۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' ' به ' '
جز (جایگزینی متن - ' ،' به '،') |
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
||
| خط ۶۷: | خط ۶۷: | ||
نويسنده تألیف خود را بر اساس اين چهار فضيلت اخلاقى قرار داده و چهار باب اصلى كتاب را بدان فضايل موسوم ساخته و با بيان حكايات و امثال متعدد، به شرح اين محاسن اخلاقى پرداخته است. | نويسنده تألیف خود را بر اساس اين چهار فضيلت اخلاقى قرار داده و چهار باب اصلى كتاب را بدان فضايل موسوم ساخته و با بيان حكايات و امثال متعدد، به شرح اين محاسن اخلاقى پرداخته است. | ||
وى سبك نثر موزون و آميخته با شعر خود را از سعدى سرمشق گرفته و خود را شاگرد مكتب وى كرده و از حيث محتوا، به [[اخلاق ناصری]] | وى سبك نثر موزون و آميخته با شعر خود را از سعدى سرمشق گرفته و خود را شاگرد مكتب وى كرده و از حيث محتوا، به [[اخلاق ناصری]] خواجه نصير نظر داشته و تقسيم‌بندى ابواب كتاب را بر آن اساس منظور داشته است. اين دو كتاب بزرگ قرن هفتم هجرى، الهام‌بخش اوست كه به شرح و بيان فضيلت‌ها بپردازد و تا آن‌جا كه در توان اوست، هم از معارف و اخلاق خواننده را بهره‌مند كند و هم نثرى موزون و موجز به تقليد از گلستان ارائه دهد و نام خود را در شمار پيروان مكتب سعدى قلمداد كند. | ||
نكته جالبى كه در نثر اين اثر وجود دارد، استفاده فراوان نويسنده از امثال فارسى و عربى است. وى از امثال و حكم به خصوص امثال عرب، فراوان استفاده مى‌كند و سبب اين كار را بايد در سبك و شيوه زمان او جستجو كرد. | نكته جالبى كه در نثر اين اثر وجود دارد، استفاده فراوان نويسنده از امثال فارسى و عربى است. وى از امثال و حكم به خصوص امثال عرب، فراوان استفاده مى‌كند و سبب اين كار را بايد در سبك و شيوه زمان او جستجو كرد. | ||
| خط ۸۷: | خط ۸۷: | ||
در باب دوم كه باب شجاعت است، حكاياتى از زندگانى و سخنان دلاوران نامدار تاريخ، همچون: [[علی بن ابیطالب(ع)، امام اول|حضرت على(ع)]]، حضرت موسى(ع)، مالك اشتر، عبدالله زبير، اسكندر، افراسياب، يعقوب ليث، مصعب بن زبير، عمادالدوله ديلمى، اردشير بابكان، جلال الدين خوارزمشاه، لطفعلى‌خان زند، شاه منصور مظفرى، عمروبن معدى كرب، و... نقل شده است. | در باب دوم كه باب شجاعت است، حكاياتى از زندگانى و سخنان دلاوران نامدار تاريخ، همچون: [[علی بن ابیطالب(ع)، امام اول|حضرت على(ع)]]، حضرت موسى(ع)، مالك اشتر، عبدالله زبير، اسكندر، افراسياب، يعقوب ليث، مصعب بن زبير، عمادالدوله ديلمى، اردشير بابكان، جلال الدين خوارزمشاه، لطفعلى‌خان زند، شاه منصور مظفرى، عمروبن معدى كرب، و... نقل شده است. | ||
در باب سوم كه عفت نام دارد، حكاياتى از عارفان مشهور چون: ابراهيم ادهم، ذوالنون مصرى، يحيى بن معاذ، عبدالله مبارك، بايزيد بسطامى، حكيم سنائى، جنيد بغدادى، معروف كرخى، مالك بن دينار، شقيق بلخى و همچنين از ديگر بزرگان و نامداران دين و ملك مانند: [[امام سجاد(ع)]]، ابراهيم خليل، كريم‌خان زند، عمار ياسر، [[غزالی، محمد بن محمد|امام محمد غزالى]]، [[شریف‌الرضی، محمد بن حسین|سيد رضى]] | در باب سوم كه عفت نام دارد، حكاياتى از عارفان مشهور چون: ابراهيم ادهم، ذوالنون مصرى، يحيى بن معاذ، عبدالله مبارك، بايزيد بسطامى، حكيم سنائى، جنيد بغدادى، معروف كرخى، مالك بن دينار، شقيق بلخى و همچنين از ديگر بزرگان و نامداران دين و ملك مانند: [[امام سجاد(ع)]]، ابراهيم خليل، كريم‌خان زند، عمار ياسر، [[غزالی، محمد بن محمد|امام محمد غزالى]]، [[شریف‌الرضی، محمد بن حسین|سيد رضى]] و... ذكر شده است. | ||
در آخرين باب كه باب عدالت مى‌باشد، از پيامبران و راهنمايان بشر همچون: [[امام على(ع)]]، حضرت موسى(ع)، داود(ع)، سليمان (ع) و فرمانروايانى كه به دادگرى شهره بودند، چون: اردشير بابكان، انوشيروان، سبكتكين، ملكشاه سلجوقى و امثال ايشان، حكاياتى آمده است. | در آخرين باب كه باب عدالت مى‌باشد، از پيامبران و راهنمايان بشر همچون: [[امام على(ع)]]، حضرت موسى(ع)، داود(ع)، سليمان (ع) و فرمانروايانى كه به دادگرى شهره بودند، چون: اردشير بابكان، انوشيروان، سبكتكين، ملكشاه سلجوقى و امثال ايشان، حكاياتى آمده است. | ||