ابن شاهین، عمر بن احمد: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'مولف' به 'مؤلف') |
جز (جایگزینی متن - '/ نوع اثر: کتاب / نقش: نويسنده' به '') |
||
| خط ۶۰: | خط ۶۰: | ||
== وابسته‌ها == | == وابسته‌ها == | ||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[تاریخ أسماء الثقات ممن نقل عنهم العلم]] | [[تاریخ أسماء الثقات ممن نقل عنهم العلم]] | ||
[[فضائل فاطمة الزهراء «عليها السلام»]] | [[فضائل فاطمة الزهراء «عليها السلام»]] | ||
[[تاريخ أسماء الثقات]] | [[تاريخ أسماء الثقات]] | ||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
نسخهٔ ۲۹ آوریل ۲۰۱۷، ساعت ۱۴:۴۹
| نام | ابن شاهین، عمر بن احمد |
|---|---|
| نام های دیگر | ابن شاهین، ابیحفص عمر |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 385 هـ.ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE10436AUTHORCODE |
«ابن شاهين، ابوحفص عمر بن احمد بن عثمان» ملقب به واعظ (297-385ق)، محدث و رجالى بغداد، اصالتاً از مرورود خراسان بود. او از 11 سالگى در بغداد به استماع حديث پرداخت و پس از سال 330ق براى استماع از محدثان دمشق به آن شهر هجرت نمود.وى سفرهايى نيز به بصره، فارس و مصر داشته است.
از جمله مهم‌ترين مشايخ ابن شاهين در حديث مى‌توان از ابوبكر بن ابى داوود، ابوالقاسم بغوى و محمد بن محمد باغندى نام برد. او در قرائت نيز از ابن ابى داوود، ابن مجاهد، ابوبكر نقاش و احمد بن مسعود زهرى بهره جست.
لازم به ذكر است كه ابن شاهين نخستين بار در 332ق در بصره حديث گفته است. برخى از رجال‌شناسان بر وثاقت ابن شاهين در نقل حديث نيز تصريح كرده‌اند. خطيب بغدادى ذهبى معتقد است كه ابن شاهين به غوامض و مشكلات حديث احاطه نداشت و جمعى از اهل حديث سهل‌انگارى و اشتباهات وى را گوشزد كرده‌اند و در منابع اشاره شده كه وى دانش چندانى در فقه نداشته است.
راويان بسيارى از جمله پسرش عبيدالله بن عمر، محمد بن ابى الفوارس، هلال بن محمد حفار، احمد بن محمد بَرْقانى و ابوسعد مالينى از او استماع حديث كرده‌اند و حسين بن على طناجيرى از وى قرائت آموخته است.
او در بغداد وفات يافت و در باب حرب كنار قبر احمد بن حنبل مدفون شد.
آثار
ابن شاهين داراى آثار بسيارى بوده كه شمار آنها را تا 330 عنوان ذكر كرده‌اند. از آن جمله است:
1. تاريخ اسماء التقات ممن نقل عنهم العلم؛
2. فضائل فاطمه الزهراء(ع)؛
3. امالى ابن شاهين؛
4. شرح مذاهب اهل السنه (ظاهريه)؛
5. ناسخ الحديث و منسوخه.