۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - ')م' به ') م') |
جز (جایگزینی متن - ':ت' به ': ت') |
||
خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
از سوى ديگر، علما و ادبا مورد توجه و حمايت زمامداران قرار داشتند و از مزاياى استثنايى بهرهمند بودند([[ابنکثیر، اسماعیل بن عمر|ابن كثير]]،16/13)، از اين رو،شعراى آن سامان غالبا در اطراف اميران گرد مىآمدند و با پاداشها و مستمريهاى آنان زندگى را مىگذراندند، اما ابن ابى اصبع، با آنكه شعر نيك مىسرود(ابن صابونى،13؛ ابن تغرى بردى، همانجا)و در بيشتر زمينههاى شعرى،حتى مدح و هجاء، هنر خود را نشان داده(براى نمونه نك:عباسى،18/4؛شرف، مقدمۀ تحرير،30-31؛همو، مقدمۀ بديع،81)،غالبا خويشتن را از اشتغالات دربارى بر كنار مىداشت و بيشتر به تحقيق و تأليف مىپرداخت.شايد به همين سبب است كه در آثار بر جاى مانده از او، مديحه سرايى زيادى ديده نمىشود. | از سوى ديگر، علما و ادبا مورد توجه و حمايت زمامداران قرار داشتند و از مزاياى استثنايى بهرهمند بودند([[ابنکثیر، اسماعیل بن عمر|ابن كثير]]،16/13)، از اين رو،شعراى آن سامان غالبا در اطراف اميران گرد مىآمدند و با پاداشها و مستمريهاى آنان زندگى را مىگذراندند، اما ابن ابى اصبع، با آنكه شعر نيك مىسرود(ابن صابونى،13؛ ابن تغرى بردى، همانجا)و در بيشتر زمينههاى شعرى،حتى مدح و هجاء، هنر خود را نشان داده(براى نمونه نك:عباسى،18/4؛شرف، مقدمۀ تحرير،30-31؛همو، مقدمۀ بديع،81)،غالبا خويشتن را از اشتغالات دربارى بر كنار مىداشت و بيشتر به تحقيق و تأليف مىپرداخت.شايد به همين سبب است كه در آثار بر جاى مانده از او، مديحه سرايى زيادى ديده نمىشود. | ||
ابن ابى اصبع اساسا شعر را براى به كارگيرى صنايع شعرى مىسرود(نك:تحرير،189)و شايد شهرت يافتن وى به شاعرى (ابن | ابن ابى اصبع اساسا شعر را براى به كارگيرى صنايع شعرى مىسرود(نك: تحرير،189)و شايد شهرت يافتن وى به شاعرى (ابن | ||
صابونى،13؛[[ذهبى]]،30/1؛كتبى، همانجا؛سيوطى،حسن المحاضرة،327/1؛عباسى،588)بدان سبب باشد كه ابن شعّار (ه م)تذكره | صابونى،13؛[[ذهبى]]،30/1؛كتبى، همانجا؛سيوطى،حسن المحاضرة،327/1؛عباسى،588)بدان سبب باشد كه ابن شعّار (ه م)تذكره | ||
خط ۷۰: | خط ۷۰: | ||
دربارۀ اين کتاب مىتوان دريافت كه مؤلّف در نحوۀ تدوين و نامگذارى اين کتاب نكات دقيقى را در نظر داشته است.از اين کتاب يك نسخۀ عكسى در دار الكتب المصريّه به شمارۀ 4931 ادب موجود است. | دربارۀ اين کتاب مىتوان دريافت كه مؤلّف در نحوۀ تدوين و نامگذارى اين کتاب نكات دقيقى را در نظر داشته است.از اين کتاب يك نسخۀ عكسى در دار الكتب المصريّه به شمارۀ 4931 ادب موجود است. | ||
ديگر آثار ابن ابى اصبع عبارتند از:درر الامثال كه وى در آنجا كه چگونگى گردآورى و تدوين اين کتاب را توضيح مىدهد، از آن به عنوان کتاب كبير ياد مىكند(نك:تحرير،219؛بديع،87 و 88)؛ | ديگر آثار ابن ابى اصبع عبارتند از:درر الامثال كه وى در آنجا كه چگونگى گردآورى و تدوين اين کتاب را توضيح مىدهد، از آن به عنوان کتاب كبير ياد مىكند(نك: تحرير،219؛بديع،87 و 88)؛ | ||
الكافلة بتأويل تلك عشرة كاملة(بديع،254)كه زركشى (د 794 ق/ 1392 م)نسخهاى از اين رساله را در اختيار داشته و در کتاب خود، البرهان،قسمتى از آن را نقل كرده است(481/2،482)؛ الشافية فى علم القافية؛ الميزان فى الترجيح بين كلام قدامة و خصومه، ابن ابى اصبع اين دو کتاب را در اثبات شعر نبودن قرآن مجيد تأليف كرده و کتاب اخير ظاهرا ناتمام مانده است(نك:بديع،166).توصيههاى ابن ابى اصبع به كاتبان و شاعران نيز كه به صورت خاتمۀ«باب التهذيب و التأديب» در کتاب تحرير التحبير آمده است(صص 412-424)و قسمتى از آن در صبح الاعشى (قلقشندى،326/2،327)و مختصرى از آن در خزانة الادب(ابن حجه،236،237)و برگزيدهاى از آن در انوار الربيع(ابن معصوم،632)آمده،شايسته است كه به عنوان يك رسالۀ جداگانه مورد تحقيق و تجزيه و تحليل قرار گيرد.ابن ابى اصبع در اين توصيهها بر اصالت معانى نسبت به الفاظ تكيه مىكند و شاعران و نثر نويسان را از صنايع لفظى تهى از محسنات معنوى برحذر مىدارد و پيروى از شيوۀ سخنورى [[امام على (ع)]] و يكّه تازان ميدانهاى فصاحت و بلاغت مانند ابن مقفّع، سهل بن هارون و [[جاحظ، عمرو بن بحر|جاحظ]] را كه | الكافلة بتأويل تلك عشرة كاملة(بديع،254)كه زركشى (د 794 ق/ 1392 م)نسخهاى از اين رساله را در اختيار داشته و در کتاب خود، البرهان،قسمتى از آن را نقل كرده است(481/2،482)؛ الشافية فى علم القافية؛ الميزان فى الترجيح بين كلام قدامة و خصومه، ابن ابى اصبع اين دو کتاب را در اثبات شعر نبودن قرآن مجيد تأليف كرده و کتاب اخير ظاهرا ناتمام مانده است(نك:بديع،166).توصيههاى ابن ابى اصبع به كاتبان و شاعران نيز كه به صورت خاتمۀ«باب التهذيب و التأديب» در کتاب تحرير التحبير آمده است(صص 412-424)و قسمتى از آن در صبح الاعشى (قلقشندى،326/2،327)و مختصرى از آن در خزانة الادب(ابن حجه،236،237)و برگزيدهاى از آن در انوار الربيع(ابن معصوم،632)آمده،شايسته است كه به عنوان يك رسالۀ جداگانه مورد تحقيق و تجزيه و تحليل قرار گيرد.ابن ابى اصبع در اين توصيهها بر اصالت معانى نسبت به الفاظ تكيه مىكند و شاعران و نثر نويسان را از صنايع لفظى تهى از محسنات معنوى برحذر مىدارد و پيروى از شيوۀ سخنورى [[امام على (ع)]] و يكّه تازان ميدانهاى فصاحت و بلاغت مانند ابن مقفّع، سهل بن هارون و [[جاحظ، عمرو بن بحر|جاحظ]] را كه |
ویرایش