نمایش مبدأ برای نیایش امام حسین(ع) در صحرای عرفات

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR23968J1.jpg
| عنوان =
| عنوان‌های دیگر =
|پدیدآورندگان 
| پدیدآوران = 
[[جعفری تبریزی، محمدتقی]] (نویسنده)
|زبان 
| زبان =
| کد کنگره =‏‎‏/‎‏ع‎‏4‎‏ج‎‏7 / 270 BP 
| موضوع = دعاي روز عرفه - نقد و تفسير
|ناشر 
| ناشر =آستان قدس رضوي. شرکت به نشر - مؤسسه تدوين و نشر آثار علامه جعفري
| مکان نشر =ايران - مشهد مقدس 
ايران - تهران   
| سال نشر =1380 

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE23968AUTOMATIONCODE
| چاپ =اول
| شابک =964-333-441-4
| تعداد جلد =
| کتابخانۀ دیجیتال نور =
| کتابخوان همراه نور =
| کد پدیدآور =
| پس از =
| پیش از =
}}
'''نیایش امام حسین(ع) در صحرای عرفات''' تألیف [[جعفری تبریزی، محمدتقی|محمدتقی جعفری]]، این مجموعه، شرحی‌است عالمانه بر دعای امام حسین(ع) در روز عرفه و آن را می‌توان دقیق‌ترین و علمی‌ترین کتابی دانست که در شرح این دعای شریف به چاپ رسیده است.

مقدمه مفصّل مؤلف، باعنوان «در تعريف نيايش» يكى از مهم‌ترين امتیازهای این اثر است. مؤلف در این مقدمه، بانگاهی فلسفی و جامعه‌شناختی به مبحث دعا و نیایش می‌نگرد و دلایل نیاز انسانها به راز و نیاز باخدای متعال را با دقتی مثال زدنی ترسیم و تبیین می‌کند.

استناد به آیات، روایات، اشعار شاعران بزرگ و جملات شخصیت‌های جهانی، از یک سو به متن، جذابیت بخشیدە و از طرف دیگر، میزان اعتبار علمی آن را افزایش داده است.

این مقدمه را می‌توان رساله‌ای مستقل دربارۀ نیایش و تعریف و اهداف و فوایدِ آن دانست که مطالب بسیاری در آن گنجانیده شده است و به حق می‌توان گفت که در این مقدمه، بحر در کوزهای ریخته شده‌است.

پس از اين مقدمه، شرح و ترجمه دعاى عرفه آمده است. نويسنده، بازبانی ساده و روان به بیان و تبیین مفاهیم عمیق مطرح شده در دعا پرداخته است. استناد به اشعار [[نظامی، الیاس بن یوسف|نظامی]] و [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولوى]]، لطافتِ خاصی به مباحث روان‌شناختی و فلسفی کتاب داده است.

بهرەگیری از نظریات دانشمندانی مانند نیوتن و انیشتین دربارۀ مسایل مذهبی و معنوی -به‌ ویژە دعا و نیایش - بر جذابیت اثر افزوده است.

نیایش‌های پر سوز و گدازی نیز که بی‌شک از اعماق جان مؤلف برخاسته به مناسبت‌های مختلف ضمن شرح جملات دعای عرفه آمده است‌ که بسیار پرشور و تأثیرگذار است و با روح کلی کتاب هماهنگی خاصی ایجاد كرده است.<ref>باقریان موحد، سید رضا، ص300-301</ref>