نمایش مبدأ برای معترك الأقران في إعجاز القرآن

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR03160J1.jpg
| عنوان =معترک الاقران فی اعجاز القرآن
| عنوان‌های دیگر =
| پدیدآوران = 
[[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌‌بکر]] (نویسنده)

[[بجاوی، علی محمد]] (محقق)
| زبان =عربی
| کد کنگره =‏BP‎‏ ‎‏86‎‏ ‎‏/‎‏س‎‏9‎‏م‎‏6
| موضوع =
قرآن - اعجاز - متون قدیمی تا قرن 14
| ناشر = 
دار الفکر العربي
| مکان نشر =بیروت - لبنان
| سال نشر = 

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE03160AUTOMATIONCODE
| چاپ =1
| تعداد جلد =3
| کتابخانۀ دیجیتال نور =03160
| کتابخوان همراه نور =03160
| کد پدیدآور =
| پس از =
| پیش از =
}}

'''معترك الاقران في اعجاز القرآن'''، تأليف [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌‌بکر|ابوبكر جلال‌الدين عبدالرحمن سيوطى]] از بزرگ‌ترين قرآن‌شناسان و دانشمندان در علوم اسلامى و صاحب كتاب مشهور «الاتقان» مى‌باشد.

وى در قاهره به سال 849 هجرى به دنيا آمد.در كودكى قرآن را حفظ كرد و در هفده سالگى اجازۀ تدريس يافت.او براى تحصيل علم به شام، حجاز، يمن، هند و آفريقا سفر كرد.به گفتۀ خودش در هفت علم تفسير، حديث، فقه، نحو، معانى، بديع و بيان تبحّر دارد.وى در 27 سالگى اجازۀ إفتا يافت.كثرت تأليفات او رشك برخى را برانگيخت و تهمت‌ها به او زدند. او مردى پاکدامن، بخشنده و منيع الطبع بود.سرانجام در قاهره به سال 911 هجرى دار فانى را وداع گفت.

كتاب «معترك الاقران» که يكى از مهم‌ترين تصنيفات [[سيوطى]] است، حاوى مطالب و آراء فراوانى در زمينۀ اعجازشناسى و اعجاز قرآن است.[[سيوطى]] در «معترك الاقران» تمامى وجوه اعجاز قرآنى را-به‌جز نظريه صرفه-درست مى‌داند و مهمترين جنبۀ اعجازى آن را بلاغت قرآنى مى‌شمارد.

[[سيوطى]] هرگاه وجهى از وجوه اعجاز قرآن را در اين كتاب ذكر مى‌كند، نام كسانى را كه دربارۀ آن
وجه آثارى نگاشته‌اند و نيز نام کتاب‌هايى كه دراين‌باره نوشته شده است را يادآور مى‌شود.

خوانندۀ كتاب بدين‌ترتيب درمى‌يابد كه [[سيوطى]] هرنوشته‌اى را كه دربارۀ وجوه اعجاز نگاشته شده
خوانده و از آنها در تأليف كتاب ارزشمند خود بهره جسته است.

[[سيوطى]] در وجه سى و پنجم از وجوه اعجاز قرآن از الفاظ مشترك قرآن بحث مى‌كند و اين وجه را از بزرگ‌ترين وجوه اعجاز قرآن مى‌شمارد.وى در اين وجه الفاظى از قرآن كريم را بر حسب حروف هجاء فراهم آورده، تفسير كرده، معانى مختلف را بطور كامل جمع‌آورى كرده و مشكلات آن را برطرف نموده است و در اين مسير به كتب تفسير و حديث و لغت و غيره مراجعه كرده است.

خود همين باب گواهى صادق بر تلاش فراوان مؤلف در بررسى وجوه اعجاز مى‌باشد، چرا كه او تنها به تفسير لغوى مفردات قرآن بسنده نكرده بلكه آياتى را كه حاوى اين واژگان مشترك است به نحوى تفسير كرده كه معالم آن آشكار و مشكلات آن زائل شود.