نمایش مبدأ برای واعظ استرآبادی، سلطان‌حسین

<div class="wikiInfo">
[[پرونده:NUR07600.jpg|بندانگشتی|واعظ استر آبادی، سلطان حسین]]
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |
|-
! نام!! data-type="authorName" |واعظ استر آبادی، سلطان حسین
|-
|نام‌های دیگر 
| data-type="authorOtherNames" | 
|-
|نام پدر 
| data-type="authorfatherName" |سلطان محمد
|-
|متولد 
| data-type="authorbirthDate" |994ق
|-
|محل تولد
| data-type="authorBirthPlace" |اِسترآباد= گرگان امروزی
|-
|شهادت 
| data-type="authorDeathDate" |1082ق
|-
|اساتید
| data-type="authorTeachers" |[[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شیخ بهایى]]
|-
|برخی آثار
| data-type="authorWritings" |[[رساله سعدیه]]
|- class="articleCode"
|کد مؤلف
| data-type="authorCode" |AUTHORCODE07600AUTHORCODE
|}
</div>

{{کاربردهای دیگر|واعظ (ابهام زدایی)}}
{{کاربردهای دیگر|استرآبادی (ابهام‌زدایی)}}
'''سلطان حسین استرآبادى''' (994-1082ق)، فرزند سلطان محمد، عالم، فقیه، متکلم، مورخ، خطیب شیعى عصر صفوی، از شاگردان [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شیخ بهایى]] است که پس از پایان تحصیلاتش در اصفهان، به زادگاهش استرآباد بازگشت و در آنجا به تألیف کتاب و ارشاد مردمان پرداخت<ref>جهانبخش، جويا، ص237</ref>

او که پدیدآورنده یکى از ترجمه و شرح‌هاى فارسى اعتقادات [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شیخ بهایى]] است، از جمله عالمان متعددى است که نشانه‌هایى از فکر و فرهنگ شیخ و خاندان او را هر یک به نحوى، در منش یا مکتوبات خود، جلوه داده‌اند.

وى که به تعبیر خودش در رساله سعدیه «واعظ دارالمؤمنین استرآباد» بود، در عمل، یکى از شخصیت‌هاى برجسته دینى عصر صفوى به‌شمار مى‌آید و ظاهراً به سبب نفوذ کلام و تأثیرى که در توده‌هاى شیعى ناحیه استرآباد داشته است، برخى شیعه‌ستیزان او را به شهادت مى‌رسانند<ref>همان، ص238</ref>