نمایش مبدأ برای کیمیا (ویژه‌نامه مولانا)

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NURکیمیا (ویژه‌نامه مولانا)J1.jpg
| عنوان =کیمیا (ویژه‌نامه مولانا)
| عنوان‌های دیگر =
|پدیدآورندگان 
| پدیدآوران = 
[[بهشتی شیرازی، سید احمد]] (گردآورنده)
|زبان 
| زبان =
| کد کنگره =‏PIR 4005/ب۹ک۹ ۱۳۶۶
| موضوع = ادبیا‌ت‌ فا‌رسی‌ - مجموعه‌ها‌,مقا‌له‌ ها‌ و خطا‌به‌ ها‌ عرفا‌ن‌
|ناشر 
| ناشر =انتشارات روزنه 
| مکان نشر =تهران
| سال نشر =1389 

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE.....AUTOMATIONCODE
| چاپ =اول
| شابک =
| تعداد جلد =
| کتابخانۀ دیجیتال نور =
| کتابخوان همراه نور =
| کد پدیدآور =
| پس از =
| پیش از =
}}
'''کیمیا (ویژه‌نامه مولانا)''' دفتری در ادبیات و هنر و عرفان، جلد چهارم، شماره 9، گردآورنده، [[بهشتی شیرازی، سید احمد|سید احمد بهشتی شیرازی]] (متولد 1323ش)، این مجموعه، شامل 37 نوشتار در قالب مقاله، نقد، شرح، گفت و گو و شعر درباره زندگی، اندیشه و آثار مولاناست.

مهم‌ترین عناوین مطالب این ویژه‌نامه و نویسندگان آن‌ها عبارتند از:

حکایت نی/ حسین الهی قمشه‌ای؛
 
رسالۀ النائیه/ عبدالرحمن جامی، به اهتمام سید احمد بهشتی شیرازی؛

نی‌نامه/ یعقوب چرخی(قرن نهم) به اهتمام [[خلیلی، خلیل‌الله|خلیل‌الله خلیلی]]؛

تفسیر معنوی بر دیباچه مثنوی/ [[کاظم‌زاده ایرانشهر، حسین|حسین کاظم‌زاده ایرانشهر]]؛

مولانا و آثار او/ منوچهر مرتضوی؛

تحلیل یکی از تمثیلات مثنوی (شیرو نخجیران)/ منوچهر مرتضوی؛

مظاهر نبوع مولانا/ احمد ترجانی زاده؛ 

مولوی پژوهی در ایران و ترکیه/ توفیق ه. سبحانی؛

دفتر هفتم مثنوی از مولانا نیست/ توفیق ه. سبحانی؛ 

شرحی بر داستان دقوقی/ به اهتمام بدری آتابای؛ 

شرح حال مولانا/ محمد امین ادیب طوسی؛ 

سماع در دورۀ مولانا/ هلموت ریتر، ترجمه تحسین یازیجی، ناجی طوقماق؛

نقدی بر شرخ مثنوی شریف(فروزانفر)/ عبدالعزیز صاحب جواهر؛

هر کسی از ظن خود شد یار من/ مولانا از دیدگاه شریعتی؛

شرح شمس و مولانا بر احادیث / سید احمد بهشتی شیرازی؛

نقدی بر تصحیح دیوان شمسس مرحوم فروزانفر/ سید احمد بهتشی شیرازی؛ 

دیوان عارف چلبی(نوه مولانا)/ به اهتمام پدرام میرزایی؛

نقدی بر رمان کیمیا خاتون/ سید احمد بهشتی شیرازی؛

حضرت مولانا(احوال و آثار مولانا از زبان دوستان و اقربا و عاشقانش)/ به اهتمام سید احمد بهشتی شیرازی.

در جای جای این اثر تصاویر گوناگونی هم زینت بخش کتاب شده است. <ref> ر.ک: عالمی، محمدعلم، ص119-120</ref>