نمایش مبدأ برای کلیات قاسم انوار

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR103863J1.jpg
| عنوان = کلیات قاسم انوار
| عنوان‌های دیگر = 
| پدیدآورندگان
| پدیدآوران = 
[[ق‍اس‍م‌ ان‍وار، ع‍ل‍ی‌ ب‍ن‌ ن‍ص‍ی‍ر]] (نويسنده)
[[نفیسی، سعید ]] (مصحح)
[[نفیسی، سعید]] (مقدمه‌نويس)
|زبان
| زبان = فارسی
| کد کنگره =     
| موضوع =شعر فارسی - قرن 9ق. - شعر عرفانی - قرن 9ق.
|ناشر 
| ناشر = کتابخانه سنايی
| مکان نشر = ایران - تهران
| سال نشر = 1337ش
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE103863AUTOMATIONCODE
| چاپ = 1
| شابک = 
| تعداد جلد = 1
| کتابخانۀ دیجیتال نور = 103863
| کتابخوان همراه نور = 103863
| کد پدیدآور = 75548
| پس از = 
| پیش از = 
}}
'''کلیات قاسم انوار'''، مجموعه آثار منظوم و منثور [[ق‍اس‍م‌ ان‍وار، ع‍ل‍ی‌ ب‍ن‌ ن‍ص‍ی‍ر|علی بن نصیر بن هارون بن ابوالقاسم حسینی تبریزی]]، ملقب به [[ق‍اس‍م‌ ان‍وار، ع‍ل‍ی‌ ب‍ن‌ ن‍ص‍ی‍ر|قاسم انوار]] و متخلص به قاسمی (757- 837ق) است که با تصحیح و مقدمه [[نفیسی، سعید|سعید نفیسی]] منتشر شده است.

[[نفیسی، سعید|نفیسی]] معتقد است که [[ق‍اس‍م‌ ان‍وار، ع‍ل‍ی‌ ب‍ن‌ ن‍ص‍ی‍ر|قاسم انوار]] را نمی‌توان جز سرایندگان پایه اول و دوم زبان فارسی قرار داد و در میان سخن‌سرایان تصوف نیز پایه نخستین را ندارد. در سخن او، آن لطف کلام و زیبایی الفاظ و خوش آهنگی که شعر فارسی را در سراسر جهان معروف کرده، نیست؛ اما جای شک نیست که وی مانند [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا جلال‌الدین]]، در بند لفظ نبوده و در پی معنی گشته است و مقصود وی از شاعری، بیان کردن افکار بلند حکیمانه و عارفانه‌ای است که داشته است و به همین جهت است که سخن وی در میان سرایندگان فارسی‌زبان، به غزل‌های [[مولوی، جلال‌الدین محمد|جلال‌الدین]] بیش از دیگران ماننده است<ref>مقدمه، صفحه صدوهفت</ref>.

غزل و مثنوی او، تقریبا در عرض یکدیگر است و گاهی مثنویات او را می‌توان بر غزلیاتش، ترجیح داد. اما اینکه دولتشاه در «تذکرة الشعراء» سخن وی را به شعر [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ]] تشبیه کرده است، به‌هیچ‌وجه درست نیست و هیچ یک از خصایص شعر حافظ را نمی‌توان در سخنان او یافت. تنها گاهی به وزن و قافیه و ردیف غزلیات حافظ، غزل سروده است<ref>همان، صفحه صدوهشت</ref>.

خاصیت عمده شعر او مانند [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا جلال‌الدین]]، این است که مشحون و مملو از آیات قرآن و بیشتر از سخنان و تعبیرات بزرگان تصوف است و از بسیاری از ایشان، در شعر خود، یاد کرده است. پیداست که وی مردی حکیم و آشنا به معارف اسلامی بوده است و در ادب و حکمت و فقه نیز دست داشته و از دانایان روزگار خود به‌شمار می‌رفته است<ref>همان</ref>.

در متن این نسخه از کتاب آنچه به نظم و نثر فارسی از وی مانده، چاپ شده است. این مجلد، شامل دیوان غزلیات و ترجیع‌بند و مراثی و مقطعات و ملمعات به زبان گیلک و زبان ترکی آذربایجان و رباعیات است. پس از آن، مثنویات کوتاه وی به اوزان مختلف و سه مثنوی مستقل: بیان واقعه دیدن امیر تیمور، صد مقام در اصطلاح صوفیه یا رساله عدد مقامات و انیس العارفین و سپس دو رساله نثر آمده است<ref>ر.ک: همان</ref>.