نمایش مبدأ برای مناقب الصوفية

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR10281J1.jpg
| عنوان =مناقب الصوفية
| عنوان‌های دیگر =
|پدیدآورندگان 
| پدیدآوران = [[عبادی، مظفر بن اردشیر]] (نویسنده)

[[مایل هروی، نجیب]] (محقق)
|زبان 
| زبان =فارسی  
| کد کنگره =‏‎‏/‎‏ع‎‏2‎‏م‎‏8 / 289/2 BP 
| موضوع = آداب طريقت - متون قدیمی تا قرن 14

تصوف - متون قدیمی تا قرن 14

نثر فارسی - قرن 6ق.

|ناشر 
| ناشر = مولي 
| مکان نشر =ايران - تهران 
| سال نشر = 1403م.   = 1362ش.  

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE28725AUTOMATIONCODE،AUTOMATIONCODE10281AUTOMATIONCODE
| چاپ =چاپ  يکم  
| شابک =
| تعداد جلد =1
| کتابخانۀ دیجیتال نور =10281
| کتابخوان همراه نور =
| کد پدیدآور =03421-04599 
| پس از =
| پیش از =
}}
 
'''مناقب الصوفیة''' عنوان اثری است یک جلدی به زبان فارسی از [[عبادی، مظفر بن اردشیر|قطب الدين ابو المظفر منصور بن اردشير عبادي مرزوي]] (491-547ق) با عنوان عرفان و تصوف.

[[عبادی، مظفر بن اردشیر|قطب‌الدین ابومظفر منصور عبادی]]، از صوفیانی است که در روزگار خود به شهرت فراوان رسیده است. معروفیت او بیشتر در وعظ و سخنرانی بوده».<ref>ر.ک: عابدی، کامیار، ص24</ref> عبادی در مناقب الصوفیه از مقامات و احوال و آداب عرفانی و سرانجام از سماع یاد می‌کند. از این رساله شیرین و خواندنی دو طبع انجام گرفته است: یکی به کوشش «[[دانش‌پژوه، محمدتقی|محمدتقی دانش‌پژوه]]» و «[[افشار، ایرج|ایرج افشار]]» و دیگری(نسخه حاضر) به وسیله «[[مایل هروی، نجیب|نجیب مایل هروی]]».<ref>ر.ک: همان، ص25</ref>

عبّادى '''مناقب الصوفية''' و '''التصفية فى احوال المتصوفة''' را بدان‌جهت ساخته و پرداخته است كه از يكسو احوال و اقوال صوفيه را مستند به سنّت نبوى و مستخرج از نصّ كتاب الهى بنمايد، و از ديگر سو ناسره‌ها و طفيلي‌هاى‌ طريقت را از سره‌ها و اصلي‌هاى آن ممتاز كند.<ref>ر.ک: مقدمه کتاب، ص21</ref>

مقدمه مؤلف در دو باب تنظیم شده است: باب اول در تصوف و صوفی و باب دوم در فضل صوفی (از دیدگاه کتاب، سنت و عقل) و مطالب کتاب شامل دو رکن است: رکن اول در احوال و اعمال و رکن دوم در مناقب متصوفه و هر رکن دارای دو اصل و هر اصل دارای فصولی می‌باشد.<ref>ر.ک: همان، ص6-5</ref>
در بخشی از کتاب می‌خوانیم: سمنون رحمة‌الله علیه گفت: تصوف آن است که هیچ چیز را ملک خود نکنی و خود ملک هیچ کس نشوی، از آنکه اگر چیزی ملک کنی تصرف کرده باشی و اگر ملک کسی شوی تکلف، و تکلف و تصرف، در تصوف محال است. کاری است ازلی تا به که دهند، جامه‌ای است بدین حدود تا در که پوشانند؟<ref>ر.ک: عابدی، کامیار، ص25</ref>

عبادی در «صوفی‌نامه» و این دفتر از مقامات و احوال و آداب صوفیانه سخن داشته و خواسته است که آنها را از روی قواعد روان‌شناسی عقلی و اخلاق و منطق دره‌بندی کند و پیوند آنها را با یکدیگر نشان دهد و از این راه به عرفان و تصوف که راهی سراسر ذوقی است نظمی فلسفی بدهد تا به کنه آن با قواعد منطقی تقسیم و تعریف و تحدید و ترکیب و تحلیل و استدلال بهتر بتوان پی برد.

گویا ،ابن سینا (273-428ق) نخستین کسی است که در ایران به چنین کار عملی دست یازید و دو روش منطقی و فلسفی را در شناخت عرفان به کار برده است. 

ابن سینا در مقامات العارفین (نمط نهم الاشارات و التنبیهات) گفته است که عارفان را مقامات و درجاتی است که نخستین آنها ارادت است و ریاضت، تا سرانجام به معارفت برسد. رهروان در این جا احوالی را می گذرانند و همتها و خاطره ها دارند و دل آنان سرانجام آینه‌ای می‌شود در برابر حق و به برترین خوشیها و شادیها دست می یابند. به گفته او، در این راهسپری است که سخن شیوا و آوای خوش و عشق پارسایانه اثری به سزا دارد. 

عبادی در مقامات الصوفیه از مقامات و احوال و آداب عرفانی و سرانجام از سماع یاد می کند<ref>دانش‌پژوه، محمدتقی، ص11-12</ref>