حائری طهرانی، علی: تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - '،ف' به '، ف') |
جز (جایگزینی متن - ')ب' به ') ب') |
||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
مير سيد على حائرى فرزند حسين بن يونس لاريجانى حائرى معروف به بهشتى عالم، فاضل، اديب، لغوى، محدث، فقيه و مفسر از اعلام شيعه در قرن چهاردهم هجرى مىباشد. | مير سيد على حائرى فرزند حسين بن يونس لاريجانى حائرى معروف به بهشتى عالم، فاضل، اديب، لغوى، محدث، فقيه و مفسر از اعلام شيعه در قرن چهاردهم هجرى مىباشد. | ||
وى در سال 1270ق در كربلا متولد و مدتى در حوزۀ كربلا از علماى بزرگوار آن حوزه استفاده نمود، سپس به سامرا رفته و از محضر مجدّد شيرازى برخوردار شده است و با دستور ايشان (كمى پيش از رحلت معظم له)به سال 1312 ه به تهران هجرت مىنمايند و از اعلام معاصر تهران محسوب مىگردند. | وى در سال 1270ق در كربلا متولد و مدتى در حوزۀ كربلا از علماى بزرگوار آن حوزه استفاده نمود، سپس به سامرا رفته و از محضر مجدّد شيرازى برخوردار شده است و با دستور ايشان (كمى پيش از رحلت معظم له) به سال 1312 ه به تهران هجرت مىنمايند و از اعلام معاصر تهران محسوب مىگردند. | ||
ايشان در نجف نيز از بزرگانى چون [[خویی، ابوالقاسم|آیتالله خويى]] خوشه چينى نموده به مرتبۀ اجتهاد نائل آمد. از مشهور شدن و در معرض فتوى قرار دادن خويش اجتناب ورزيده و در انزوا مشغول تحقيق و تدريس بود و كمتر با كسى معاشرت داشت تا توانست تفسير خود را به اتمام رساند. | ايشان در نجف نيز از بزرگانى چون [[خویی، ابوالقاسم|آیتالله خويى]] خوشه چينى نموده به مرتبۀ اجتهاد نائل آمد. از مشهور شدن و در معرض فتوى قرار دادن خويش اجتناب ورزيده و در انزوا مشغول تحقيق و تدريس بود و كمتر با كسى معاشرت داشت تا توانست تفسير خود را به اتمام رساند. | ||
نسخهٔ ۲۸ اوت ۲۰۱۷، ساعت ۰۱:۰۵
| نام | حائری طهرانی، علی |
|---|---|
| نام های دیگر | |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | کربلای معلی |
| رحلت | 1300 هـ.ش یا 1340 هـ.ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | مقتنیات الدرر |
| کد مؤلف | AUTHORCODE2781AUTHORCODE |
مير سيد على حائرى فرزند حسين بن يونس لاريجانى حائرى معروف به بهشتى عالم، فاضل، اديب، لغوى، محدث، فقيه و مفسر از اعلام شيعه در قرن چهاردهم هجرى مىباشد.
وى در سال 1270ق در كربلا متولد و مدتى در حوزۀ كربلا از علماى بزرگوار آن حوزه استفاده نمود، سپس به سامرا رفته و از محضر مجدّد شيرازى برخوردار شده است و با دستور ايشان (كمى پيش از رحلت معظم له) به سال 1312 ه به تهران هجرت مىنمايند و از اعلام معاصر تهران محسوب مىگردند.
ايشان در نجف نيز از بزرگانى چون آیتالله خويى خوشه چينى نموده به مرتبۀ اجتهاد نائل آمد. از مشهور شدن و در معرض فتوى قرار دادن خويش اجتناب ورزيده و در انزوا مشغول تحقيق و تدريس بود و كمتر با كسى معاشرت داشت تا توانست تفسير خود را به اتمام رساند.
در زهد و تقوى كم نظير بود، متجاوز از بيست و دو سال متوالى در مسجد جامع تهران در اوايل شب تفسير قرآن مىگفت.مرحوم حسين اثنا عشرى شاه عبدالعظيمى صاحب تفسير اثنیعشر ى از شاگردان وى بوده است.مرحوم حاج آقا بزرگ در نقباء البشر ذكر خيرى از او دارند و دوران مصاحبت او را يادآور شده است.وفات وى به تاريخ 1340 ق1300/ش ثبت شده است.(برخى نيز حدود 1353ق مىدانند).