نمایش مبدأ برای چکیده و تحلیل مثنوی

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NURچکیده و تحلیل مثنویJ1.jpg
| عنوان =چکیده و تحلیل مثنوی
| عنوان‌های دیگر =
|پدیدآورندگان 
| پدیدآوران = 
[[مولوی، جلال‌الدین محمد]] (نویسنده)
[[محمدی، دکتر علی]] (محقق)
|زبان 
| زبان =
| کد کنگره =‏PIR ۵۳۰۱/م۲۷۷/چ۸
| موضوع =نقد و تفسیر مولوی، جلال‌ الدین‌ محمد بن‌ محمد، ۶۰۴ - ۶۷۲ق‌. مثنوی,قرن‌ ۷ق‌. -- تا‌ریخ‌ و نقد شعر فا‌رسی‌
|ناشر 
| ناشر =نشر علم 
| مکان نشر =تهران
| سال نشر =1387 

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE.....AUTOMATIONCODE
| چاپ =اول
| شابک =
| تعداد جلد =
| کتابخانۀ دیجیتال نور =
| کتابخوان همراه نور =
| کد پدیدآور =
| پس از =
| پیش از =
}}

'''چکیده و تحلیل مثنوی''' تألیف [[محمدی، دکتر علی|دکتر علی محمدی]] (متولد 1332ش)، عضو هیئت علمی دانشگاه بوعلی سینا، این کتاب شامل مقدمه‌ای درباره شرح حال [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا]] و یارانش و برگزیده‌هایی از داستان‌های شش دفتر [[مثنوی معنوی|مثنوی]] است که با تحلیل و تفسیر همراه شده و عمدتاً برای استفاده دانشجویان رشتۀ زبان و ادب فارسی فراهم گردیده است.

نگارنده، در مقدمه، متذکّر شده که این اثر نه گزیده است و نه شرح؛ اما از سوئی دیگر می‌توان آن را به نحوی جامع هر دو خواند. چون گزیده بر کتابی اطلاق می‌شود که حاوی اندکی از مطالب بسیار باشد. درست است که این اثر تنها برخی از ابیات برجسته را در متن جای داده؛ اما با شرح و گزارش از پاره‌هایی دیگر نیز غافل نمانده است. دیگر اینکه شرح [[مثنوی معنوی|مثنوی]] نیست، چون به تشریح یک یک ابیات نپرداخته است. با این حال راهنمایی است برای جوینده‌ای که می‌خواهد از طریق تشریح اندیشه‌های برجستۀ مولانا با کلّیت مثنوی آشنا شود.

روش کار این گونه است که در ابتدای هر حکایت، فشرده‌ای از مهم‌ترین مطالب و نکته‌های آن را فهرست وار بیان می‌کند و پس از آن فرازهای برجستۀ داستان را عیناً و به صورت بریده بریده، نقل و در فواصل برای ارتباط رشتۀ سخن و تبیین مقاصد مقاصد ابیات، تحلیل و تفسیری نیز بر آن می‌افزاید. در آخر حکایت نیز با استفاده از دیگر پژوهش‌ها به منابع و مآخذ داستان اشاره کرده و تغییراتی که احیاناً [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا]] طبق عادت مألوف خود به آن داستان داده، مورد بررسی قرار می‌دهد.

فهرست منابع و مآخذ با ۳۸ مورد در پایان کتاب آمده است. <ref> ر.ک: عالمی، محمدعلم، ص149-150</ref>