نمایش مبدأ برای مفاتيح الإعجاز: شرح گلشن راز

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR35011J1.jpg
| عنوان =مفاتيح الإعجاز: شرح گلشن راز
| عنوان‌های دیگر =گلشن راز. شرح 
|پدیدآورندگان 
| پدیدآوران = [[لاهیجی، محمد بن یحیی]] (شارح)

[[شبستری، محمود بن عبدالکریم]] (نویسنده)
|زبان 
| زبان =فارسی  
| کد کنگره =‏/گ708 ل2 / 5502 PIR 
| موضوع =شبستري، محمود بن عبد الکريم، 687 - 720ق. گلشن راز - نقد و تفسير

شعر فارسی - قرن 8ق.

شعر عرفاني - قرن 8ق.

|ناشر 
| ناشر = ميرزا محمد شيرازي ملک‌الکتاب 
| مکان نشر =هند - بمبئي 
| سال نشر = 1313ق.  

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE35011AUTOMATIONCODE
| چاپ =چاپ  يکم  
| شابک =
| تعداد جلد =1
| کتابخانۀ دیجیتال نور =35011
| کتابخوان همراه نور =
| کد پدیدآور =00789-05025
| پس از =
| پیش از =
}}
 
'''مفاتيح الإعجاز:  شرح گلشن راز،''' عنوان اثری است یک جلدی به زبان فارسی از [[لاهیجی، محمد بن یحیی|محمد بن یحیی بن علی جیلانی لاهیجی]] با موضوع عرفان اسلامی. [[لاهیجی، محمد بن یحیی|لاهیجی]] این اثر را در شرح گلشن راز [[شبستری، محمود|شیخ محمود شبستری]] نوشته است. گلشن راز به نظم و مفاتیح الاعجاز در شرح آن به نثر است. این نسخه خطی در 1312ق به خط میرزا محمد ملک‌الکتاب نوشته شده است.

منظومه گلشن راز شبستری را به‌حق می‌توان یک دوره کامل عرفان نظری و حتی شناسنامه عرفان نظری دانست. این کتاب به‌رغم اختصار در حجم و تعداد ابیات، مضامین بلند و عمیق عرفانی را به‌شایستگی تبیین کرده و همین امر، فهم دقیق محتوای آن را حتی برای اهل فن نیز بسیار دشوار نموده است؛ لذا شرح‌های بسیار زیادی بر آن نوشته شده. می‌توان گفت در میان مهم‌ترین شرح‌هایی که بر گلشن راز نوشته شده، شرح مفاتیح الاعجاز، هم به‌لحاظ پرداختن به تمام ابیات گلشن و هم به‌لحاظ عمق مطالب، برجسته‌ترین و تأثیرگذارترین شرح بشمار می‌آید که شروح پس از آن کمابیش وام‌دار آن هستند.<ref>ر.ک: لطیفی، عبدالحسین، ص297</ref>

از جمله شروحی که بر گلشن راز نوشته شده، ولی در واقع تلخیص یا برگرفته‌ای از مفاتیح الاعجاز هستند، می‌توان از «شرح گلشن راز» خواجه [[معین‌الدین محمد‌ بن‌ محمود]]، معروف به «دهدار» و متخلص به‌ «فانی‌» (متوفای 1016‌ق)<ref>ر.ک: همان، ص301</ref> و «مجموعة الفوائد یا شرح گلشن یا شرح‌ فن‌» از نویسنده‌ای نامعلوم‌ را نام برد که البته در این اثر دوم، شارح در بعضی از موارد به کلام لاهیجی اعتراض کرده است.<ref>ر.ک: همان، ص302</ref>