نمایش مبدأ برای مفتاح الأسرار علی ورد الستار

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR25423J1.jpg
| عنوان =مفتاح الاسرار علی ورد الستار
| عنوان‌های دیگر = ورد الستار. شرح 
|پدیدآورندگان 
| پدیدآوران = [[شبراوی، عمر جعفر]] (شارح)

[[باکوبی شروانی، یحیی]] (نویسنده)

[[مکتب الروضه الشريفه للبحث العلمی]] (مصحح)
|زبان 
| زبان =عربی
| کد کنگره =‏‎‏/‎‏ب‎‏2‎‏ ‎‏و‎‏4025 / 288/84 BP
| موضوع = باکوبی شروانی، یحیی - 868ق. ورد الستار - نقد و تفسیر

دعاها

ذکر

|ناشر 
| ناشر = المکتبة الأزهرية للتراث
| مکان نشر =[مصر - قاهره]
| سال نشر = 1426ق. = 2006م.

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE25423AUTOMATIONCODE
| چاپ =چاپ یکم
| شابک =977-315-106-9
| تعداد جلد =1
| کتابخانۀ دیجیتال نور =25423
| کتابخوان همراه نور =
| کد پدیدآور =16696-16697-16674
| پس از =
| پیش از =
}}
 
'''مفتاح الأسرار علی ورد الستار'''، اثر [[شبراوی، عمر جعفر|عمر جعفر شبراوی]]، شرحی است بر کتاب «[[ورد الستار]]» [[باکوبی شروانی، یحیی|سیدی یحیی باکوبی شروانی]] که با تصحیح مکتبة الروضة الشریفة به چاپ رسیده است.

«ورد الستار»، مجموعه اوراد و اذکاری است که به [[باکوبی شروانی، یحیی|سیدی یحیی باکوبی شروانی]]، یکی از رجال طریقه خلوتیه منسوب می‌باشد. خلوتیه، گسترده‌ترین طریقت تصوف در آسیای صغیر، بالکان و آفریقا، منسوب به [[سراج‌الدین عمر خلوتی لاهیجی]]، صوفی ایرانی قرن هشتم است. همه طریقت‌های خلوتیه، کتاب ورد الستار شروانی را در مراسم و در زمان‌های معین می‌خوانند. به گفته [[مصطفی بکری]] این کتاب بنیان خلوتیه است. این کتاب را باید یک تن با صدای بلند بخواند و دیگران گوش کنند<ref>ر.ک: دانشنامه جهان اسلام</ref>.

بدخواهان، جناب شروانی را منسوب به رفض نموده و بر او افترا بستند که وی دشمنی همه صحابه جز [[امام علی علیه‌السلام|علی(ع)]] را در دل دارد. وی از این تهمت بسیار غمگین شد؛ پس پیامبر را در خواب دید و آن حضرت این ورد را به او آموخت و به او فرمان داد که پس از نماز صبح بخواند. وی فرمان آن حضرت را امتثال کرد و چندین روز بر این کار مواظبت نمود...

این ورد بر سه بخش است:
# مناجات با خدای سبحان و اثبات اسماء و صفات حسنی برای او؛
# صلوات بر پیامبر و اثبات نبوت او؛
# اظهار خشنودی از اصحاب و تمجید آنها<ref>ر.ک: مقدمه شارح، ص20</ref>.

روش شرح به‌ این صورت است که شارح، نخست با عنوان «قال المصنف:...»، بخشی از متن مورد نظر را داخل پرانتز ذکر می‌کند و به شرح آن می‌پردازد و همین روش را تا آخر ادامه می‌دهد؛ یعنی بقیه متن را هم تکه‌تکه داخل پرانتز می‌گذارد و آن را توضیح می‌دهد.