نمایش مبدأ برای کفا‌یة‌ النبيه‌ شرح‌ التنبيه‌ في فقه‌ الإما‌م‌ الشا‌فعي

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR65264J1.jpg
| عنوان = کفا‌یة‌ النبیه‌ شرح‌ التنبیه‌ فی‌ فقه‌ الإما‌م‌ الشا‌فعي
| عنوان‌های دیگر = الهدایة إلی أوهام الکفایة
| پدیدآورندگان
| پدیدآوران = 
[[ابن‌ رفعه‌، احمد بن‌ محمد]] (نويسنده)
[[اسنوی، عبدالرحیم بن حسن ]] (نويسنده)
[[مکی‌، مجدی‌ محمد سرور باسلوم‌]] (محقق)
|زبان
| زبان = عربی
| کد کنگره =     
| موضوع =
|ناشر 
| ناشر = دار الکتب العلمية
| مکان نشر = لبنان - بیروت
| سال نشر = 2009م
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE65264AUTOMATIONCODE
| چاپ = 1
| شابک = 
| تعداد جلد = 21
| کتابخانۀ دیجیتال نور = 65264
| کتابخوان همراه نور = 65264
| کد پدیدآور = 51999
| پس از = 
| پیش از = 
}}
'''كفاية النبيه شرح التنبيه في فقه الإمام الشافعي'''، اثر [[ابن‌ رفعه‌، احمد بن‌ محمد|ابوالعباس نجم‌الدین احمد بن محمد بن رفعه]] (متوفی 710)، شرحی است بر کتاب «[[التنبیه فی الفقه الشافعي|التنبيه في فقه الإمام الشافعي]]»، نوشته [[شیرازی، ابراهیم بن علی|ابواسحاق ابراهیم بن على بن یوسف بن عبدالله فیروزآبادى شیرازى]] (393-476ق) که همراه با کتاب «[[الهداية إلی أوهام الكفاية]]» اثر [[اسنوی، عبدالرحیم بن حسن|جمال‌الدین عبدالرحیم بن حسن اسنوی]] (متوفی 772ق)، با تحقیق و تعلیقات [[مکی‌، مجدی‌ محمد سرور باسلوم‌|مجدی محمد سرور باسلوم]]، منتشر شده است.

«[[التنبیه فی الفقه الشافعي|التنبيه في فقه الإمام الشافعي]]»، از مهم‌ترین متون فقهی شافعیان و کتابی است مختصر که جایگاه علمی مؤلف و ویژگی‌هایی مانند نثر روان و ساده، به‌کار بردن تعبیرات روشن و پرهیز کردن از جدل و مناقشه در میان آرا، آن را در زمره مهم‌ترین متون فقه شافعی قرار داده است؛ به‌طوری‌که در بین پنج کتاب فقهی مشهور شافعیان (التنبيه، المختصر، المهذَب، الوسيط و الوجيز) مقبول‌ترین متن فقهی بشمار می‌رود. در منابع فقهی شافعی به التنبيه و شرح‌های آن بسیار استناد شده ‌و فقهای شافعی آن را کتابی جامع و کامل می‌‌دانستند. بر التنبيه شروح متعددی نوشته شده است که اثر حاضر، از مهم‌ترین آنها می‌باشد<ref>ر.ک: سعیدی، فریده، ج6، ص264</ref>.

از مقدمه‌ای که ابن رفعه، شرح «[[التنبیه فی الفقه الشافعي|التنبيه]]» را با آن آغاز نموده، معلوم می‌شود وی برای این شرح، دو نام را انتخاب کرده است؛ زیرا ابتدا گفته است: «سميت المخطوط بكفاية النبيه» و سپس، بعد از آن، گفته است: «ولكن الكتاب في الحقيقة يسمی ببداية الفقيه» و سپس بر صحت نام اخیر، چنین دلیل آورده است: «کسی که این گفته را باور یا انکار می‌کند، سزاوار است عجله نکند و با دقت و تأنی آن را مطالعه کند که گمان من آن است که بیشتر روایات و فواید مأثور موجود در کتاب‌ها، در آن جمع‌آوری شده است». در واقع از این امر می‌توان چنین برداشت نمود که وی با هر دو اسم، موافق بوده و هر دو را دو روی یک سکه می‌داند<ref>ر.ک: مقدمه، ج1، ص80</ref>.

ویژگی سبک شارح در اثر حاضر، پرهیز وی از خلاصه‌گویی مخل به معنا و زیاده‌گویی کسالت‌آور است. علاوه بر این، وضوح عبارات و عدم استفاده از الفاظ پیچیده و دشوار، حتی هنگام ذکر اصطلاحات فقهی، شرح حاضر را اثری ممتاز ساخته است<ref>ر.ک: همان، ص82</ref>.