نمایش مبدأ برای کتاب زهد

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR132289J1.jpg
| عنوان = کتاب زهد
| عنوان‌های دیگر = الزهد. فارسی
| پدیدآورندگان
| پدیدآوران = 
[[حسن بصری]] (نويسنده)
[[محمد، محمد عبد الرحیم]] (محقق)
[[انصاری، قاسم]] (مترجم)
|زبان
| زبان = فارسی
| کد کنگره = 1396 9041ز5ح 289/2 BP 
| موضوع =زهد - آداب طریقت - تصوف
|ناشر 
| ناشر = جامى
| مکان نشر = ایران - تهران
| سال نشر = 1396ش
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE132289AUTOMATIONCODE
| چاپ = 1
| شابک = 978-964-176-139-3
| تعداد جلد = 1
| کتابخانۀ دیجیتال نور = 132289
| کتابخوان همراه نور = 132289
| کد پدیدآور = 1815
| پس از = 
| پیش از = 
}}
{{کاربردهای دیگر|زهد (ابهام‌زدایی)}}
'''کتاب زهد'''، کتابی است در شرح زندگی و احوال [[بصری، حسن|حسن بصری]] (21-110ق) و سخنان او که با ترجمه [[انصاری، قاسم|قاسم انصاری]] و تحقیق [[محمد، محمد عبد الرحیم|محمد عبدالرحیم محمد]]، منتشر شده است.

[[بصری، حسن|حسن بصری]] یکی از تابعین شمرده می‌شود و یکی از آنان که در دوران مهم گسترش دعوت اسلامی، سهیم بودند. آنچه درخور یادآوری است این است که [[بصری، حسن|حسن بصری]] بسیاری از یاران نبی اکرم(ص) را دیده و از آنان حدیث شنیده و بهره‌مند شده است <ref>ر.ک: مقدمه مصحح، ص9</ref>.

کتاب با دو مقدمه از مصحح و مترجم، آغاز شده است. در مقدمه مصحح، به موضوع کتاب اشاره گردیده<ref>ر.ک: همان، ص9-10</ref> و در مقدمه مترجم، به شرح حال [[بصری، حسن|حسن بصری]]، پرداخته شده است<ref>ر.ک: پیشگفتار مترجم، ص11-17</ref>.

مطالب کتاب، در دو فصل، ارائه شده است: در فصل نخست، به بحث پیرامون بخش تاریخی از عصر حسن بصری پرداخته شده<ref>ر.ک: متن کتاب، ص21</ref> و در فصل دوم، به گردآوری و صورت دادن و منظم کردن روایات مربوط به موضوع «زهد» [[بصری، حسن|حسن بصری]] که در کتب متعدد و مختلف، مکتوب است، پرداخته شده است<ref>ر.ک: همان، ص27</ref>.

در بخشی از این اثر این‌گونه آمده ‌است: [[بصری، حسن|حسن بصری]] در دو عصر دوگانه و جدا از هم زیست؛ عصر خلفای راشدین که زندگی او بر اساس قرآن کریم و سنت شریف نبوی استوار بود و عصر بنی‌امیه که عصر فتوحات اسلامی بود و تأثیر زیادی در زندگی سیاسی و اجتماعی و فکری او گذاشت<ref>ر.ک: متن کتاب، ص21</ref>.

در بخشی دیگر از کتاب می‌خوانیم که [[ابوعبیده سعید بن رزین]] می‌گوید: شنیدیم [[بصری، حسن|حسن بصری]] یاران خود را موعظه می‌کرد و می‌گفت: دنیا سرای عمل است برای دنیادار نقض و خلاف دنیا و پارسایی در آن مایه سعادت است و دارنده دنیا را سود می‌رساند. هرکس با رغبت و محبت، طالب دنیا باشد، در آن بدبخت می‌شود و از بهره الهی محروم می‌ماند و دنیا او را به بلایی مبتلا می‌کند که صبر و طاقت عذاب خدا نداشته باشد. کارش ناچیز و کالایش اندک و فنای آن واجب می‌گردد. خدای بزرگ مرده‌ریگ دنیا را سرپرستی می‌کند و مردم دنیا از آن روی می‌گردانند و جایی می‌روند که ویران نشود و طول زمان، دگرگونش نکند و عمر در آن فنا نگردد و می‌میرند و لا غیر و اگر ماندن در آنجا به درازا کشد، بیرون می‌آیند و پرهیز می‌کنند<ref>ر.ک: همان، ص48</ref>.