهم‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    جز (جایگزینی متن - 'سید شهاب‎الدین مرعشی نجفی' به 'سید شهاب‎الدین مرعشی نجفی')
    (لینک درون متنی)
    خط ۱: خط ۱:
    <div class='wikiInfo'>
    <div class="wikiInfo">
    [[پرونده:NUR52856J1.jpg|بندانگشتی|الطرق و الأسانيد إلی مرويات أهل البیت علیهم‎السلام]]
    [[پرونده:NUR52856J1.jpg|بندانگشتی|الطرق و الأسانيد إلی مرويات أهل البیت علیهم‎السلام]]
    {| class="wikitable aboutBookTable" style="text-align:Right"
    {| class="wikitable aboutBookTable" style="text-align:Right"
    |+ |
    |+  
    |-
    |-
    ! نام کتاب!! data-type='bookName'|الطرق و الأسانيد إلی مرويات أهل البیت علیهم‎السلام
    ! نام کتاب!! data-type="bookName" |الطرق و الأسانيد إلی مرويات أهل البیت علیهم‎السلام
    |-
    |-
    |نام های دیگر کتاب  
    |نام های دیگر کتاب  
    |data-type='otherBookNames'|
    | data-type="otherBookNames" |
    |-
    |-
    |پدیدآورندگان  
    |پدیدآورندگان  
    |data-type='authors'|[[مرعشی، شهاب‌الدین]] (نويسنده)
    | data-type="authors" |[[مرعشی، شهاب‌الدین]] (نويسنده)


    |-
    |-
    |زبان  
    |زبان  
    |data-type='language'|عربي
    | data-type="language" |عربي
    |-
    |-
    |کد کنگره  
    |کد کنگره  
    |data-type='congeressCode' style='direction:ltr'|
    | data-type="congeressCode" style="direction:ltr" |
    |-
    |-
    |موضوع  
    |موضوع  
    |data-type='subject'|
    | data-type="subject" |
    |-
    |-
    |ناشر  
    |ناشر  
    |data-type='publisher'|
    | data-type="publisher" |
    |-
    |-
    |مکان نشر  
    |مکان نشر  
    |data-type='publishPlace'|
    | data-type="publishPlace" |
    |-
    |-
    ||سال نشر  
    ||سال نشر  
    |ata-type='publishYear'|
    | ata-type="publishYear" |
    |-class='articleCode'
    |- class="articleCode"


    |کد اتوماسیون  
    |کد اتوماسیون  
    |data-type='automationCode'|AUTOMATIONCODE52856AUTOMATIONCODE
    | data-type="automationCode" |AUTOMATIONCODE52856AUTOMATIONCODE
    |}
    |}
    </div>
    </div>
    خط ۴۸: خط ۴۸:
    علمای حدیث، اجازه را یکی از مـهم‎ترین طـرق تحمل حدیث دانسته‎اند و به‎عنوان‎ پشـتوانه‎ صحت‎ و درستی نقل احادیث، به اخذ و مبادله آن همت‎ گماشته‎اند. بدین‎صورت که اساتید علم حدیث به‎طور کتبی یا شـفاهی اذن روایـت احـادیث از خود را به‎ شاگردانشان‎ اعطا می‎نمودند و مـعمولاً در ایـن اجازات نام اساتید و مشایخ‎ و تألیفات خود را می‎آوردند<ref>ر.ک: همان، ص186</ref>.
    علمای حدیث، اجازه را یکی از مـهم‎ترین طـرق تحمل حدیث دانسته‎اند و به‎عنوان‎ پشـتوانه‎ صحت‎ و درستی نقل احادیث، به اخذ و مبادله آن همت‎ گماشته‎اند. بدین‎صورت که اساتید علم حدیث به‎طور کتبی یا شـفاهی اذن روایـت احـادیث از خود را به‎ شاگردانشان‎ اعطا می‎نمودند و مـعمولاً در ایـن اجازات نام اساتید و مشایخ‎ و تألیفات خود را می‎آوردند<ref>ر.ک: همان، ص186</ref>.


    از فواید مهم اجازه روایت، اتصال سند اخبار به ائمه معصومین(ع) اسـت و مـعمولاً‎ اسـاتید‎ در‎ اجازه روایی، سلسله سند را به یکی از مشایخ بزرگ همچون‎ ملا محمدتقی مجلسی، شهید اول، علامه حلی و یا شیخ طوسی رسانده و بر او توقف می‎کنند، چون‎ طرق‎ مشایخ‎ بزرگ مـعلوم اسـت<ref>ر.ک: همان</ref>.
    از فواید مهم اجازه روایت، اتصال سند اخبار به ائمه معصومین(ع) اسـت و مـعمولاً‎ اسـاتید‎ در‎ اجازه روایی، سلسله سند را به یکی از مشایخ بزرگ همچون‎ [[مجلسی، محمدتقی|ملا محمدتقی مجلسی]]، [[شهید اول، محمد بن مکی|شهید اول]]، [[حلی، حسن بن یوسف|علامه حلی]] و یا [[طوسی، محمد بن حسن|شیخ طوسی]] رسانده و بر او توقف می‎کنند، چون‎ طرق‎ مشایخ‎ بزرگ مـعلوم اسـت<ref>ر.ک: همان</ref>.


    نویسنده در ابتدای این اثر به میرزا یوسف فرزند میرزا علی‎آقا ایروانی اجازه نقل روایات داده است که مجاز باشد روایات دارای سلسله سند را از جوامع حدیثی شیعه مانند کتب اربعه و مانند آن نقل کند. او سپس با اشاره به اسامی اساتید و مشایخش تأکید می‎کند که امکان ذکر فهرست تمامی مشایخش را نداشته و به تعدادی از اسامی بسنده می‎شود<ref>ر.ک: متن اجازه‎نامه، صفحه ب</ref>.
    نویسنده در ابتدای این اثر به میرزا یوسف فرزند میرزا علی‎آقا ایروانی اجازه نقل روایات داده است که مجاز باشد روایات دارای سلسله سند را از جوامع حدیثی شیعه مانند کتب اربعه و مانند آن نقل کند. او سپس با اشاره به اسامی اساتید و مشایخش تأکید می‎کند که امکان ذکر فهرست تمامی مشایخش را نداشته و به تعدادی از اسامی بسنده می‎شود<ref>ر.ک: متن اجازه‎نامه، صفحه ب</ref>.


    اجازه نقل حدیث به‎عنوان سند تاریخی در شناخت تاریخ زندگی و مرتبه علمی دانشمندان و آگاهی از اندیشه‎ها و آثار آنان اهمیت دارد. در این اثر اسامی 100 تن از علمای بزرگی که آیت‎الله مرعشی نجفی از آن‎ها روایت کرده با عبارت «ممن اروی عنه» ذکر و به سال وفات و یک یا چند اثر معروف آن‎ها اشاره شده است. در ذیل نام هر یک از این علما نیز به نام تعدادی از مشایخ آن‎ها اشاره شده است<ref>ر.ک: همان، صفحه ب تا کط</ref>.
    اجازه نقل حدیث به‎عنوان سند تاریخی در شناخت تاریخ زندگی و مرتبه علمی دانشمندان و آگاهی از اندیشه‎ها و آثار آنان اهمیت دارد. در این اثر اسامی 100 تن از علمای بزرگی که [[مرعشی، شهاب‌الدین|آیت‎الله مرعشی نجفی]] از آن‎ها روایت کرده با عبارت «ممن اروی عنه» ذکر و به سال وفات و یک یا چند اثر معروف آن‎ها اشاره شده است. در ذیل نام هر یک از این علما نیز به نام تعدادی از مشایخ آن‎ها اشاره شده است<ref>ر.ک: همان، صفحه ب تا کط</ref>.


    در ذیل برخی طرق، از اصطلاح «حیلوله» استفاده شده که در لغت به معنای فاصله و حاجز شدن و تحویل به معنای انتقال است. در اصطلاح، تحویل در سند یعنی انتقال از سندی به سند دیگر و این در صورتی است که راوی بخواهد متن حدیثی را که با دو یا چند سند نقل شده است یکجا روایت کند<ref>ر.ک: همان، حدیث نت، صفحه اصطلاحات حدیثی</ref>.
    در ذیل برخی طرق، از اصطلاح «حیلوله» استفاده شده که در لغت به معنای فاصله و حاجز شدن و تحویل به معنای انتقال است. در اصطلاح، تحویل در سند یعنی انتقال از سندی به سند دیگر و این در صورتی است که راوی بخواهد متن حدیثی را که با دو یا چند سند نقل شده است یکجا روایت کند<ref>ر.ک: همان، حدیث نت، صفحه اصطلاحات حدیثی</ref>.


    نام اولین شیخ اجازه نویسنده، سید حسن صدرالدین موسوی کاظمینی (متوفی 1354ق) صاحب کتاب «تأسيس الشيعة الكرام لفنون الإسلام» و «شرح وسائل الشيعة» است. سپس نام شیخ محمدحسین کاظمینی و بعدازآن نام صاحب جواهر محمدحسین نجفی آمده است<ref>ر.ک: همان، صفحه ب و ج</ref>.
    نام اولین شیخ اجازه نویسنده، سید حسن صدرالدین موسوی کاظمینی (متوفی 1354ق) صاحب کتاب «تأسيس الشيعة الكرام لفنون الإسلام» و «شرح وسائل الشيعة» است. سپس نام شیخ محمدحسین کاظمینی و بعدازآن نام [[صاحب جواهر، محمدحسن|صاحب جواهر محمدحسین نجفی]] آمده است<ref>ر.ک: همان، صفحه ب و ج</ref>.


    در شماره 61 نیز نام میرزا هدایت‎الله شهیدی قزوینی که از نوادگان مولی محمدتقی برغانی قزوینی بوده آمده است. مولی محمدتقی به دست فرقه ضاله بابیه به شهادت رسیده است<ref>ر.ک: همان، صفحه یط و ک</ref>.
    در شماره 61 نیز نام میرزا هدایت‎الله شهیدی قزوینی که از نوادگان مولی محمدتقی برغانی قزوینی بوده آمده است. مولی محمدتقی به دست فرقه ضاله بابیه به شهادت رسیده است<ref>ر.ک: همان، صفحه یط و ک</ref>.
    خط ۶۳: خط ۶۳:


    ==پانویس ==
    ==پانویس ==
    <references/>
    <references />
    ==منبع مقاله==
    ==منبع مقاله==
    # متن اجازه‎نامه.
    # متن اجازه‎نامه.

    نسخهٔ ‏۲ نوامبر ۲۰۱۷، ساعت ۱۶:۰۶

    الطرق و الأسانيد إلی مرويات أهل البیت علیهم‎السلام
    نام کتاب الطرق و الأسانيد إلی مرويات أهل البیت علیهم‎السلام
    نام های دیگر کتاب
    پدیدآورندگان مرعشی، شهاب‌الدین (نويسنده)
    زبان عربي
    کد کنگره
    موضوع
    ناشر
    مکان نشر
    سال نشر
    کد اتوماسیون AUTOMATIONCODE52856AUTOMATIONCODE

    الطرق و الأسانيد إلی مرويات أهل البیت علیهم‎السلام اجازه نقل روایت سید شهاب‎الدین مرعشی نجفی به میرزا یوسف ایروانی است. این گواهی‎ در واقع در تأیید صلاحیت ایشان در نقل حدیث صادر شده است. در این اجازه نام یک‎صد تن از اساتید اجازه و مشایخ نویسنده و تألیفاتشان و مشایخ آن‎ها ذکر شده است.

    این اجازه‎نامه در ذی‎حجه سال 1399ق صادر شده است[۱].

    اجازه، اصطلاحی در علوم حدیث است که بر گونه‎ای از انحاء فراگیری حدیث دلالت دارد. در اصطلاح محدثان اجازه در کنار سماع، عرض و قرائت، یکی از روش‎های دریافت حدیث شمرده شده است و با رخصت شفاهی و کتبی شیخ به راوی برای روایت احادیث مضبوط در متن یا متونی که در ثبت دارد تحقق می‎پذیرد[۲].

    اجازه از دیرباز در بین‎ علما‎ و دانشمندان‎ علوم مـختلف مـرسوم بـوده و اساتید فن به‎منظور بزرگداشت از مقام علمی شاگردانشان و به نشانه‎ کفایت‎ها و شایستگی‎هایی کـه در آنان وجود داشته برایشان اجازه صادر‎ می‎نمودند. در حوزه‎های‎ مختلف عـلوم اسلامی همچون تـفسیر، حـدیث، فقه، طب، ادبیات و عرفان تبادل اجازه بین اساتید و شاگردان مرسوم بوده است؛ مثلاً محدثین اجازه روایت حدیث و یا روایت کتاب‎های حدیثی را به حدیث‎پژوهان‎ اعطا‎ نموده و فقها اجازه اجتهاد و یا تصدی امور حـسبیه را بـرای لایقان این مناصب انشا می‎کردند[۳].

    اجازات همچون اسناد و مدارک علمی و فرهنگی ارزشمند در اختیار افراد لایق و شایسته قرار‎ می‎گرفته و آثار و فواید بسیاری نیز بر آن‎ها مترتب بوده و هـست. از جـمله موجب اعتماد و اطمینان به گفته‎ها و نوشته‎های شخص مجاز می‎شود و مشتمل بر اظهارنظرهای‎ مشایخ‎ نسبت به شاگردان و اساتید خود است[۴].

    علمای حدیث، اجازه را یکی از مـهم‎ترین طـرق تحمل حدیث دانسته‎اند و به‎عنوان‎ پشـتوانه‎ صحت‎ و درستی نقل احادیث، به اخذ و مبادله آن همت‎ گماشته‎اند. بدین‎صورت که اساتید علم حدیث به‎طور کتبی یا شـفاهی اذن روایـت احـادیث از خود را به‎ شاگردانشان‎ اعطا می‎نمودند و مـعمولاً در ایـن اجازات نام اساتید و مشایخ‎ و تألیفات خود را می‎آوردند[۵].

    از فواید مهم اجازه روایت، اتصال سند اخبار به ائمه معصومین(ع) اسـت و مـعمولاً‎ اسـاتید‎ در‎ اجازه روایی، سلسله سند را به یکی از مشایخ بزرگ همچون‎ ملا محمدتقی مجلسی، شهید اول، علامه حلی و یا شیخ طوسی رسانده و بر او توقف می‎کنند، چون‎ طرق‎ مشایخ‎ بزرگ مـعلوم اسـت[۶].

    نویسنده در ابتدای این اثر به میرزا یوسف فرزند میرزا علی‎آقا ایروانی اجازه نقل روایات داده است که مجاز باشد روایات دارای سلسله سند را از جوامع حدیثی شیعه مانند کتب اربعه و مانند آن نقل کند. او سپس با اشاره به اسامی اساتید و مشایخش تأکید می‎کند که امکان ذکر فهرست تمامی مشایخش را نداشته و به تعدادی از اسامی بسنده می‎شود[۷].

    اجازه نقل حدیث به‎عنوان سند تاریخی در شناخت تاریخ زندگی و مرتبه علمی دانشمندان و آگاهی از اندیشه‎ها و آثار آنان اهمیت دارد. در این اثر اسامی 100 تن از علمای بزرگی که آیت‎الله مرعشی نجفی از آن‎ها روایت کرده با عبارت «ممن اروی عنه» ذکر و به سال وفات و یک یا چند اثر معروف آن‎ها اشاره شده است. در ذیل نام هر یک از این علما نیز به نام تعدادی از مشایخ آن‎ها اشاره شده است[۸].

    در ذیل برخی طرق، از اصطلاح «حیلوله» استفاده شده که در لغت به معنای فاصله و حاجز شدن و تحویل به معنای انتقال است. در اصطلاح، تحویل در سند یعنی انتقال از سندی به سند دیگر و این در صورتی است که راوی بخواهد متن حدیثی را که با دو یا چند سند نقل شده است یکجا روایت کند[۹].

    نام اولین شیخ اجازه نویسنده، سید حسن صدرالدین موسوی کاظمینی (متوفی 1354ق) صاحب کتاب «تأسيس الشيعة الكرام لفنون الإسلام» و «شرح وسائل الشيعة» است. سپس نام شیخ محمدحسین کاظمینی و بعدازآن نام صاحب جواهر محمدحسین نجفی آمده است[۱۰].

    در شماره 61 نیز نام میرزا هدایت‎الله شهیدی قزوینی که از نوادگان مولی محمدتقی برغانی قزوینی بوده آمده است. مولی محمدتقی به دست فرقه ضاله بابیه به شهادت رسیده است[۱۱].

    نویسنده در انتهای اثر در ضمن خاتمه توصیه‎های بسیار ارزشمندی در تقوای الهی، تلاوت قرآن، مطالعه احادیث، احیای مذهب، ادای نماز شب و نیکی به برادران و نزدیکان نموده است[۱۲].

    پانویس

    1. ↑ ر.ک: متن اجازه‎نامه، صفحه ل
    2. ↑ ر.ک: مدیر شانه‎چی، کاظم، ص 596
    3. ↑ ر.ک: حافظیان بابلی، ابوالفضل، ص185
    4. ↑ ر.ک: همان
    5. ↑ ر.ک: همان، ص186
    6. ↑ ر.ک: همان
    7. ↑ ر.ک: متن اجازه‎نامه، صفحه ب
    8. ↑ ر.ک: همان، صفحه ب تا کط
    9. ↑ ر.ک: همان، حدیث نت، صفحه اصطلاحات حدیثی
    10. ↑ ر.ک: همان، صفحه ب و ج
    11. ↑ ر.ک: همان، صفحه یط و ک
    12. ↑ ر.ک: همان، صفحه ل

    منبع مقاله

    1. متن اجازه‎نامه.
    2. مدیر شانه‎چی، کاظم، دائرة‎المعارف بزرگ اسلامی، ج 6، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرة‎المعارف بزرگ اسلامی، چاپ اول، 1373.
    3. حافظیان بابلی، ابوالفضل، اجازات حسبیه امام(ره)، پایگاه مجلات تخصصی نور: فصلنامه حکومت اسلامی، تابستان 1378، شماره 12، صفحه 185 تا 193؛ به آدرس اینترنتی:
      http://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/118860
    4. حدیث نت، پایگاه اطلاع‎رسانی حدیث شیعه، معارف حدیث، پرسش و پاسخ، علوم حدیث، اصطلاحات حدیثی، به آدرس:

    http://www.hadith.net/post/39795

    وابسته‌ها

    پیوندها

    برگرفته از «https://fa.wikinoor.ir/w/index.php?title=الطرق_و_الأسانيد_إلی_مرويات_أهل‌البیت_علیهم‌السلام&oldid=229504»