نمایش مبدأ برای نظريه العلم في القرآن

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR03208J1.jpg
| عنوان =نظریه العلم فی القرآن
| عنوان‌های دیگر =
| پدیدآوران = 
[[حسن، غالب]] (نویسنده)
| زبان =عربی
| کد کنگره =‏BP‎‏ ‎‏103‎‏/‎‏6‎‏ ‎‏/‎‏ح‎‏5‎‏ن‎‏6
| موضوع =
تفسیر

قرآن و علوم
| ناشر = 
دار الهادي
| مکان نشر =بیروت - لبنان
| سال نشر = 1421 ق 

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE03208AUTOMATIONCODE
| چاپ =1
| تعداد جلد =1
| کتابخانۀ دیجیتال نور =03208
| کتابخوان همراه نور =03208
| کد پدیدآور =
| پس از =
| پیش از =
}}

'''نظريه العلم في القرآن''' نوشتۀ «غالب حسن» و به زبان عربى است.اين كتاب به بررسى موضوع «علم» و «شناخت» از منظر قرآن كريم مى‌پردازد.

بحث از به‌كارگيرى عقل و انديشه حجم وسيعى از اين كتاب آسمانى را به خود اختصاص داده است

نویسنده در اين كتاب در پى آنست كه موضوع مذكور را از دل آيات قرآنى بيرون كشد.

معرفى بارزترين راه‌هاى شناخت نظير سمع، بصر، تفكر، رؤيت، تعقل و...و نوع شناختى كه از هريك از اين طرق به دست مى‌آيد در فصل اول اين كتاب مورد بررسى قرار مى‌گيرد.

تفسير معادلاتى يا معادله‌اى موضوعى است كه در فصل دوم كتاب بدان پرداخته شده است.نویسنده در اين فصل با تصوير معادله‌هاى تكوينى، اقتصادى، اخلاقى و سياسى موجود در بسيارى از آيات قرآنى در پى به دست آوردن ديدگاهى وسيع‌تر دربارۀ موضوع مورد نظر از منظر قرآن كريم مى‌باشد.وى در گام اول معادله را مطرح و در گام دوم دو طرف معادله را تعريف و در گام بعد دليل مؤيّد معادله را بيان و در گام آخر از رهگذر اين معادله ديدگاه وسيع‌تر را بيان مى‌دارد.

در فصل سوم به موضوع «كلمة» و مشتقات آن در قرآن كريم پرداخته و موارد گوناگون استعمال آن را يادآور مى‌شود.مواردى چون گفتگوى انسه‌گانها با يكديگر، تخاطب بين خداوند و انسان، قضاء الهى، مخلوقات خداوند، تكاليف الهى و...كه در آيات متعددى از قرآن كريم مورد اشاره قرار گرفته است.در اين فصل به مناسبت موضوع «وحى» و انواع و اقسام آن به تفصيل مورد بحث واقع شده و تحريف قرآن مورد نقد
و بررسى قرار گرفته است.

«ذكر اللّه» در قرآن موضوع آخرين فصل از اين كتاب است.نویسنده در اين فصل ابتدا به تعريف لغوى و اصطلاحى واژه «ذكر» مى‌پردازد و روشهای «ياد خدا» و اقسام دوگانه «ذكر» یعنى ذكر قلبى و ذكر زبانى را يادآور مى‌شو و در ادامه به تفسير معادله‌اى برخى آيات كه در آنها واژه «ذكر» به كار رفته مى‌پردازد و سپس به بيان عواملى كه انسان را از ذكر خداوند بازمى‌دارد و ساير مطالب پرداخته است.