نمایش مبدأ برای مفتاح المعیة في دستور الطریقة النقشبندیة

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR10940J1.jpg
| عنوان = مفتاح المعیة في دستور الطریقة النقشبندیة
| عنوان‌های دیگر = 
| پدیدآورندگان
| پدیدآوران = 
[[نابلسی، عبدالغنی بن اسماعیل]] (نويسنده)
[[مهدی، جوده محمد]] (محقق و مقدمه‌نویس)
|زبان
| زبان = عربی
| کد کنگره =   ‎‏/‎‏ن‎‏2‎‏م‎‏7 293/21 BP 
| موضوع =آداب طریقت - نقشبندیه
|ناشر 
| ناشر = الدار الجودية
| مکان نشر = مصر - قاهره
| سال نشر = 1429ق - 2008م
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE10940AUTOMATIONCODE
| چاپ = 1
| شابک = 977-6156-93-2
| تعداد جلد = 1
| کتابخانۀ دیجیتال نور = 10940
| کتابخوان همراه نور = 10940
| کد پدیدآور = 635
| پس از = 
| پیش از = 
}}

'''مفتاح المعية في دستور الطريقة النقشبندية'''، نوشته [[عبدالغنی بن اسماعیل نابلسی]] (1143-1050ق)، عالم دینی، ادیب، شاعر و صوفی است که خود، شرحی بر رساله‌ای در آداب طریقه نقشبندیه از تاج‌الدین بن زکریا عَبشَمی‌ نقشبندی‌ حنفی‌ سنبهلی ‌(متوفای  ‌۱۰۵۰ق‌/۱۶۴۰م)، نواده سلطان عثمانی، صوفی مشهور و از مشایخ سلسله نقشبندیه هند است<ref>ر.ک: دهخدا، علی‌اکبر، ج4، ص5361</ref>.

مفتاح المعیه، با مقدمه، تحقیق و پاورقی‌های [[جوده محمد ابویزید مهدی]] و با مشارکت محمد عبدالقادر نصار چاپ شده است. این اثر، اصول طریقت و قاعده‌های سلوک (به‌ویژه، شرح کلمات یازده‌گانه رئیس طریقت نقشبندیه، امام عبدالخالق غجدوانی) را در بر دارد<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص7</ref>.

ابویزید مهدی متن کتاب را از میان دو نسخه و شرح آن را از میان چهار نسخه برگرفته است<ref>ر.ک: همان، ص10-9</ref>. او در مقدمه‌اش شرح حال ماتن و شارح را آورده است.

نابلسی متن کتاب را به روش مزجی شرح کرده است. وی در شرح مقدمه ماتن به این نکته که باورهای بزرگان نقشبندیه همان اعتقادات اهل سنت و جماعت است، تأکید می‌کند<ref>ر.ک: مقدمه مصنف، ص‌31</ref>.

تاج‌الدین در مقدمه‌‎اش از حقیقت عبودیت‏<ref>ر.ک: همان، ص33-32</ref>، جذبه الهی‏<ref>ر.ک: همان، ص37-36</ref> و تأثیر شیخ مرشد در حصول این جذبه بحث کرده است<ref>ر.ک: همان، ص46-40</ref>. وی در نخستین فصل، با ذکر مشایخ این طریقت سندی برای نقشبندیه ارائه می‌دهد. همچنین، به شیوخ سه‌گانه این طریقت و تفصیلی از مرتبت ابوبکر، عمر، عثمان و [[امام علی علیه‌السلام|علی بن ابی‌طالب(ع)]] در نشر اسلام می‌پردازد<ref>ر.ک: متن کتاب، ص62-47</ref>.

او فصل دوم را به راه رسیدن به خداوند در نزد بزرگان نقشبندیه‏<ref>ر.ک: همان، ص96-63</ref>، فصل سوم را به شرحی در عبارت‌ها و واژه‌های یازده‌گانه فارسی، یعنی «یادکرد، بازگشت، نگاه‌داشت، یادداشت، هوش در دَم، سفر در وطن، نظر بر قدم، خلوت در انجمن، وقوف قلبی، وقوف زمانی و وقوف عددی» که برای طریقت بزرگان نقشبندیه مبنا گشته‌اند‏<ref>ر.ک: همان، ص124-97</ref>، فصل چهارم را به آداب ظاهری و باطنی طریقت‏<ref>ر.ک: همان، ص160-125</ref>، فصل پنجم را در بیان فنای از وجود ظلمانی و نورانی و بیان سیر در خداوند، به‌سوی خداوند و از خداوند<ref>ر.ک: همان، ص178-161</ref>، فصل ششم را به تصرف در باطن مرید‏<ref>ر.ک: همان، ص190-179</ref> و فصل هفتم را به آدابی که باید مرید آن‌ها را به‌جا آورد، ویژه کرده است‏<ref>ر.ک: همان، ص207-191</ref>.