بر درگاه دوست؛ یاد او: تفاوت میان نسخه‌ها

وى به اين سؤال كه: «در اين بهار كه خداوند زمينه‌هاى لازم براى دعا و عبادت را براى ما فراهم آورده است، دعا را چگونه شروع كنيم؟»، برترين سخنى را كه مى‌توان دعا را بدان شروع كرد، ستايش خدا و حمد و ثناى او دانسته است.

گرچه محتواى بعضى از دعاها، همچنين بعضى از آيات قرآن، مطالبى است كه براى ما به درستى قابل درك و فهم نيست و به اصطلاح، از متشابهات به شمار مى‌رود، ولى به باور نويسنده، گاهى توجه به همين مضامين نيز مى‌تواند براى انسان مفيد باشد.

در فراز ديگرى از اين دعا، آمده است كه: «ستايش خدايى را كه نسبت به من حلم مى‌ورزد و با من چنان رفتار مى‌كند كه گويى اصلاً گناهى مرتكب نشده‌ام» و نويسنده تأكيد مى‌نمايد كه بايد توجه داشت اين همه حلم و گذشت خداوند، مخصوص اين دنياست كه عقوبت اعمال زشت انسان را به تأخير مى‌اندازد تا شايد باز گردد و از اعمال زشت خود پشيمان شود؛ لذا، نسبت به انسان گنهكار چنان رأفت و رحمت از خود نشان مى‌دهد كه وقتى همين انسان گنهكار به سوى او مى‌رود گويا دوستش به سراغ او آمده است. نمى‌گويد تو بودى كه بارها با من مخالفت كردى و مرتكب معصيت شدى. نه تنها او را طرد نمى‌كند، بلكه به گونه‌اى با او رفتار مى‌نمايد كه گويا اصلاً گناهى مرتكب نشده است.

در پايان اين كتاب، اثر ديگرى تحت عنوان «ياد او» كه حاصل سلسله گفتارهاى آيت‌الله مصباح مى‌باشد، آمده است كه به عنوان درآمد و شرحى بر خطبه 222 نهج‌البلاغه بوده و نگارش و تدوين آن، توسط [[سبحانی، کریم|حجت‌الاسلام كريم سبحانى]]، انجام پذيرفته است. بررسى مفهوم ذكر، اطلاقات و استعمالات ذكر، انواع و حقيقت ذكر، آثار اعراض از ياد خدا، اهميت و كيفيت محاسبه نفس از جمله عناوين مطرح شده در اين اثر است.