إعجاز القرآن الكريم: تفاوت میان نسخه‌ها

در مقدمه، به عناوين ابواب و فصول کتاب، اشاره شده است ....<ref>مقدمه، ص5 - 7</ref>

در تمهيد، به طرح مباحث كلى از جمله نياز مردم به پيامبران الهى(ع)، تعريف معجزه در لغت و اصطلاح، شروط معجزه، تفاوت ميان معجزه و كرامت، بقاى معجزه رسول(ص)، مقصود از اعجاز قرآن و... پرداخته شده است ....<ref>تمهيد، ص9 - 31</ref>

#دوره اشارات: از قديمى‌ترين كتبى كه درباره قرآن كريم تأليف شده، کتاب‌هايى است كه از معانى قرآن سخن به ميان آورده‌اند. در اين‌گونه كتب، قضيه اعجاز، مستقيما بررسى نشده، بلكه اشاراتى به قضيه مزبور بدون ذكر كلمه اعجاز صورت گرفته است. از جمله اين كتب، «مجاز القرآن» ابى‌عبيده و «معاني القرآن» فراء است كه در قرن دوم هجرى نوشته شده‌اند. در قرن سوم هجرى، كلمه اعجاز و بسيارى از اشارات مربوط به اين موضوع را در كتب مربوطه، همچون نوشته‌هاى نظام، [[جاحظ، عمرو بن بحر|جاحظ]]، [[ابن قتیبه، عبدالله بن مسلم|ابن قتيبه]] و واسطى، مى‌يابيم ....<ref>متن کتاب، ص35 - 39</ref>

#دوره رسائل: در قرن چهارم، دو رساله پيرامون موضوع اعجاز قرآن تأليف شد كه به نظر نويسنده، اساس نوشته‌هاى بعدى در اين موضوع قرار گرفت. اين دو رساله عبارتند از: «النكت في إعجاز القرآن» نوشته ابوعيسى رمانى و «بيان إعجاز القرآن» ابوسليمان خطابى ....<ref>همان، ص39 - 48</ref>

#دوره كتب: از جمله علمايى كه در اين دوره کتاب نوشته‌اند، عبارتند از: باقلانى، قاضى عبدالجبار همدانى، عبدالقاهر جرجانى، [[زمخشری، محمود بن عمر|محمود بن عمر زمخشرى]] ....<ref>همان، ص49 - 79</ref>

فصل دوم، به تحقيقاتى كه نويسندگان جديد پيرامون اعجاز نموده‌اند، اختصاص داشته و در آن، كتب زير، مورد بحث و بررسى قرار گرفته است: «إعجاز القرآن» رافعى؛ «النبأ العظيم» محمد عبدالله دراز؛ «التصوير الفني» [[سید قطب]]؛ «إعجاز القرآن» عايشه بنت‌الشاطى؛ «إعجاز القرآن» شيخ محمد متولى شعراوى و «دراسة الكتب المقدسة» موريس بوكاى ....<ref>همان، ص83 - 151</ref>

در فصل اول، اعجاز بيانى قرآن مورد بررسى قرار گرفته است. از جمله مباحث مطرح‌شده در اين فصل عبارتند از: اهميت اعجاز بيانى؛ كلمه قرآنى و اهميت كلمه، ارزش كلمه در زمان‌هاى پيشين؛ خصايص مفردات قرآنى؛ ادعاى ترادف در قرآن؛ استعمال الفاظ مختلف در مواضع متشابه و... ....<ref>همان، ص153 - 233</ref>

در فصل دوم، به اعجاز علمى قرآن پرداخته شده و در اين رابطه، نظر علماى زير، مورد بحث و بررسى قرار گرفته است: شاطبى، شيخ محمود شلتوت، محمود شاكر، غزالى، رازى، سيوطى، محمد عبده، [[رضا، محمد رشید|محمد رشيد رضا]]، مصطفى صادق رافعى، محمد عبدالله دراز، عبدالوهاب حموده و محمد احمد غمراوى ....<ref>همان، ص237 - 283</ref>