۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
منهاج البراعة في شرح نهج‌البلاغة (خویی) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۱ مارس ۲۰۱۷، ساعت ۰۱:۳۷
، ۲۱ مارس ۲۰۱۷جایگزینی متن - 'ز«' به 'ز «'
جز (جایگزینی متن - 'ب«' به 'ب «') |
جز (جایگزینی متن - 'ز«' به 'ز «') |
||
| خط ۶۵: | خط ۶۵: | ||
مؤلف، انگيزه خود را از نگارش اين شرح، فقدان شرحى درخور و شايسته بر «نهج البلاغة» دانسته و اين شرح را به انگيزه حل مشكلات و آسان ساختن دشوارى‌هاى آن نگاشته است. | مؤلف، انگيزه خود را از نگارش اين شرح، فقدان شرحى درخور و شايسته بر «نهج البلاغة» دانسته و اين شرح را به انگيزه حل مشكلات و آسان ساختن دشوارى‌هاى آن نگاشته است. | ||
در ميان شرح‌هايى كه در قرن سيزدهم هجرى بر «نهج البلاغة» نگاشته شده، اين شرح، از جايگاه ويژه‌اى برخوردار است. اين كتاب كه يكى از گسترده‌ترين شرح‌های «نهج البلاغة» به شمار مى‌رود، شرحى از | در ميان شرح‌هايى كه در قرن سيزدهم هجرى بر «نهج البلاغة» نگاشته شده، اين شرح، از جايگاه ويژه‌اى برخوردار است. اين كتاب كه يكى از گسترده‌ترين شرح‌های «نهج البلاغة» به شمار مى‌رود، شرحى از آغاز «نهج البلاغة» تا پايان خطبه دويست و بيست و هشتم بوده و در چهارده مجلد انتشار يافته است. | ||
كتاب حاضر، در آغاز با خطبه‌اى شيوا و بليغ و رسا آغاز مى‌شود. اين خطبه در عين اينكه از عذوبت خاصى برخوردار است، از لحاظ تعبير هم از فخامت ويژه‌اى بهره‌مند است. مرحوم مير حبيب الله خويى پس از اين كه شرح خود را با آن خطبه افتتاح مى‌كند، مقدمه‌اى را تمهيد مى‌كند كه بسيار مفصل است. در اين مقدمه، انگيزه خود را براى اقدام به تدوين شرحى بر «نهج البلاغة» ذكر مى‌كند و يادآور مى‌شود كه كتاب «نهج البلاغة» ميان فضلا و دانشمندان و برجستگان، اهميت، شهرت و حيثيت خاصى كسب كرده و در نتيجه علما، به شرح و گزارش«نهج البلاغة» روى آورده‌اند و شروح زيادى بر آن نوشته‌اند كه در ميان اين شروح، چند شرح داراى شهرت بيشترى است؛ يكى از آن شروح، هم‌نام همين شرح است و از قطب الدين راوندى مى‌باشد. شارح، در ادامه، از شرح ابن ابى الحديد معتزلى و شرح ابن ميثم بحرانى ياد كرده است. | كتاب حاضر، در آغاز با خطبه‌اى شيوا و بليغ و رسا آغاز مى‌شود. اين خطبه در عين اينكه از عذوبت خاصى برخوردار است، از لحاظ تعبير هم از فخامت ويژه‌اى بهره‌مند است. مرحوم مير حبيب الله خويى پس از اين كه شرح خود را با آن خطبه افتتاح مى‌كند، مقدمه‌اى را تمهيد مى‌كند كه بسيار مفصل است. در اين مقدمه، انگيزه خود را براى اقدام به تدوين شرحى بر «نهج البلاغة» ذكر مى‌كند و يادآور مى‌شود كه كتاب «نهج البلاغة» ميان فضلا و دانشمندان و برجستگان، اهميت، شهرت و حيثيت خاصى كسب كرده و در نتيجه علما، به شرح و گزارش«نهج البلاغة» روى آورده‌اند و شروح زيادى بر آن نوشته‌اند كه در ميان اين شروح، چند شرح داراى شهرت بيشترى است؛ يكى از آن شروح، هم‌نام همين شرح است و از قطب الدين راوندى مى‌باشد. شارح، در ادامه، از شرح ابن ابى الحديد معتزلى و شرح ابن ميثم بحرانى ياد كرده است. | ||