نجفی اصفهانی، محمدباقر: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'مولف' به 'مؤلف') |
جز (جایگزینی متن - 'محمد تقى' به 'محمدتقى') |
||
| خط ۴۰: | خط ۴۰: | ||
«آیت‌الله شيخ محمد باقر نجفى اصفهانى»، فرزند | «آیت‌الله شيخ محمد باقر نجفى اصفهانى»، فرزند محمدتقى نجفى اصفهانى، از علماى نام‌دار قرن سيزدهم هجرى، در اصفهان مى‌باشد كه به مبارزه با فرقه ضاله بابيه پرداخت. | ||
وى به سال 1234ق، در خانه شيخ | وى به سال 1234ق، در خانه شيخ محمدتقى، پدرى فاضل، متولد شد. او كه تا سن 13 سالگى از محضر درس پدر بهره‌ها برد، به نجف اشرف رفت و تحت تربيت استادانى مانند محمد حسن نجفى، كاشف الغطاء و [[شيخ انصارى]] قرار گرفت و با كوله‌بارى از علم و دانش، به اصفهان رفت و توشه سال‌هاى تحصيل در نجف را در كلاس درسش در اصفهان در اختيار طالبان علم قرار داد. | ||
وى، پس از بازگشت به اصفهان، در مسجد شاه(مسجد امام)، به تدريس علوم دينى پرداخت و شاگردانى چون سيد اسماعيل صدر، [[یزدی، محمدکاظم بن عبدالعظیم|سيد محمد كاظم يزدى]] طباطبايى و [[شریعت اصفهانی، فتح‌الله|شريعت اصفهانى]] را تربيت كرد. | وى، پس از بازگشت به اصفهان، در مسجد شاه(مسجد امام)، به تدريس علوم دينى پرداخت و شاگردانى چون سيد اسماعيل صدر، [[یزدی، محمدکاظم بن عبدالعظیم|سيد محمد كاظم يزدى]] طباطبايى و [[شریعت اصفهانی، فتح‌الله|شريعت اصفهانى]] را تربيت كرد. | ||
نسخهٔ ۲۴ اوت ۲۰۱۷، ساعت ۱۷:۲۹
| نام | نجفی اصفهانی، محمد باقر |
|---|---|
| نام های دیگر | حجه الاسلام، محمدباقر بن محمدتقی
شیخ الکبیر، محمدباقر بن محمدتقی ایوان کیفی، محمدباقر بن محمدتقی |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 1301 هـ.ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE2446AUTHORCODE |
با نجفی، محمدباقر اشتباه نشود.
معرفى اجمالى
«آیت‌الله شيخ محمد باقر نجفى اصفهانى»، فرزند محمدتقى نجفى اصفهانى، از علماى نام‌دار قرن سيزدهم هجرى، در اصفهان مى‌باشد كه به مبارزه با فرقه ضاله بابيه پرداخت.
وى به سال 1234ق، در خانه شيخ محمدتقى، پدرى فاضل، متولد شد. او كه تا سن 13 سالگى از محضر درس پدر بهره‌ها برد، به نجف اشرف رفت و تحت تربيت استادانى مانند محمد حسن نجفى، كاشف الغطاء و شيخ انصارى قرار گرفت و با كوله‌بارى از علم و دانش، به اصفهان رفت و توشه سال‌هاى تحصيل در نجف را در كلاس درسش در اصفهان در اختيار طالبان علم قرار داد.
وى، پس از بازگشت به اصفهان، در مسجد شاه(مسجد امام)، به تدريس علوم دينى پرداخت و شاگردانى چون سيد اسماعيل صدر، سيد محمد كاظم يزدى طباطبايى و شريعت اصفهانى را تربيت كرد.
وى فقط به تدريس اكتفا نكرد و رسيدگى به امور مردم و كمك به حل و فصل مشكل آنها را نيز سرلوحه كار خود قرار داد.
ايشان، در مقام قضاوت نيز بود و در دوران مشروطيت، در كنار ساير علماى روشن‌فكر، به مبارزه با مبلغان دروغين دينى مى‌پرداخت.
يكى از ويژگى‌هاى ايشان اين بود كه با انحرافات دينى، به‌ويژه بابيت كه در اصفهان در آن مقطع زمانى، تبليغات زيادى داشت، مبارزات شديدى كرد و بعضى از آنها را از صحنه خارج كرده است.
كتاب «هداية المسترشدين» كه شرح بر معالم مى‌باشد، تأليف وى است.
وى، در 23 صفر 1301ق، در نجف اشرف درگذشت و در همان‌جا به خاك سپرده شد.