برهان، محمدحسین بن خلف: تفاوت میان نسخه‌ها
(لینک درون متنی) |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div class= | <div class="wikiInfo"> | ||
[[پرونده:NUR01092.jpg|بندانگشتی|برهان، محمدحسين بن خلف ]] | [[پرونده:NUR01092.jpg|بندانگشتی|برهان، محمدحسين بن خلف ]] | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
|- | |- | ||
! نام!! data-type= | ! نام!! data-type="authorName" |برهان، محمدحسين بن خلف | ||
|- | |- | ||
|نام های دیگر | |نام های دیگر | ||
|data-type= | | data-type="authorOtherNames" |ابنخلف تبريزي | ||
برهان تبريزي، محمدحسين | برهان تبريزي، محمدحسين | ||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
|- | |- | ||
|نام پدر | |نام پدر | ||
|data-type= | | data-type="authorfatherName" | | ||
|- | |- | ||
|متولد | |متولد | ||
|data-type= | | data-type="authorbirthDate" | | ||
|- | |- | ||
|محل تولد | |محل تولد | ||
|data-type= | | data-type="authorBirthPlace" | | ||
|- | |- | ||
|رحلت | |رحلت | ||
|data-type= | | data-type="authorDeathDate" | / 11ق | ||
|- | |- | ||
|اساتید | |اساتید | ||
|data-type= | | data-type="authorTeachers" | | ||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
|data-type= | | data-type="authorWritings" |فرهنگ فارسی برهان قاطع | ||
|- class="articleCode" | |||
|-class= | |||
|کد مولف | |کد مولف | ||
|data-type= | | data-type="authorCode" |AUTHORCODE01092AUTHORCODE | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
'''محمدحسین بن خلف تبریزی'''، متخلص به برهان، صاحب فرهنگ لغت | '''محمدحسین بن خلف تبریزی'''، متخلص به برهان، صاحب فرهنگ لغت «[[فرهنگ فارسی برهان قاطع|برهان قاطع]]» است که در سده یازدهم هجری می‌زیسته و جامع فنون بوده و شعر نیز می‌سروده است. وی تبریزی بوده و مدتی به هند رفته است. از وی دو ماده تاریخ نیز باقى مانده است: یکى درباره تجدید بنای قصر «ندی محل» در 1050ق/1643م و دیگری در فتح «اودگیر» در 1053ق/1643م. | ||
==زندگی‌نامه== | ==زندگی‌نامه== | ||
محمدحسین بن خلف تبریزی، متخلص به «برهان»، صاحب فرهنگ لغت | محمدحسین بن خلف تبریزی، متخلص به «برهان»، صاحب فرهنگ لغت «[[فرهنگ فارسی برهان قاطع|برهان قاطع]]» است که در 1062ق/1652م نوشته شده است. او در عهد خود، جامع فنون بود و شعر نیز می‌سرود<ref>ر.ک: دبیرسیاقی، سید محمد، ج3، ص305</ref>. | ||
دانسته‌های ما درباره او بسیار اندک است. همین‌قدر مى‌دانیم که او اصلاً تبریزی بوده و چون دیگر ارباب فضل و ادب در آن عصر، به هند رفته است. او در حیدرآباد دکن اقامت گزید و همنشین کسانى مانند شیخ شمس‌الدین محمد عاملى، مشهور به ابن خاتون (د 1059ق) بود و حواشى جامع عباسى را به خواهش همو استخراج و مدون ساخت. برهان تبریزی همچنین مدتى را در خدمت سلطان عبدالله قطب‌شاه بن قطب‌شاه (حکومت 1036-1083ق/1627-1672م)، از پادشاهان سلسله قطب‌‌شاهى هند گذراند و فرهنگ خود را به او هدیه کرد<ref>ر.ک: میرانصاری، علی، ج12، ص57</ref>. | دانسته‌های ما درباره او بسیار اندک است. همین‌قدر مى‌دانیم که او اصلاً تبریزی بوده و چون دیگر ارباب فضل و ادب در آن عصر، به هند رفته است. او در حیدرآباد دکن اقامت گزید و همنشین کسانى مانند شیخ شمس‌الدین محمد عاملى، مشهور به ابن خاتون (د 1059ق) بود و حواشى جامع عباسى را به خواهش همو استخراج و مدون ساخت. برهان تبریزی همچنین مدتى را در خدمت سلطان عبدالله قطب‌شاه بن قطب‌شاه (حکومت 1036-1083ق/1627-1672م)، از پادشاهان سلسله قطب‌‌شاهى هند گذراند و فرهنگ خود را به او هدیه کرد<ref>ر.ک: میرانصاری، علی، ج12، ص57</ref>. | ||
| خط ۴۸: | خط ۴۷: | ||
از برهان تبریزی، علاوه بر این کتاب، دو ماده تاریخ هم باقى مانده است: یکى درباره تجدید بنای قصر «ندی محل» در 1050ق/1640م و دیگری در فتح «اودگیر» در 1053ق/1643م<ref>همان</ref>. | از برهان تبریزی، علاوه بر این کتاب، دو ماده تاریخ هم باقى مانده است: یکى درباره تجدید بنای قصر «ندی محل» در 1050ق/1640م و دیگری در فتح «اودگیر» در 1053ق/1643م<ref>همان</ref>. | ||
سال‌ها پیش از تألیف برهان قاطع، گسترش زبان فارسى در منطقه و انتشار دیوان شاعران بزرگ در دربار سلاطین هند مانند اکبر، جهان‌گیر و شاه‌جهان، سبب شده بود که تمایلى عمومى نسبت به درک ظرایف و دقایق آثار این شاعران پدید آید؛ بدین‌سبب، ادیبان و لغت‌شناسان به نگارش و تدوین فرهنگ‌های فارسى روی آوردند و بدین‌ترتیب، دو دوره فرهنگ‌نویسى شکل گرفت: دوره نخست که تا سده 11ق، ادامه یافت، دوره جمع‌آوری لغات است و دوره دوم که از سده 11ق، آغاز مى‌شود، دوره‌ای است که در آن لغات مورد نقد و تحقیق نیز قرار گرفت. برهان | سال‌ها پیش از تألیف برهان قاطع، گسترش زبان فارسى در منطقه و انتشار دیوان شاعران بزرگ در دربار سلاطین هند مانند اکبر، جهان‌گیر و شاه‌جهان، سبب شده بود که تمایلى عمومى نسبت به درک ظرایف و دقایق آثار این شاعران پدید آید؛ بدین‌سبب، ادیبان و لغت‌شناسان به نگارش و تدوین فرهنگ‌های فارسى روی آوردند و بدین‌ترتیب، دو دوره فرهنگ‌نویسى شکل گرفت: دوره نخست که تا سده 11ق، ادامه یافت، دوره جمع‌آوری لغات است و دوره دوم که از سده 11ق، آغاز مى‌شود، دوره‌ای است که در آن لغات مورد نقد و تحقیق نیز قرار گرفت. [[فرهنگ فارسی برهان قاطع|برهان قاطع]]، متعلق به دوره نخست است<ref>همان، ص57-58</ref>. | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
نسخهٔ ۱ اکتبر ۲۰۱۷، ساعت ۲۲:۰۱
| نام | برهان، محمدحسين بن خلف |
|---|---|
| نام های دیگر | ابنخلف تبريزي
برهان تبريزي، محمدحسين برهان خلف تبريزي ابنخلف تبريزي، محمدحسين |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | / 11ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | فرهنگ فارسی برهان قاطع |
| کد مولف | AUTHORCODE01092AUTHORCODE |
محمدحسین بن خلف تبریزی، متخلص به برهان، صاحب فرهنگ لغت «برهان قاطع» است که در سده یازدهم هجری می‌زیسته و جامع فنون بوده و شعر نیز می‌سروده است. وی تبریزی بوده و مدتی به هند رفته است. از وی دو ماده تاریخ نیز باقى مانده است: یکى درباره تجدید بنای قصر «ندی محل» در 1050ق/1643م و دیگری در فتح «اودگیر» در 1053ق/1643م.
زندگی‌نامه
محمدحسین بن خلف تبریزی، متخلص به «برهان»، صاحب فرهنگ لغت «برهان قاطع» است که در 1062ق/1652م نوشته شده است. او در عهد خود، جامع فنون بود و شعر نیز می‌سرود[۱].
دانسته‌های ما درباره او بسیار اندک است. همین‌قدر مى‌دانیم که او اصلاً تبریزی بوده و چون دیگر ارباب فضل و ادب در آن عصر، به هند رفته است. او در حیدرآباد دکن اقامت گزید و همنشین کسانى مانند شیخ شمس‌الدین محمد عاملى، مشهور به ابن خاتون (د 1059ق) بود و حواشى جامع عباسى را به خواهش همو استخراج و مدون ساخت. برهان تبریزی همچنین مدتى را در خدمت سلطان عبدالله قطب‌شاه بن قطب‌شاه (حکومت 1036-1083ق/1627-1672م)، از پادشاهان سلسله قطب‌‌شاهى هند گذراند و فرهنگ خود را به او هدیه کرد[۲].
از برهان تبریزی، علاوه بر این کتاب، دو ماده تاریخ هم باقى مانده است: یکى درباره تجدید بنای قصر «ندی محل» در 1050ق/1640م و دیگری در فتح «اودگیر» در 1053ق/1643م[۳].
سال‌ها پیش از تألیف برهان قاطع، گسترش زبان فارسى در منطقه و انتشار دیوان شاعران بزرگ در دربار سلاطین هند مانند اکبر، جهان‌گیر و شاه‌جهان، سبب شده بود که تمایلى عمومى نسبت به درک ظرایف و دقایق آثار این شاعران پدید آید؛ بدین‌سبب، ادیبان و لغت‌شناسان به نگارش و تدوین فرهنگ‌های فارسى روی آوردند و بدین‌ترتیب، دو دوره فرهنگ‌نویسى شکل گرفت: دوره نخست که تا سده 11ق، ادامه یافت، دوره جمع‌آوری لغات است و دوره دوم که از سده 11ق، آغاز مى‌شود، دوره‌ای است که در آن لغات مورد نقد و تحقیق نیز قرار گرفت. برهان قاطع، متعلق به دوره نخست است[۴].
پانویس
منابع مقاله
- میرانصاری، علی، «دائرةالمعارف بزرگ اسلامی»، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی و همکاران (چاپ دوم)، تهران، 1377.
- دبیرسیاقی، سید محمد، «دانشنامه جهان اسلام»، زیر نظر غلامعلی حداد عادل، بنیاد دایرةالمعارف اسلامی، چاپ اول، تهران، 1377.