۶٬۵۹۱
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
'''تذكرة | '''تذكرة الأولياء'''، به زبان فارسى، نوشته [[عطار، محمد بن ابراهیم|فريد‌الدين عطار نيشابورى]]، در شرح حال گروهى از عرفاست. عطار، در مقدمه اين كتاب، مى‌گويد: «پس از قرآن و اخبار رسول(ص) هيچ سخنى برتر از سخنان مشايخ طريقت نيست». وى، بر پايه همين باور و به درخواست دوستانش، به مطالعه احوال و سخنان عرفا پرداخته و اين كتاب را نوشته است. | ||
آن‌جا كه عطار از اسباب و بواعث تأليف اين كتاب سخن مى‌گويد، به سادگى مى‌توان دريافت كه مقصود وى، احيا و يادآورى ايمان است، در روزگارى كه به گفته وى، خير به شر بدل مى‌شود و اشرار الناس، اخيار الناس را فراموش كرده‌اند و «مدعيان به لباس اهل معانى بيرون آمده‌اند» و بايد«اهل دل[مانند] [[غزالی، محمد بن محمد|غزالى]] و ديگر عارفان، احياى علم دين و ايمان بكند و حالات و مقامات ايمانى مثل توبه، ارادت، صحبت، توكل و فنا را در قلوب مسلمانان احيا كنند». | آن‌جا كه عطار از اسباب و بواعث تأليف اين كتاب سخن مى‌گويد، به سادگى مى‌توان دريافت كه مقصود وى، احيا و يادآورى ايمان است، در روزگارى كه به گفته وى، خير به شر بدل مى‌شود و اشرار الناس، اخيار الناس را فراموش كرده‌اند و «مدعيان به لباس اهل معانى بيرون آمده‌اند» و بايد«اهل دل[مانند] [[غزالی، محمد بن محمد|غزالى]] و ديگر عارفان، احياى علم دين و ايمان بكند و حالات و مقامات ايمانى مثل توبه، ارادت، صحبت، توكل و فنا را در قلوب مسلمانان احيا كنند». | ||